เมียเช่า

เมียเช่าคืนเดียว บทนำ คืนเดียว...กับรอยราคีที่ถูกป้าย ถูกตราหน้าด้วยคำน่าอาย....อีตัว!! ผู้หญิงหนึ่งคนกับความเลวร้ายในชีวิต หล่อนไม่ได้สมยอม แต่หากเพราะคนใกล้ตัวยัดเยียดให้!! ความโสมมที่ต้องก้มหน้ายอมรับ... แต่หากว่า...ใครคนนั้นดันทะลึ่ง...ติดใจ เขาตามรังควาน ยื่นข้อเสนอให้ เธอขยับฐานะจาก 'เมียเช่า...คืนเดียว' เป็นเมียถาวรซะงั้น!! บทที่1.นางฟ้าตกอับ... อะไรกันนี่!! ชีวิตเธอทำไมความ ‘ซวย’ ถึงได้ประเดประดังเข้าใส่แบบนี้ ที่บ้านดันมีปัญหา....ไม่สามารถส่งเงินมาให้เธอใช้ทันเดือนนี้ทั้งเดือนจะเอาเงินที่ไหนใช้... แถมยังเอาเงินล่วงหน้ามาใช้เสียอีก ตอนนี้เธอไม่มีเงินติดกระเป๋าเลยสักบาท ข่าวร้ายนั่นยังไม่เท่า...หากเทอมนี้ไม่จ่ายค่าเล่าเรียน นางสาวแววนิล ศิริโสภา คงต้องถูกทางมหาวิทยาลัยรีไทร์ ทั้งที่เป็นเทอมสุดท้าย...เหลือเวลาอีกแค่4เดือน เธอก็จะคว้าใบปริญญากลับไปให้พ่อแม่ชื่นชมได้สำเร็จ!! ...แล้วเธอควรจะทำไงดีกับปัญหาจวนตัวนี่ดีล่ะ “โว้ยยยย เอาไงดีว่ะแวว” เสียงโวยดังลั่นห้อง เมื่อเจ้าตัวกำลังกลุ้ม คงเพราะความไม่เอาไหนของตัวเอง แววนิลเลยไม่ได้เตรียมพร้อม เธอไม่คิดว่าฐานการเงินที่บ้านจะสั่นคลอน แต่เพราะพิษเศรษฐกิจแท้ๆ ทำให้กิจการค้าของบิดาซบเซา ผลพวงนั่นทำให้เธอนั่งกลุ้มใจอยู่นี่ไง ก๊อกๆ หญิงสาวสะดุ้ง เธอเหลือบมองประตูห้องแบบหวาดๆ “อย่าหลบหน้าฉัน ฉันรู้ว่าหล่อนอยู่ยะ!!” เสียงแหบๆ ของป้าเจ้าของบ้านที่เธอเช่าห้องพักในบ้านนางเพื่อซุกหัวนอน “แอลลี่...แวว...” “ไม่ต้องมาโอดครวญเลย หล่อนค้างค่าห้องฉันมา2 เดือนแล้วยะ หากวันนี้หล่อนไม่มีสตางค์มาจ่าย ฉันจะโยนข้าวของของหล่อนทิ้งให้หมด ฉันไม่ได้กินน้ำค้างนะยะ ฉันกินข้าว...” แววนิลยังพูดไม่จบ ป้ามหาโหดก็พูดสวนมาเสียก่อน หล่อนคงทำจริงแววนิลเชื่อ เพราะก่อนหน้านี้แววนิลเคยเห็น ผู้หญิงแก่คนนี้ใจดำสุดๆ แต่ทำยังไงได้เธอไม่มีทางเลือก ปัญหาคือเธอจะไปเอาเงินที่ไหนมาให้ยัยป้านี่ ไม่อย่างนั้นคืนนี้เธอคงได้นอนข้างทางแน่!! “เธอต้องเห็นใจฉันด้วย หากฉันใจอ่อนคนอื่นๆ ก็จะเอาเยี่ยงอย่าง 18:00 นาฬิกาวันนี้...ถ้าเธอยังไม่มีเงินมาจ่ายค่าห้องฉัน...คงไม่ต้องบอกนะฉันจะทำยังไง” ป้ามหาโหดพูดเสียงขุ่น นางสะบัดบั้นท้ายใหญ่ยักษ์ใส่แววนิล หลังจากมายืนพ่นไฟจนหญิงสาวแทบกลายเป็นจุณ เรื่องคอขาดแบบนี้ ทำให้แววนิลนั่งไม่ติด แต่เธอไม่สามารถขอความช่วยเหลือจากใครได้เลย เพราะทันทีที่เอ่ยปากขอยืมเงิน...คำตอบที่ได้ไม่ต่างกัน...ไม่ก็ตัดสายทิ้ง บางคนดีหน่อยก็บอกปัดแบบรักษาน้ำใจ...ผลสรุปคือ...