และฉันไม่อยากยอมรับจริง ๆ ว่ารอยยิ้มของเขาทั้งสองคน... เหมือนกันไม่มีผิดเพี้ยน
“นิล!” ฉันจึงเผลอขึ้นเสียงใส่บัวนิลหลังจากพบว่าเธอส่งยิ้มให้เตโชราวกับว่าเขาคือที่ตัวเองรู้จักเป็นอย่างดี
ส่วนเตโช...เขาเงยหน้าขึ้นสบตาฉัน คิ้วเข้มเลิกขึ้น มีแววหงุดหงิดและแปลกใจไปในคราวเดียว
“หวงหลานเหรอ” ถามเหมือนอ่านใจฉันได้ และใช่ ฉันหวง...แต่นี่ไม่ใช่หลานแต่เป็นลูกของฉัน!
“อย่ามายุ่ง” กระชากเสียงใส่และพาบัวนิลกลับอพาร์ตเมนต์ ระหว่างนั้นฉันสังเกตพี่โบว์ เธอมองหน้าเตโชสลับกับฉัน สีหน้าค่อนข้างปกติ ทว่าแววตากลับเต็มไปด้วยความเคลือบแคลง
เธอต้องสงสัยอยู่แล้ว มันไม่แปลกหรอก
เอาไงดี...
ฉันจะอธิบายยังไงให้พี่โบว์เข้าใจ มันไม่ง่ายเลย ยอมรับเลยว่าตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเป็นบ้า
“เดี๋ยว” ก้าวเท้าจากมาเพียงสองก้าวเท่านั้น เสียงทุ้มที่ฉันเกลียดชังสุดขั้วหัวใจพลันดังขึ้นจากด้านหลัง ฉันพยายามไม่ใส่ใจและ
