หยุดหัวใจยัยเพลย์เกิร์ล

บทที่24) รสมือเมีย

"คิดจะแกล้งกันโดยการให้สาลี่เข้าครัวทำกับข้าว คุณคิดผิดค่ะสามีขา" สาลี่ถึงกับส่ายหัวเมื่อนึกไปถึงใบหน้าของสามีตีทะเบียนที่วันๆ จ้องแต่จะหาทางกลั่นแกล้งให้เธอรู้สึกเจ็บช้ำน้ำใจอยู่ท่าเดียว

"หอจา" (หอมจัง) ดาวเรืองที่รับหน้าที่เป็นลูกมือให้กับสาลี่ยื่นหน้าเข้ามายังแกงส้มปักษ์ใต้หม้อใหญ่ที่สุนิสาเป็นคนปรุงอย่างหลงใหลในกลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะของมัน

"หอมมาก อร่อยด้วย พูดแล้วจะหาว่าโม้" สาลี่หัวเราะให้กับท่าทีของดาวเรืองขณะกำลังเลื่อนตัวไปหยิบชามใบเล็กเพื่อตักแกงใส่

"ดาวเรือง คุณอนุชัยเขาได้บอกไหมว่าให้สาลี่กินข้าวตรงไหน"

"ทาพร้อคูอานุชานาห้อทาอาหาข่า" (ทานพร้อมคุณอนุชัยในห้องทานอาหารค่ะ) สาลี่ที่ได้ยินดังนั้นก็กดหน้าลงน้อยๆ อย่างเข้าใจ ก่อนจะคิดขึ้นได้ว่าเธอควรจะตักแกงเผื่อชะมดเสียหน่อยเพื่อตอบแทนที่เขาอุตส่าห์จัดห้องหับให้เธอได้พักผ่อน

"เอาแกงชามนี้ไปให้ชะมดหน่อยนะ บอกเขาว่าสาลี่ขอบคุณที่อุตส่าห์จัดห้องให้สาลี่"

"ด้าข่า" (ได้ค่ะ)

"เฮ้ย! อร่อยว่ะ, อาหร่อย" ชะมดกับดาวเรืองถึงกับร้องออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมายหลังจากที่ทั้งคู่ได้ลองลิ้มรสแกงส้มปักษ์ใต้ที่เป็นรสมือของเจ้านายสาวอย่างสุนิสา

"เสียงดังอะไรวะไอ้ชะมด" ไฟท์เตอร์ที่พึ่งกลับมาจากดูงานในไร่กาแฟตรงเข้ามาถามคนงานทั้งสองที่ส่งเสียงเอะอะโวยวายออกมาดังลั่นอย่างรู้สึกสงสัยอยู่ในที

"ละนั่นอะไร" นิ้วเรียวชี้มายังแกงส้มปักษ์ใต้หน้าตาน่ารับประทานที่อยู่ในชามใบเล็ก ขณะที่จมูกโด่งเป็นสันนั้นก็กระดิกไปมาด้วยความรู้สึกหอมหวลแกงส้มที่อยู่ในชามใบนั้น

"แกงส้มปักษ์ใต้ฝีมือคุณสุนิสาเธอครับนาย" ชะมดตอบ พลางพยายามที่จะเลื่อนชามแกงนั้นเข้าหาตัวด้วยกลัวว่าเจ้านายอย่างอนุชัยจะแย่งเขาไปรับประทานนั่นเอง

"ไอ้ชะมดขี้ตืด" ไฟท์เตอร์ที่เห็นดังนั้นก็มีความรู้สึกที่อยากจะกลั่นแกล้งชะมดขึ้นมา จึงทรุดตัวลงนั่งและยื่นมือยาวไปตักแกงในชามนั้นขึ้นมาลิ้มรสในทันที และการกระทำดังกล่าวมันก็ส่งผลให้ชะมดถึงกับฟันกรอดด้วยความโมโห (แต่ทำอะไรไม่ได้) อย่างไม่ต้องสงสัย

"อร่อยจริงด้วยว่ะ ขอได้ปะ ฮ่าๆๆ ล้อเล่น อะหยอก หยอก" ไฟท์เตอร์ถึงกับหลุดหัวเราะเมื่อได้เห็นใบหน้าบุญไม่รับของชะมด ในขณะที่ดาวเรืองก็ได้แต่ส่งยิ้มเจื่อนๆ อย่างไม่รู้ว่าตัวเองนั้นจะต้องพูดอะไรออกมาดี

"เธอกินข้าวรึยังสาลี่" ไฟท์เตอร์ที่พึ่งกลับมาจากทำงานก็รู้สึกหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งในทันทีที่พบว่าภรรยาตีทะเบียนของเขานั้นได้จัดโต๊ะทานอาหารเอาไว้รอตัวเองแล้ว

"รอกินพร้อมนาย" สาลี่ตอบเพียงสั้นๆ ก่อนจะลุกขึ้นมาตักข้าวใส่จานให้กับไฟท์เตอร์ตามหน้าที่ของตัวเอง

"เธอไม่สบายหรือเปล่าสาลี่" ไฟท์เตอร์เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อสังเกตเห็นถึงใบหน้าที่ซีดเซียวของหญิงสาว

"ฉันเปล่า จะกินได้หรือยัง" มือเล็กๆ กำช้อนและส้อมในมือของตัวเองเอาไว้แน่นอย่างรีรอเวลาที่ชายหนุ่มจะตักแกงในชามที่เธอปรุงเอาไว้รอเขาเป็นพิเศษ

