หยุดหัวใจยัยเพลย์เกิร์ล

บทที่10) ต่ำช้า

วันนี้คมสันต์มีนัดทานข้าวกันกับบ้านบริบูรณ์ทินยไท จึงเป็นเหตุให้เขาต้องแวะเวียนมายังซุปเปอร์มาร์เก็ตแห่งหนึ่งเพื่อซื้อของฝากติดมือไปเล็กน้อยตามคำแนะนำของคุณแม่ของเขา

สันต์ : สาลี่ คุณพ่อท่านทานรังนกไหม หรือจะเป็นผลไม้ดี

สาลี่ : แหม่! รู้ใจพ่อกับแม่สาลี่ดีจริงๆเลย น่ารัก~

สาลี่ : ซื้อแค่ผลไม้มาเล็กน้อยก็พอค่ะพี่สันต์ เปลืองเงิน

สันต์ : วันนี้เงินเดือนพี่ออกพอดี ยังไงเดี๋ยวพี่ใกล้ถึงแล้วจะโทรไปบอกอีกทีนะครับ

สาลี่ : จ้า! เบบี๋ของน้องลี่

สันต์ : ทะลึ่ง!

สาลี่ : ฮ่าๆๆ อะหยอกหยอก

"จริงๆ เลยเด็กคนนี้" คมสันต์ส่ายหัวให้กับความขี้เล่นของสาลี่อย่างรู้สึกปลงๆ ก็อย่างที่รู้... เขากับสาลี่นั้นรักกันในเชิงฉันท์พี่น้องมากเกินกว่าที่จะก้าวข้ามความสัมพันธ์ไปในเชิงชู้สาว...

"งั้น..." คมสันต์ขบกัดปลายนิ้วชี้อย่างใช้ความคิด ขณะนัยน์ตาคู่คมกำลังจดจ้องไปยังกระเช้ารังนกและกระเช้าผลไม้ที่เรียงรายอยู่ตรงหน้าของเขา

"เอาอันนี้ แล้วก็...อันนี้ก็แล้วกัน" ครู่ต่อมาคมสันต์ก็ตัดสินใจหยิบรังนกและผลไม้หน้าตาน่ารับประทานขึ้นมาอย่างหนึ่งกระเช้า ก่อนจะค่อยๆ สาวเท้ายาวๆ เพื่อที่จะไปเลือกซื้อขนมขบเคี้ยวที่สาลี่ชอบทานไปฝากหญิงสาวด้วย

"ชอบกินเยลลี่ ช็อกโกแลต แต่ทำไมถึงยังตัวเล็กเหมือนมดตัวน้อยๆ นะสาลี่" เมื่อนึกไปถึงร่างเล็กๆ ที่มีน้ำหนักเพียงสี่สิบกิโลกรัม คมสันต์ก็เผลอเผยยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกเอ็นดูเด็กหญิงที่เขารักเสมือนน้องสาวที่คลานตามหลังกันมา

"ยัยนั่นชอบกินเยลลี่ ส่วนมึงก็คงจะชอบกินส้นตีนสินะถึงได้ไม่เลิกยุ่งกับเมียของชาวบ้านเขาสักที" ไฟท์เตอร์ที่ยืนอยู่ข้างหลังของคมสันต์และได้ยินชายหนุ่มเพ้อรำพันถึงภรรยาตีทะเบียนของตัวเองมาสักระยะจนเริ่มที่จะอดรนทนต่อไปไม่ไหว

"ใครเมียคุณ" คมสันต์หมุนตัวกลับมาเผชิญกับชายที่ยืนขนาบหลังตัวเองช้าๆ อย่างไม่นึกเกรงกลัว

"สาลี่นะเหรอ?"

"มึงกวนตีนกูเหรอไอ้ห่า!" ไฟท์เตอร์ตรงเข้ากระชากคอเสื้อของคมสันต์เสียจนเต็มแรง อันเป็นเหตุให้คมสันต์แทบจะล้มคะมำมาด้านหน้าเพราะไม่ทันที่เขาจะได้ตั้งตัว

หมับ!

"อย่ามาสถุนกับผม" คมสันต์ข่มเสียงลงต่ำอย่างตักเตือน ดูเหมือนว่าไฟท์เตอร์นั้นคงจะไม่มีโอกาสได้ล่วงรู้มาก่อนว่าแท้จริงแล้วอาชีพที่คอยเลี้ยงปากเลี้ยงท้องของเขาและมารดาอยู่ในตอนนี้นั้นก็คือ 'นักมวยมืออาชีพ'

"ต่อยกันไหมละไอ้สัตว์!" ไฟท์เตอร์กล่าวอย่างจงใจขุดบ่อล่อปลา เขาไม่ได้ชะล่าใจมากพอที่จะไม่ได้สืบทราบมาว่าคมสันต์นั้นมีงานทำเป็นอาชีพอะไร และในวันนี้เขาก็ได้จัดเตรียมความพร้อมมาสำหรับชายที่ได้ชื่อว่านักมวยมืออาชีพคนนี้มาแล้วเป็นที่เรียบร้อย

"ก็มาดิวะ!"

