Anastasia's POV
Walang patid ang pagtulo ng mga luha sa mga mata ko habang nakatingin sa pintuan ng bahay. Walang ganang binuksan ko ang pintuan and darkness welcomes me.
It feels empty. I feel empty.
I hate this feeling, in just a snap I'm here again.
Inilibot ko ang paningin ko at mas lalong sumikip ang dibdib ko dahil sa sakit. I can see, Arabella, Fenriz, Dagon, and Khaos kahit saang sulok ng bahay. Napaluhod ako dahil sa sakit, I feel alone again.
The place I'm avoiding is the place where I am now. How sucks.
The pain is much worse than before. I feel myself again, here in the darkness where I should be. After everything, I'm alone again. Bakit ngayon pa? Bakit kung kailan masaya na ko? Bakit kung kailan unti-unti ko ng nagugustuhang mabuhay?
Bakit ba ganito ang buhay ko?
Pi
