“เตเปล่าลีลานะ” ผมปล่อยมือจากต้นแขนบาง หันหน้าเข้าหาเอื้องขวัญตรง ๆ และเปลี่ยนท่านั่งให้เป็นขัดสมาธิ ระหว่างนั้นใช้มือยันข้อเท้าเอาไว้อย่างตื่นเต้น
“สรรพนามน่าขยะแขยง” พูดเพราะหน่อยแล้วทำเป็นรับไม่ได้ ต้องให้พูดกูมึงเลยไหมถึงจะพอใจ ยัยเด็กหยาบคาย “รีบ ๆ ถามสิ ฉันจะกลับบ้าน”
“กลับไปหาใคร ไอ้นิลอะไรนั่นใช่เปล่า?” ยิงคำถามทันที ซึ่งนั่นทำให้ผมเห็นปฏิกิริยาในแบบที่ไม่เคยเห็นจากตัวเอื้องขวัญ
“กะ แกรู้ได้ไง!” ผมค่อย ๆ แสยะยิ้ม...
ไอ้เวรนั่นมีความสำคัญต่อเอื้องขวัญจริง ๆ ด้วยว่ะ
“ตอบมาว่ามันเป็นใคร สำคัญยังไง” ผมไม่สนใจสิ่งที่เอื้องขวัญถาม เพราะนาทีนี้ผู้ตั้งคำถามคือผม และเธอมีหน้าที่ตอบเพียงอย่างเดียว “ตอบ!”
“เป็นใครแล้วมันธุระกงกางอะไรของแกไม่ทราบ!” เอื้องขวัญหน้าแดงมาก แดงกว่าทุกครั้ง...คล้ายว่าครั้งนี้โกรธจนควบคุมตัวเองแทบไม่อยู่ รู้ตัวอีกทีก็ถลาเข้ามากระชากคอเสื้อผมพร้อมจะต่อยหงายได้ทุ
