ตอนที่ 5.
991 Words
ร่างไร้สติถูกพามานอนกลางแพ อารมณ์กรุ่นโกรธเมื่อครู่คลายลงเมื่อได้ลงทัณฑ์ยายคุณหนูปากเปราะ เกริกหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาเช็ดน้ำออกจากใบหน้าอ่อนใส ก่อนจะปล่อยให้นอนอยู่แบบนั้น ตัวเขาลุกหนีมายืนข้างลูกน้องคู่ใจ
“นายครับ คุณผู้หญิงนั่นจะเป็นอะไรไหมครับ”
คำถามนั้นทำให้คิ้วดกหนาขมวดนิ่ว หันไปมองร่างไร้สติที่นอนแน่นิ่งแวบหนึ่ง ก่อนจะเมินหน้าหนี
“แค่นี้ไม่ตายหรอก ถ้าตายก็โยนทิ้งน้ำไปซะ” เกริกพูดเหมือนไม่ใส่ใจ
ทำเอาคำปันยิ้มแห้งๆ ไม่กล้าถามอีก นายของเขากำลังหัวเสียหากไปยุ่งด้วยมากๆ อาจโดนลูกหลง อยู่ด้วยกันมาหลายปีคำปันรู้จักฤทธิ์เดชความเจ้าอารมณ์ของผู้เป็นนายขึ้นใจ หากนายด่าคือยังไม่โมโหมาก แต่ถ้าเงียบเตรียมวิ่งให้ดี ตีนหนักๆ อาจจะลอยมาพาดก้านคอใครสักคนที่อยู่ใกล้ๆ
กรรมเวรของผู้หญิงคนนั้นจริงๆ ไม่รู้ไปทำอะไรให้นายเกลียดถึงกับดักฉุดมาแบบนี้
“คุณพ่อช่วยหนูด้วย!”
เสียงกรีดร้องดังก้องขึ้น พร้อมกับร่างเล็กผวาลุกขึ้นนั่ง จอมขวัญสูดลมหายใจแรง กุมหน้าอกที่เต้นระรัวของตัวเอง เหงื่อซึมเต็มหน้าผากและซอกคอ หญิงสาวมองไปรอบกายด้วยความมึนงง หัวใจยังไม่หายหวาดผวา เมื่อความทรงจำสุดท้ายวาบเข้ามา
“ปากเสียก็ต้องล้างปากให้สะอาด ถ้าด่าฉันอีก ฉันก็จะจับเธอล้างปากแบบนี้ไปเรื่อยๆ”
ไอ้โจรชั่วมันจับเธอกดน้ำจนหมดสติ หญิงสาวหันไปมองรอบกายพบว่าตัวเองนอนอยู่ในเต็นท์ แสงจากกองไฟสว่างเรืองรองอยู่ด้านนอก มองเห็นเงาคนสองคนกำลังนั่งอยู่ข้างกองไฟ คนอยู่ทางซ้ายมือตัวโตผมยาวรุงรัง คงเป็นไอ้โจรถ่อย เห็นแค่เงาเธอก็จำมันได้ขึ้นใจ
“ไอ้เลว ทำร้ายผู้หญิงไม่มีทางสู้ อย่าให้ฉันหนีรอดไปได้นะ ฉันจะเอาตำรวจมาจับแกเข้าคุก”
จอมขวัญก่นด่าโจรชั่วด้วยความแค้น หญิงสาวสำรวจตัวเองพบว่ายังอยู่ในชุดเดิม ข้าวของในเต็นท์มีเพียงผ้าห่มกับผ้าขนหนูที่ถูกม้วนให้เธอหนุนแทนหมอน ไอ้โจรมันคงพาเธอขึ้นฝั่งแล้ว ร่างเล็กค่อยๆ คลานออกมาส่องดูภายนอก ฟ้ามืดแล้วรอบกายมีแต่ต้นไม้ เสียงสัตว์กลางคืนดังแว่วมาเป็นระยะ ที่กองไฟมีปลาตัวโตเสียบไม้กำลังย่างได้ที่ ส่งกลิ่นหอมมาตามลมชวนน้ำลายสอ ตั้งแต่ถูกจับตัวมายังไม่มีอะไรตกถึงท้อง นอกจากน้ำที่เจ้าตัวเผลอกลืนลงไปตอนสำลัก
“คำปันคืนนี้แกอยู่ยามผลัดสองนะ ผลัดแรกฉันจะเฝ้าเอง ฟ้าโล่งแบบนี้ ฝนคงไม่ตก”
เสียงคุ้นหูของเจ้าโจรชั่วสั่งการลูกน้อง จอมขวัญย่นจมูกใส่แผ่นหลังกว้างอยากเอาหินปาหัวให้แตกนัก แต่ทำแบบใจคิดไม่ได้เมื่อมองไม่เห็นทางรอด หากเธอไปทำร้ายมันเข้า แค่เผลอด่าพ่อแม่มันจับกดน้ำแทบตาย ไอ้โจรนี่คงอารมณ์ร้ายไม่ใช่เล่น ขืนไปงัดข้อตรงๆ อาจโดนฆ่าหมกป่าไม่ได้กลับไปหาพ่อกับพี่ชาย
“นาย เอ๊ย! ลูกพี่ ผู้หญิงคนนั้นฟื้นแล้วครับ”
คำปันหันมามองเจอจอมขวัญมุดออกมาจากเต็นท์พอดี เลยบอกผู้เป็นนายให้รู้
“จะไปไหน!”
