บทที่11. มาดามเมอร์ริสัน
แววนิลเบ้ปาก...คนที่ไม่คิดว่าจะได้เจออีก...โผล่เข้ามาในสายตาอีกครั้ง...เธอเซ็งจนพูดไม่ออก ได้แต่ยืนเม้มปาก นึกอยากเลิกงานขึ้นมาจับจิต
“ทนหน่อยแววเอ๋ย...อีกไม่กี่ชั่วโมงเอง...”
เธอลาออกแล้ว มีผลบังคับใช้เมื่อสิ้นสุดวันทำงานวันนี้ ไม่คิดว่าวันสุดท้ายที่ภาวนาให้ปลอดโปร่ง...จะกลับตาลปัตรแบบนี้ ...ดุ๊ก โผล่หน้ามา เมื่อเหลือเวลาทำงานอีกแค่ไม่ถึง3ชั่วโมง...
“ฉันเหมาทั้งร้าน...จนกว่าจะปิดร้านเลย”
ชายหนุ่มพูดเสียงดัง เขาทิ้งตัวลงนั่งแรงๆ เสียงขาเก้าอี้เหล็กครูดกับพื้นเสียงลั่น ทุกคนหยุดทำงาน รวมทั้งลูกค้าท่านอื่นด้วย พวกเขาเหลียวมามองดุ๊ก ก่อนจะรีบเสหลบสายตา เมื่อเห็นว่าคนส่งเสียงดังเป็นใคร...
พนักงานเสิร์ฟเหลียวมองกันเลิ่กลั่ก!! ไม่มีใครกล้าขยับตัว...มีแววนิลคนเดียวที่ทำใจกล้าเดินเข้าไปหาผู้ชายที่ทรงอิทธิพล...
“คุณจะบ้าเหรอคุณ!! คนอื่นๆ เขาก็อยากทานอาหารเหมือนกัน อี
