“อิ ๆ รู้อยู่แล้วว่าต้องตอบแบบนี้ ไงก็...ขอให้มีความสุข ไปละ” เตโชหยัดตัวขึ้น มันเดินไปหยิบหนังสือเล่มหนาประมาณสามสี่เล่มแล้วออกจากห้องไปโดยไม่เหลียวกลับมาแม้แต่นิด
กระทั่งตรงนี้กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง
ฉันรู้ว่าหนังสือพวกนั้นน่ะ แท้จริงแล้วเตโชเอาไปให้ใคร แต่ขอไม่พูดก็แล้วกัน
ยังไงซะ...ฉันก็โคตรสะใจ เพราะมันกำลังอยู่ในภาวะเครียดที่คนสำคัญในชีวิตเจ็บหนักไงล่ะ
ตั้งแต่นั้นฉันใช้ชีวิตไม่เหมือนผู้เหมือนคนเท่าไหร่ เตโชกลับมาที่นี่ประมาณไม่กี่นาทีก็ออกไป เป็นแบบนี้ราว ๆ อาทิตย์กว่า แน่นอนว่าชีวิตส่วนใหญ่ของฉันเต็มไปด้วยความเงียบ ไม่สามารถมองเห็นแสงสว่างจากด้านนอกได้ ถ้าไม่ดูนาฬิกาก็คงไม่รู้หรอกว่าตอนนี้กี่โมงกี่ยามแล้ว
ครั้งล่าสุดมันล่ามฉันไว้
ยังดีที่เชือกยาวพอจะเคลื่อนไหวไปมุมต่าง ๆ ได้บ้าง ยกเว้นห้องครัวที่เต็มไปด้วยอาหารสำเร็จรูปและน้ำดื่ม เวลาฉันหิวมาก ๆ ฉันทำได้แค่มองมัน อาหารน่ะทนหิว