เสียงตวาดดังขึ้น ทำให้จอมขวัญสะดุ้งโหยง หันไปมองเจ้าของเสียงที่เดินมาหา แล้วเชิดหน้าใส่
“ฉันปวดฉี่ อยากไปฉี่”
“มันมืด อยากโดนเสือคาบไปกินหรือไง”
เขามองร่างเล็กๆ ที่ยังคงไม่ทิ้งมาดคุณหนูจอมหยิ่งอย่างหมั่นไส้
“แถวนี้งูชุมด้วย”
“งูเหรอ...”
เสือเธอไม่กลัว แต่งูนี่ที่สุดของความหวาดกลัว จอมขวัญทำหน้าแหย ลูบแขนตัวเองไปมา ได้ยินแค่ชื่อก็ขนลุกเกรียวไปหมด
“อื้อ ตามมานี่”
เขาจับข้อมือลากพาเดินไป จอมขวัญสะบัดมือออก
“ไม่ต้องมาจูง ฉันเดินเองได้”
“ตามใจ เดินไปเหยียบงู จะหาว่าไม่เตือน”
เกริกเดินนำหน้า ปล่อยให้หญิงสาวจ้ำเท้าเดินตาม ในมือของชายหนุ่มมีไฟฉายกระบอกโต เขากราดไฟมองทางเดิน แล้วสาดไฟไปมาใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง
“ไปฉี่ตรงนั้น”
จอมขวัญ รีบเดินไปยังจุดที่เขาชี้บอก อีกฝ่ายยืนส่องไฟให้ ทำให้หญิงสาวกระดากอายไม่กล้าทำธุระส่วนตัว ใครจะกล้าถอดกางเกงนั่งฉี่ต่อหน้าคนอื่นแบบนี้
“หันไปทางอื่นสิ”
“เรื่องมากจริง รีบฉี่จะได้รีบกลับ ฉันหิวข้าว”
เขาบอกแล้วหันหลังให้ ปล่อยให้หญิงสาวทำธุระส่วนตัวอยู่ครู่หนึ่ง เสียงที่เงียบไปนานทำให้เกริกนิ่วหน้า คิดระแวงว่าเธอจะแอบหลบหนีเลยหันไปมอง ก่อนจะส่ายหน้าเมื่อเห็นจอมขวัญยืนตัวแข็งทื่อ ตาเบิกโพลง
“เป็นอะไรอีกล่ะ”
“งะ งู งู ฮือ มันอยู่บนหัวฉัน”
จอมขวัญหน้าซีดไม่กล้าขยับ เมื่อรู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังดิ้นดุกดิกอยู่บนศีรษะ เหงื่อแตกพลั่กด้วยความหวาดกลัวสุดขีด หากเธอไม่ปัสสาวะไปแล้วคงมีเล็ดกันบ้าง
“หือ งู เหรอ อยู่นิ่งๆ ก่อนนะ”
เกริกสาดไฟฉายส่องดู ก่อนจะยกมือให้เธออยู่นิ่งๆ บนต้นไม้งูเหลือมตัวใหญ่กำลังขดตัวอยู่บนกิ่งไม้ มันห้อยหัวลงมาแต่ยังไม่ทันโจมตัวเหยื่อ ถึงจะไม่มีพิษแต่งูชนิดนี้ก็มีเขี้ยวและหากมันรัดเหยื่อก็ไม่มีทางรอด นึกโมโหตัวเองที่ไม่ทันสังเกตเพราะมัวแต่ต่อปากต่อคำกับหญิงสาว
- Writer
