ฉันนั่งมองสองแม่ลูกทะเลาะกัน เห็นป้าผกาคนนั้นตีลูกไปชี้หน้าลูกไป ซึ่งลูกก็เอาแต่ร้องไห้ แต่แปลก ฉันดูปากเธอไกล ๆ ไม่เห็นเถียงอะไรแม่เลย
และความแปลกนั้น มันทำให้ฉันหันมองกล้องหน้ารถแว๊บนึง เพื่อดูจุดสีแดงที่กำลังบันทึกและกะพริบอยู่
ดี ถ่ายไว้ก็ดี สถานการณ์นี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรฉันต้องรอบครอบ อีกอย่างถ้าสองแม่ลูกนั้นขโมยของฉันจะได้มีหลักฐาน
หลังจากเช็คกล้องเรียบร้อยฉันก็นั่งมองอยู่สักพัก มองจนป้าผกาคนนั้นดึงมือลูกสาวเดินมา ป้าแกเดินไปบ่นไป พอใกล้รถฉัน ฉันก็รีบกดไฟผ่าหมาก ทำเนียน ๆ ประหนึ่งตัวเองรอที่จอดรถ
จนได้ยินป้าแกเอ็ดลูกเสียงดังว่า...
“ทำเพื่อแม่แค่นี้ไม่ได้รึไง? เลี้ยงเสียข้าวสุก!”
“แม่คะ หนูไม่อยากหลอกใคร แม่ปล่อยหนูไปเถอะค่ะ ให้หนูไปมีชีวิตของตัวเองนะคะ หนูขอร้อง”
หลอก? หึ มาที่นี่จะหลอกใครได้ นอกจากซีอีโอโง่แห่งปีคนนั้น ฉันนั่งคิดและมองผ่านกระจกหลัง เม้มปากบ้างถอนหายใจบ้าง เมื
