เวลาหนึ่งทุ่ม
ฉันลงชื่อออกเวรแล้วรีบนั่งแท็กซี่กลับบ้านทันที ก่อนที่ระหว่างทางจะเปิดอ่านไลน์ไร้สาระของคุณเต้ไปด้วย
เหอะ สมน้ำหน้า อยากเจอพ่อฉันเอง ดื้อด้านไม่เป็นเรื่อง
อ่านเสร็จเบะปากใส่ ฉันก็เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าสะพายนั่งมองทางมองรถสักพัก จนแท็กซี่ขับมาจอดหน้าบ้าน
และวันนี้ก็ไม่เหมือนทุกวัน ฉันเดินเข้าบ้านด้วยใจระทึก
ฉันเดิน ๆ หยุด ๆ แอบมองหาคราบเลือดคุณเต้ทีละมุม เดินจนได้กลิ่นกับข้าวหอมฟุ้ง และเสียงคุยกันในห้องอาหาร
ซึ่งมันเป็นเสียงคุยครึกครื้นมาก แถมมีเสียงหัวเราะคิกคักที่นานทีปีหนฉันจะได้ยิน
จนฉันหยุดเดินเมื่อเห็นคุณเต้นั่งยิ้ม เขากำลังคุยกับแม่ฉันบนโต๊ะอาหาร โดยที่มีพ่อนั่งหัวโต๊ะและมองเขาอยู่
ท่านมองคุณเต้สำรวจโดยไม่ละสายตา มองกริยาท่าทางเขาและขมวดคิ้วไปด้วย
ใช่ จับผิดเก่งคือพ่อฉัน สังเกตแม่นยำก็พ่อฉัน แต่เอาเถอะมาถึงขนาดนี้แล้ว วันนี้ขอให้คุณรอดนะคุณเต้
“อ้าว น้ำแข็ง
