อย่าให้ภรรยาต้องร้าย

ไม่ไหวก็แค่กลับมารักตัวเอง(พี่ชายแสนดี)

พอเพียงทำตัวติดกับอาป๊าไม่ห่างไปไหนเลย เธอรู้สึกมีความสุขที่สุดในรอบอาทิตย์ที่ผ่านมา ก็เธอทะเลาะกับสามีมาเป็นอาทิตย์มีความสุขได้ก็แปลกแล้ว มาคิดๆ ดูแล้วหรือเธอจะตัดสินใจพลาดไปในช่วงเวลาที่ผ่านมานั้นเธอทุ่มเททั้งกายใจให้กับคนที่ไม่เคยเห็นค่าทั้งที่ครอบครัวของเธอนั้นรักเธอมาก เธอรู้สึกอบอุ่นเสมอเมื่อได้กลับมาอยู่บ้าน เหมือนมาพักผ่อนเพราะไม่ต้องมาคอยคิดว่าจะทำยังไงให้อีกฝ่ายพอใจ อยู่ที่นี่เธอได้เป็นตัวของตัวเองสบายๆ

เวลาบ่ายโมงพอเพียงขึ้นมาบนห้องนอนของตัวเองเธอเดินไปเปิดโน๊ตบุ๊คเพื่อดูกล้องวงจรปิดที่บ้าน เธออยากจะรู้ว่าถ้าเธอไม่กลับบ้าน เขาจะหยุดอยู่บ้านหรือจะออกไปไหน เธอนั่งจ้องมองหาเขาในกล้องวงจรปิดทั่วทึกมุมบ้านก็ไม่พบ เขาไปไหน ก็เลยตัดสินใจกดดูกล้องหน้าบ้านก็พบว่าไม่มีรถจอดอยู่ ยิ่งสงสัยว่าเขาไปไหน มือบางหยิบโทรศัพท์กดเข้าแอปพลิเคชันที่เธอแอบโหลดติดตั้งไว้เมื่อสามวันก่อนเอาไว้ติดตามว่าเขาออกไปไหน เธอยอมรับว่าไม่ไว้ใจเขาอีกแล้ว ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเธอไม่เคยก้าวก่ายและไว้ใจเขามาตลอดแต่ตอนนี้เธอขอบอกเลยว่าไม่ไว้ใจเขาอีกต่อไปแล้ว...

"ซุปเปอร์มาร์เก็ต ในซอย" พอเพียงแทบจะขำพรืดออกมา เธอระแวงเขาเกินไปไหม คิดแล้วก็ขำตัวเอง ทำแบบนี้มันไม่ได้มีความสุขหรอกแต่เธอแค่อยากแน่ใจเพราะระยะหลังมาเขาดูเปลี่ยนไปมากจากที่ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยเถียงหลังๆ มาเขาตอบกลับเธอทุกคำเหมือนอัดอั้นตันใจรอวันนี้มานาน..หรือเขาจะมีคนอื่นเธอยังคงสงสัย มีสามีหล่อตรงสเป็คมันเหนื่อยอย่างนี้นี่เอง แต่ไม่ว่าจะมีแบบไหนถ้าคนมันคิดจะแย่งมันก็แย่งอยู่ดี เขาเป็นคนทำให้เธอต้องร้าย..จะมาโทษเธอฝ่ายเดียวก็ไม่ได้นะเพราะที่ผ่านมาเธอให้อิสระกับเขามามากพอแล้ว ไม่ตามไม่ตื้อไม่ดีขึ้นเลย...

เมื่อไม่มีอะไรแล้วพอเพียงก็เข้าไปอาบน้ำลงมานั่งรอกินข้าวเย็นที่บ้าน มื้อค่ำที่แสนอร่อยก็ผ่านไปทุกคนในครอบครัวคุยกันสนุกสนานเมื่อถึงเวลาป๊ากับม๊าก็เข้านอน คู่นี่เป็นคู่รักอนามัยนอนไวตลอด พอเพียงยังคงนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นเธอกำลังนั่งพิมพ์ข้อความพิมพ์ไปก็ลบไปไม่กดส่งสักที อยากจะใจแข็งไม่ทักไปมันก็ทรมานเหลือเกิน ทำไมเขาถึงใจแข็งกับเธอได้ล่ะ ข้อความในไลน์ที่คุยกันล่าสุดก็ตั้งแต่เดือนที่แล้ว เป็นสามีภรรยากันจริงป๊าเนี่ย พอเพียงเน้นโทรคุยไม่ค่อยพิมพ์ก็เลยไม่มีข้อความอะไร ส่วนเขาก็เช่นกันส่วนมากก็จะโทรมากกว่า อย่างน้อยๆ เราสองคนก็ยังมีอะไรที่มันตรงกันอยู่บ้าง