"แค่กๆ ทำไมมันเค็มอย่างนี้ แค่กๆ" สาลี่...ที่จงใจทำเกลือหกลงในชามแกงดังกล่าวหลุดหัวเราะออกมาดังคิกคักอย่างรู้สึกสะใจที่เธอนั้นเอาคืนเขาที่แกล้งโยนงูปลอมใส่เธอได้แล้วเป็นที่เรียบร้อย

"เธอแกล้งฉันใช่ไหมสาลี่ ฉันเป็นผัว! ผัวเธอเลยนะสาลี่ เธอทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง"

"ฉันเปล่าสักหน่อย ก็...มันหนักมือไปนิดนึง" สาลี่จ้องตากลมแป๋วไปยังใบหน้าหล่อคมคายที่หงิกงอนั้นอย่างอยากที่จะยืนยันว่าตัวเองนั้นบริสุทธิ์ใจ

"เธอเห็นคนงานดีกว่าผัวของตัวเองใช่ไหมสาลี่" อนุชัยว่าอย่างน้อยใจเมื่อนึกไปถึงรสชาติที่แสนอร่อยของแกงในชามที่ชะมดกับดาวเรืองกำลังนั่งรับประทานเมื่อครู่ที่ผ่านมา

"นายสมควรได้รับไฟท์เตอร์ นายทำฉันก่อนนะ งูนั่นไง! ไอ้งูบ้านั่นของนายทำฉันตกใจเกือบตายเลยนะ!" แม้ปากจะกล่าววาจาออกมาดังนั้นแต่แท้จริงแล้วภายในใจสาวมันกำลังอ่อนไหวที่อนุชัยแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่ากำลังน้อยใจกับการกระทำดังกล่าวของเธอ

"ฉันหิว หิวจะตายอยู่แล้ว" เพราะความน้อยใจระคนโมโหหิว จึงทำให้น้ำตาลูกผู้ชายของไฟท์เตอร์ถึงกับเล็ดไหลออกมาจนสาลี่เองก็ยังรู้สึกใจหาย

"ขอโทษก็ได้ เดี๋ยวจะไปตักชามใหม่มาให้โอเครึยัง" ใบหน้าที่เคยหงิกงอเผยยิ้มออกมาทั้งน้ำตาหลังจากที่ได้ยินประโยคดังกล่าวของภรรยาสาว ก่อนจะออกแรงตีส้อมและช้อนเข้าหากันอย่างจดจ่อรอคอยอาหารที่ได้ชื่อว่า 'รสมือเมีย'

"นายกินน้ำใบเตยเป็นรึเปล่า" สาลี่เอ่ยถามไฟท์เตอร์ขณะจดจ้องไปยังพุ่มใบเตยที่ประดับตกแต่งอยู่ตรงสวนเล็กๆ ข้างเรือนใหญ่

"เธอทำเป็นเหรอสาลี่" ไฟท์เตอร์ที่กำลังเพลิดเพลินกับการลิ้มรสแกงส้มปักษ์ใต้ว่าอย่างรู้สึกแปลกใจ

"กะอีแค่น้ำใบเตย" หญิงสาวกล่าวเพียงเท่านั้นก็ยืดตัวขึ้นเต็มความสูงก่อนจะเดินไปหยิบมีดปอกผลไม้เพื่อจะนำไปตัดใบเตยมาแปลงโฉมเป็นน้ำใบเตยเลิศรส

"เสียดายจังไม่มีแป้งข้าวโพดกับนมข้นจืด"

"เธอจะเอาไปทำอะไรสาลี่" ไฟท์เตอร์ว่าอย่างสงสัยขณะตรงเข้าช่วยสาลี่ถือใบเตยที่หญิงสาวหอบหิ้วมาเสียจนล้นมือ

"กินเสร็จรึยัง จะได้เก็บ" สาลี่ไม่ได้ตอบในสิ่งที่เขาเอ่ยถาม และเมื่อเห็นว่าเขากดหน้ามาเป็นคำตอบให้กับคำถามถัดมาของเธอ หญิงสาวก็รีบจัดแจงจัดเก็บทำความสะอาดโต๊ะทานอาหารในทันที

"ฉันล้างจานเอง" ไฟท์เตอร์อาสาตัวเองก่อนจะออกแรงดันให้สาลี่ออกห่างจากอ่างล้างจาน "ละสรุปเธอจะเอา อะไรนะ... ไอ้แป้งข้าวโพดกับน้มข้นจืดไปทำอะไรสาลี่"

"สังขยาใบเตย"

"ฉันชอบนะ" ไฟท์เตอร์หันมาฉีกยิ้มหวานเมื่อคิดเอาไปเองจนถึงขั้นที่ว่าสาลี่นั้นรู้ใจว่าเขาชอบทานสังขยาใบเตย

"ไม่ได้ถาม" ก่อนที่นาทีถัดมารอยยิ้มกว้างนั้นจะค่อยๆ จางหายไปจนหลงเหลือไว้แค่ใบหน้าถมึงทึงด้วยความรู้สึกโกรธจัดแทน

"สาลี่! เธอ! นังเด็กเปรต!"

เหมือนเขาจะรักกันนะ แต่เขาก็ยังติดหยอกกันอยู่ ฮ่าๆ 🤣🤣🤣