“ฉันไม่แปลกใจที่เธอโดนทิ้ง เธอน่ะปากไม่มีหูรูด!” กาแฟอ้าปากกว้าง มองฉันตกใจ
“น้ำแข็งไอ้พี่บ้า ทำไมต้องซ้ำเติมตลอด” ได้ยินแบบนั้นฉันก็หยุดเดินตาม ก่อนจะยืนกอดอกมองน้องสาวฝาแฝดนิ่ง ๆ จนเธอพูดขึ้นมาอีกว่า...
“ถ้าฉันพูด ถ้าพ่อรู้แล้วไง? ยอมรับซะเถอะเธอน่ะชอบคุณเต้แล้ว อย่าหลอกตัวเอง อย่าปากแข็งเลย เสียตัวแล้วก็แต่ง ๆ ไปซะ สะใภ้เวลฟายไม่อยากเป็นเหรอ?”
แต่ง ๆ ไป? ทำไมกาแฟพูดแบบนี้ ไหนบอกจำไม่ได้ ไหนบอกไม่แน่ใจ?!!
“สรุปเธอบอกพ่อไปแล้วใช่ไหม?” ฉันถามทวนเสียงดังจนกาแฟเม้มปากครู่นึง และสุดท้ายเธอก็พยักหน้าหงึก ๆ ตอบฉัน
“อื้อ! บอกแล้ว ปากลั่น”
“กาแฟ!”
“แล้วไง? ทำไมเธอไม่คบกับคุณเต้? รับรักเขาไปเลย นอกจากหมอด้วยกันเอง น้อยนะที่คนแบบนี้จะตกถึงท้องพวกเรา เพราะวัน ๆ เราอยู่แค่โรงพยาบาล ออกเวร ก็กลับห้องมานอนตายอดตายอยากเหมือนฉัน! แล้วอีกอย่างนะน้ำแข็ง พ่อรู้พ่อจับเธอแต่งงานอยู่แล้ว คบ ๆ ไปเถอะเปิด