เธอยังไม่สามารถหาเงินจำนวนนั้นมาจ่ายค่าเช่าห้องได้ แววนิลกระโจนลงจากเตียง เธอรื้อค้นหาสมบัติส่วนตัวที่อาจจะรอดหูรอดตา...แต่เปล่าเลย...หาจนทั่วห้อง ทุกซอกทุกมุมจนเหงื่อแตกซิกๆ ของมีค่าที่น่าจะพอขายได้... กลับไม่มีสักชิ้น นี่เธอเข้าตาจนขนาดนี้เชียวหรือ? “เอาไงดีล่ะไอ้แวว” หญิงสาวเฝ้าถามตัวเอง เธอจะจัดการปัญหาขั้นวิกฤตินี่แบบไหนดี “เอาวะ!!” เมื่อไม่มีทางเลือก และนี่น่าจะเป็นหนทางสุดท้ายของเธอ ความหวังริบหรี่ที่เป็นเหมือนฟางเส้นสุดท้าย...เธอคงต้องรีบไป ก่อนที่เส้นตายที่ถูกกำหนดขึ้นจะหมดลง... แววนิลหยิบเสื้อตัวหนาๆ สวมทับชุดเก่ง ชุดนอนที่สามารถไปได้ทุกที่ กางเกงวร์อมเนื้อหนากับเสื้อยืดตัวใหญ่ เธอไม่มีเวลามากนัก อีกอย่างสถานที่นั้นหากสวยเกินไป มันจะเป็นอันตราย เมื่อมันคือสถานที่ที่ผู้ชายแวะเวียนไปใช้บริการ และนั่นเป็นที่สุดท้ายที่แววนิลพอจะนึกออก พี่สาวต่างแม่ที่มาอาศัยอยู่ในเมืองนี้เช่นเดียวกับเธอ แต่องอรไม่ได้มาเพื่อเรียน...องอรมาทำงาน และงานของเธอ ไม่ได้เป็นที่ชื่นชมเท่าไร... องอรประชดบิดาเธอ ทรงพลส่งเธอมาเรียน เพราะแววนิลเป็นลูกสาวเมียแต่ง ในขณะที่องอรเป็นเพียงลูกเมียเก็บ เมียที่ทรงพลแอบมีก่อนที่จะมีมารดาเธอเสียอีก แววตายื่นคำขาด ทันทีที่รู้เรื่องของสองแม่ลูก ทรงพลจึงจำใจ...เลือก และอีกเช่นเคย เขาเลือกคนมาใหม่ที่เกื้อหนุนธุรกิจของเขาได้ดี มากกว่าแม่ค้าข้าวแกงในตลาด เพราะต่อให้เธอสวยปานนางฟ้า แต่อิงอรก็เป็นได้แค่...แม่ค้า ทางสุดท้ายที่แววนิลไม่อยากร้องขอเลย แต่มันเป็นทางเดียวที่จะช่วยต่อลมหายใจของเธอได้...แม้จะถูกกระแหนะกระแหน เธอก็ต้องทน... รถประจำทางวิ่งด้วยความเร็วคงที่ แต่คนที่นั่งโดยสารมาใจร้อนดั่งไฟ!! เวลาขยับเดินเร็วเหมือนติดปีก หากเธอมัวชักช้า...อนาคตเธอคงจบลงแน่... หญิงสาวถอนใจเฮือกๆ เธอตวัดฮู๊ดขึ้นคลุมศีรษะ เดินก้มหน้าเดินผ่านประตูเล็กๆ ด้านหลังร้าน เพื่อเข้าไปทำธุระ แม้จะถูกมองจากสายตาคนภายนอก เพราะคนเหล่านั้นรู้ดี...ที่นี่มีไว้ทำอะไร... “ฉันมาหาพี่อร...อยู่ไหม?” เธอเปิดปากพูดเมื่อเจอคนเฝ้าประตู ผู้ชายคนนั้นมองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า มันเบ้ปากกับสภาพน่าทุเรศของแววนิล แถมทำท่าจะถ่มน้ำลายใส่ด้วย “เป็นอะไรกับอีอรมันล่ะ?” สำเนียงกักขฬะ...