"ดึกแล้วทำไมยังไม่นอน" เฮียหยางเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่หลังโซฟา ด้วยความตกใจพอเพียงก็เลยรีบกดปิดโทรศัพท์เธอกลัวว่าเฮียจะเห็นสิ่งที่เธอกำลังพิมพ์เธอไม่อยากให้ทุกคนเป็นห่วง

"อ้อ เพียงยังไม่ง่วงเลยค่ะ อยู่ที่บ้านเพียงนอนดึก" พอเพียงเงยหน้าขึ้นยิ้มให้เฮียหยาง อยู่ที่บ้านเธอไม่ได้นอนดึกหรอกแต่นอนไม่หลับต่างหาก

"มีอะไรก็คุยกับเฮียได้นะ เฮียยังให้คำปรึกษาได้ทุกเรื่องเหมือนเดิม" ร่างสูงเดินอ้อมมานั่งลงข้างๆ เธอ

"ไม่มีอะไรค่ะ เพียงโอเค" เธอเงยหน้าขึ้นยิ้มให้เฮียหยางเหมือนไม่มีอะไรจริงๆ เมื่อก่อนเวลาที่มีเรื่องไม่สบายใจเธอก็มักจะเข้าไปอ้อนไปคุยกับเฮียเสมอแต่ตอนนี้เธอโตแล้ว เธอมีครอบครัวแล้วไม่ควรเอาเรื่องพวกนี้มาทำให้เฮียไม่สบายใจไปด้วย

"เฮียดูหลอกง่ายขนาดนั้นเลย ก็ใช่สิ เดี๋ยวนี้เฮียตกกระป๋องแล้ว" เฮียหยางมักจะพูดกับเธอเสียงสองเมื่อยู่ด้วยกันสองคนและเป็นเสียงที่ไม่เคยมีใครได้ได้ยิน

"ตกกระป๋องอะไรคะเฮียยังคงเป็นที่หนึ่งเสมอ แสนดีที่หนึ่งไม่มีใครมาเทียบได้" ที่เธอพูดนั้นไม่เกินจริงเลยสักนิด เฮียหยางยังคงเป็นพี่ชายที่แสนดีของน้องเพียงไม่เคยเปลี่ยนถึงเฮียจะไม่ใช่พี่ช้ายแท้ๆ แต่เธอก็รักเฮียเหมือนพี่ชายจริงๆ เธออยากอ้อนอยากกอดเฮียเหมือนเดิมแต่ตอนนี้เธอโตแล้ว..

"ชื่นใจจัง แต่แสนดีไปก็เท่านั้นจริงไหม มีอะไรก็มาปรึกษาเฮียได้หรือจะพูดระบายได้หมด เฮียพร้อมรับฟังทุกเรื่อง" ทั้งคู่เงยหน้าขึ้นมองกันโดยไม่ได้ตั้งใจ พอเพียงรู้สึกตกใจกับคำพูดของเฮีย เพราะมันคือคำพูดที่อยู่ในใจเธอมาตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา แสนดีไปก็เท่านั้น สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้อะไร

"ใช่ค่ะแสนดีไปก็เท่านั้น ความจริงเพียงก็ไม่อยากจะรบกวนเฮียหรอกนะแต่เพียงเป็นผู้หญิง เพียงก็เลยไม่รู้ว่าผู้ชายเขาคิดกันยังไงถ้าหากผู้หญิงเข้าไปจู้จี้วุ่นวายมากเกินไป เพียงไม่รู้ว่าควรมีระยะห่างแค่ไหนผู้ชายถึงจะไม่รู้สึกอึดอัด" ขนาดเมื่อก่อนเธอไม่เคยจู้จี้ไม่เคยตื้อไม่เคยตาม เขายังบอกว่าเหมือนอยู่ในคุกมันเจ็บมากนะกับคำพูดของคนที่รัก เธอให้อิสระกับเขาทุกอย่างแต่เขากลับคิดกับเธอแบบนั้น พยายามจะเป็นคนที่ใช่คนที่แสนดีสำหรับใครสักคนมันช่างยากจริงๆ ว่าจะไม่พูดก็ถามเฮียซะยาวเลย ดูจากสีหน้าเฮียแล้วคงหนักใจน่าดู...