ไฟท์เตอร์นำทางคมสันต์มายังมุมอับของลานจอดรถในซุปเปอร์มาร์เก็ต ก่อนที่เขาจะตรงเข้าไปนั่งคร่อมอยู่บนมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งเพื่อรอดูละครฉากถัดไปที่มีเขาเป็นเขียนบททั้งหมดขึ้นมาเอง...

"มาสิวะ!" คมสันต์ตวาดออกมาดังลั่นด้วยความเสียอารมณ์เมื่อเห็นว่าไฟท์เตอร์นั้นไม่ทีท่าทีว่าจะเข้ามาประจันหน้ากับตัวเองเสียที ก่อนที่หมู่เมฆดำครึ้มจะค่อยๆ ก่อตัวขึ้นอยู่บนฟากฟ้าอันเป็นเหตุให้ทั่วทั้งลานจอดรถดูมืดดำอึมครึมไปทั่วทั้งบริเวณ

"มาแล้วครับ! มาแล้ว! ทำไมใจร้อนจังเลยครับพี่ชาย" เฟย์ตัน น้องชายลำดับที่หนึ่งของไฟท์เตอร์ที่ถือไม้หน้าสามอยู่ในเอ่ยขึ้นขณะที่เท้าคู่นั้นก็ค่อยๆ ย่างกรายมายังคมสันต์ที่ยังคงยืนท้าทายไฟท์เตอร์อยู่ที่เก่า

"ฉันว่ามันน่าจะหิวส้นตีนแน่เลย นายว่าไงฟอร์" โฟร์ตอล น้องชายลำดับที่สองยืนอยู่ในท่าล้วงมือลงในกระเป๋ากางเกงก่อนจะหันไปถามความคิดเห็น ฟอร์โต้ ผู้ซึ่งเป็นน้องชายลำดับที่สาม

"พวกนายแม่งลีลา เสียเวลาจริง" ฟริสเต้ น้องชายเล็กสุดว่าอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะพุ่งกำหมัดหนักๆ เข้าใส่เบ้าตาของคมสันต์ที่กำลังเผลอตัวเสียจนเต็มแรง

ปั๊ก! ปั๊ก!

หมัดเท้าเข่าศอกจำนวนสี่คู่รุมประชาทัณฑ์ลงบนร่างกำยำของคมสันต์อย่างไร้ซึ่งความปราณี โดยที่ไฟท์เตอร์ยังคงนั่งนิ่งอยู่ตรงมอเตอร์ไซค์คันเดิมอย่างไม่คิดที่จะออกปากเอ่ยห้ามน้องชายร่วมสายเลือดทั้งสี่คนของเขาเลยแม้แต่น้อย

"อั๊ก!" ของเหลวสีแดงฉานทะลักไหลออกมาจากขอบปากของคนที่หมดหนทางสู้ในทันทีที่หนึ่งในคู่เท้าทั้งสี่กระหน่ำลงมาบนหน้าท้องของเขาเสียจนเต็มแรง

"มองกูนี่" ไฟท์เตอร์ยกมือขึ้นห้ามฟริสเต้ที่กำลังกระหน่ำฝีเท้าลงบนหน้าท้องของคมสันต์อย่างเอาเป็นเอาตาย ก่อนจะย่างสามขุมมาหาร่างที่มีลมหายใจรวยรินนั้นพร้อมด้วยแววตาดุกร้าว

"มึงมอง และฟัง" ไฟท์เตอร์ออกแรงบีบกรามแกร่งของคมสันต์ผู้น่าสงสารเอาไว้แน่นเพื่อบังคับให้ชายหนุ่มจ้องมองมายังเขา

"เลิกยุ่งกับเธอซะถ้ามึงยังไม่อยากตาย!" ก่อนจะยกปืนดำเมื่อมกระบอกหนึ่งออกมาและกดปลายกระบอกลงบนหน้าผากของคมสันต์อย่างจงใจขู่เข็ญ

พลั่ก!

ไฟท์เตอร์ผลักศีรษะของคมสันต์กระแทกลงกับพื้นปูนซีเมนต์อย่างแรง จนส่งผลให้คมสันต์ที่ร่างกายบอบช้ำจากการรุมประชาทัณฑ์ของคนทั้งสี่มาร่วมชั่วโมงถึงกับหมดสติไปในทันที

"ไปเว้ย!" ก่อนจะหันไปกอดคอน้องชายทั้งสี่ชีวิตของตัวเองและเดินห่างออกไปอย่างไม่คิดที่จะสนใจคมสันต์ที่ได้รับบาดเจ็บหนักเสียจนหมดสติไปเลยแม้แต่น้อย...

ขออภัยในความชั่วช้าสารเล.วฮะ 🥹