กิริยาสุดเถื่อน หากไม่จำเป็นจริงๆ แววนิลสัญญา เธอไม่มีวันเหยียบมาที่นี่เด็ดขาด “น้องสาว...” แววนิลตอบแบบเสียไม่ได้ แซกกวาดตามองผู้หญิงตรงหน้าแบบประเมิน ส่วนสูงใช้ได้ รูปร่างน่าจะดีแต่หล่อนกลับปกปิดไว้ ใบหน้าเกลี้ยงเกลา ผิวสวย มันได้กลิ่นสะอาดโชยออกมาจากร่างกายนั่น รอยยิ้มชั่วร้ายผุดขึ้นมุมปาก แต่แววนิลไม่ทันเห็น เมื่อมันหมุนตัวกลับไปเปิดประตูให้กว้างๆ “ชั้น2 ห้องสุดท้าย ไม่มีแขก อีอรมันน่าจะพักอยู่” แววนิลนึกอยากจะด่า คนพวกนี้หากินบนความทุกข์ของผู้หญิง ทำตัวไม่ต่างจากแมงดา แต่นิยามตัวเองเสียสวยหรู โธ่!! พ่อบอดี้การ์ด...ผู้หญิงขายตัว... หญิงสาวสูดลมหายใจลึกๆ เธอรีบเดินเข้าไปด้านใน ใจเต้นตึกตัก มีแต่ความหวาดกลัว...และระแวง ไม่เคยชินสักครั้ง หากต้องเดินเข้าไปด้านในนั้น แม้แววนิลจะเคยมาที่นี่เป็นครั้งที่...สอง... ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูทำให้คนที่อยู่ด้านในชะงัก มือที่ถือแปรงหยุดลง ชำเลืองมองประตูห้องแบบเซ็งๆ “ฉันไม่รับแขกแล้ววันนี้ พูดไม่รู้เรื่องหรือไงแซก...” เสียงตวาดเพราะความไม่พอใจดังผ่านประตูออกมา “แววเองพี่อร...” แววนิลรีบตอบ เธอหลับตาลง รอคอยเสียงด่าจากคนด้านใน “อ๋อ...นึกว่ามีใคร...อยากปล่อยน้ำ...ที่แท้ลูกสาวบ้านใหญ่นี่เอง...มีอะไรกับกะหรี่อย่างฉันล่ะ?” ประตูเปิดผ่าง!! องอรยิ้มหยันๆ เธอเปรยเสียงขุ่น เลิกหัวคิ้วขึ้น มองแววนิลด้วยสายตาเกลียดชัง “พี่อร แววกำลังเดือดร้อน...” แววนิลพยายามไม่สนใจคำหยันๆ ของอีกฝ่าย เธอมาเพราะต้องการความช่วยเหลือ และองอรคือทางเลือกสุดท้ายที่เธอมี “แล้วไงล่ะ ฉันต้องสนด้วยเหรอหะ!!” องอรไหวไหล่ เธอหมุนตัวกลับ เดินไปทิ้งตัวนอนบนที่นอนที่เปรียบดั่งสนามรบ หากเปลี่ยนเป็นผู้ชายยืนแทนที่แววนิล “แววเดือดร้อนจริงๆ ป๊าส่งเงินมาให้ไม่ทัน แววต้องจ่ายค่าห้อง...ไม่อย่างนั้นแววได้นอนข้างทางแน่” นั่นคือเรื่องเดือดร้อนสิ่งแรกที่แววนิลต้องรีบจัดการ ส่วนค่าเทอมหญิงสาวคิดว่าเธอน่าจะมีทางออก หากเริ่มต้นทำงานพาร์ทไทม์...เธอน่าจะเก็บเงินก้อนพอจ่ายไหว... องอรยิ้มเยาะ “แล้วฉันต้องสนด้วยเหรอไง นี่มันเงินค่าขายตัวของฉันนะแวว เธอไม่รังเกียจเหรอ?” แววตาก่นด่ามารดาเธอไม่มีชิ้นดี หลังทราบความจริงเรื่องเธอกับแม่ คำด่านั่นดังก้องอยู่ในหัวเธอ ความผิดของผู้ใหญ่ แต่เด็กอย่างเธอต้องรับฟัง ถูกตราหน้าด้วยคำด่า คำประจาน เป็น ‘ลูกเมียน้อย’ ทั้งที่มาก่อน เธออิจฉาแววนิล หล่อนไม่เคยต้องกระเสือกกระสน ถูกยกย่องจากคนรอบข้าง ในขณะที่เธอต้องก้มหน้าทน...ดิ้นรนเลือดตาแทบกระเด็น!! แววนิลหน้าสลด...เธอกัดกระพุ้งแก้มกลั้นความรู้สึกรวดร้าว รู้เต็มอกว่ากำลังถูกแดกดัน... “แววเดือดร้อนจริงๆ พี่อร แววจนทางมืดแปดด้านเลย” องอรยิ้มเยาะเธอกระดิกปลายเท้าไม่สนใจ แววนิลจะเป็นจะตาย จะนอนข้างทางก็เรื่องของหล่อน ไม่ใช่ธุระที่เธอจะต้องใส่ใจ “ฉันไม่มีเงินหรอก เพิ่งส่งให้แม่”