"เฮียคิดว่ามันไม่เกี่ยวว่าจะป็นผู้ชายหรือผู้หญิงหรอก มันอยู่ที่ตัวบุคคลมากกว่า หากเขารักเรามากพอเขาจะไม่มีทางคิดแบบนั้น เรื่องจุกจิกจู้จี้มันเป็นเรื่องเล็กน้อยมากสำหรับชีวิตคู่ ส่วนเรื่องระยะห่างก็เหมือนกันหากเขารักเราจริงๆ เขาก็จะค่อยๆ ปรับตัวเข้าหาเราเอง เป็นตัวของตัวเองดีที่สุดมันจะง่ายต่อการปรับตัวเข้าหากัน บางอย่างปรับได้เราก็ปรับ ชีวิตคู่มันไม่ได้ง่ายหรอกนะหากไม่ไหวก็แค่ให้กลับมารักตัวเอง"

คำพูดสุดท้ายของเฮียทำเอาเธอน้ำตาคลอ ไม่ไหวก็แค่กลับมารักตัวเองอย่างนั้นเหรอ คำนี้มันกระแทกใจเธอมาก แต่มันติดอยู่ตรงที่ตอนนี้เธอยังไหว..

"อ่อนแอบ้างก็ได้เฮียรู้ว่าเราโตแล้ว แต่การร้องไห้มันก็ไม่ใช่ว่าเรายังเป็นเด็กหรอกนะ มันเป็นความรู้สึกที่ต้องระบายออกมาตามกลไกของร่างกาย" พูดบอกคนอื่นได้แต่ถามว่าตัวเองทำได้ไหมคำตอบคือไม่ เสียใจแค่ไหนตัวเขาเองก็ทำได้แค่เก็บมันไว้ในใจ ซ่อนมันไว้ให้ลึกที่สุด

" เฮีย.. ฮือๆ"บ่อน้ำตาแตกเลยทีนี่ หลายเดือนที่ผ่านมาเธอเก็บซ่อนความรู้สึกเอาไว้มากมายเข้มแข็งให้ได้มากที่สุดไม่ให้น้ำตามันไหลออกมา เจ็บแค่ไหนใจก็บอกว่ายังทนได้เธอยังไหวพยายามทำทุกอย่างให้มันดีขึ้นแต่มันก็ยิ่งแย่ลง

เฮียหยางโอบกอดเธอไว้หลวมๆ ทำได้แค่ลูบผมปลอบโยน เขาทำได้แค่เท่านี้จริงๆ พี่คนนี้ยังคงหวังดีเสมอไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีพี่ก็ยังคงเป็นพี่ไม่ใช่คนอื่น คนรักเมื่อเลิกรากันไปแล้วก็เป็นคนอื่น แต่คำว่าพี่มันจะไม่มีทางเปลี่ยนไป..

ภาพในตอนนี้อยู่ในสายตาของใครคนหนึ่งมาสักพักแล้ว ทุกอย่างอยู่ในความเงียบเพราะหลังจากนั้นเฮียหยางกับพอเพียงก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีก

เขารอจนเธอเริ่มรู้สึกดีขึ้น ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้ทำอย่างที่เคยทำไม่เปลี่ยน พอเพียงขยับตัวออกยกมือขึ้นปาดน้ำตาเป็นเด็ก

"เพียงขอโทษ เพียงทำเสื้อเฮียเลอะน้ำมูกหมดเลย" เธอหัวเราะทั้งน้ำตาความรู้สึกเหมือนได้ระบายความทุกข์ออกมา

"แค่นี้เล็กน้อย จะดื่มนมอุ่นๆ ก่อนไหมเดี๋ยวเฮียเข้าไปทำให้" นมอุ่นๆ เป็นเป็นเครื่องดื่มที่เธอมักจะดื่มก่อนนอนตั้งแต่เด็กจนโต พอย้ายออกไปมีครอบครัวเธอก็เลิกดื่มเพราะกลัวสามีจะมองว่าเหมือนเด็ก

" ไม่เป็นไรค่ะ เพียงง่วงแล้ว คิดว่าคงขึ้นนอนเลย ขอบคุณเฮียมากนะที่พูดให้เพียงได้คิด ถึงเฮียจะพูดตรงมากแต่มันก็ช่วยเพียงได้เยอะเลย" คำพูดของเฮียช่วยให้เธอได้คิดว่าเธอควรกลับมารักตัวเองบ้าง ชีวิตเกิดมาไม่เคยลำบากแต่เพื่อผู้ชายเธอกลับสู้ตายยอมทำทุกอย่างได้เพื่อเขา ถึงเวลากลับมารักตัวเองให้มากขึ้น​และเป็นตัวของตัวเองให้ได้มากที่สุด​

หลังจากนั้นทั้งคู่ก็แยกย้ายขึ้นไปนอน...