อย่าให้ภรรยาต้องร้าย

กลับมาเติมพลังที่บ้าน(ที่รักของทุกคน)

หนึ่งอาทิตย์ต่อมาบรรยากาศภายในบ้านยังคงอยู่ในความอึมครึม สองสามีภรรยายังคงนิ่งเงียบใส่กันอีกคนทำตัวปกติส่วนอีกคนเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา การเงียบของเธอไม่ธรรมดาอย่างแน่นอนเพราะปกติพอเพียงจะเป็นฝ่ายเข้าหาและชวนเขาคุยแต่ตั้งแต่ทะเลาะกันครั้งนั้นเธอก็เปลี่ยนไป..

"วันนี้เพียงไม่กลับนะ" พอเพียงเดินลงมาจากชั้นสอง สวมชุดกระโปรงสีครีมเข้ากระเป๋าแบรนด์เนมใบเล็ก

"แล้วโทรบอกที่บ้านหรือยัง" วันนี้เป็นวันอาทิตย์เขาไม่ได้ไปทำงานส่วนเธอก็มักจะกลับบ้านทุกวันอาทิตย์แต่ก็มักจะกลับมาทุกครั้ง แต่วันนี้มาแปลก

"โทรบอกแล้วค่ะ" พอเพียงเดินไปสวมรองเท้าส้นสูงจากนั้นก็เดินออกไป ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ดูเหมือนจะห่างเหินกันมากขึ้น

พอเพียงขับรถกลับบ้านที่อยู่ห่างกันไม่ไกลวันอาทิตย์เป็นวันครอบครัวเธอมักจะกลับมาหาพ่อกับแม่ที่บ้านเป็นประจำ

บ้านหรูย่านใจกลางเมือง

รัตนบัลลังก์

รถหรูขับเข้ามาจอดภายในบ้าน คนงานในบ้านต่างก็ออกมาต้อนรับ ร่างบางเดินยิ้มลงมาจากรถเธอสวัสดีทักทายทุกคน จะว่าไปชีวิตเธอในตอนที่อยู่บ้านหลังนี้ก็สะดวกสบายดีมากเลยนะแต่ไม่รู้ทำไมเธอถึงต้องไปลำบากอยู่บ้านหลังเล็กๆ คนงานในบ้านก็ไม่มีสักคน

"คุณหนูกลับมาแล้ว" ป้านิ่มเดินเข้าไปรับเลี้ยงมาตั้งแต่ยังเล็กไม่ให้รักคิดถึงได้ยังไง

"เพียงคิดถึงกับข้าวฝีมือป้านิ่มจะแย่" กลับมาอยู่ที่บ้านเธอก็เป็นเด็กน้อยคนหนึ่ง

"ป้าเตรียมของอร่อยไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ แล้วนี่คุณตุลย์ไม่มาด้วยเหรอคะ" ป้านิ่มชะโงกหน้ามองหาพักหลังมาไม่เห็นคุณตุลย์มาด้วยเลย ป้านิ่มเองก็คิดถึง

"พี่ตุลย์ไม่ได้มาด้วยหรอกค่ะ" หากให้เขามาด้วยก็พาลแต่จะทำให้เขาอึดอัดซะเปล่า บ้านเธอไม่ได้เหมือนบ้านเขา..ตรงกันข้ามกันทุกอย่าง

พอเพียงเดินเข้ามาในบ้านก็พบว่าคุณแม่กำลังนั่งรออยู่ที่โต๊ะ ป๊ากับม๊าของเธอเป็นคนไทยเชื้อสายจีนแต่ไม่ได้เคร่งครัดเรื่องการเลี้ยงดู ป๊ากับม๊าให้เธอได้เลือกทำในสิ่งที่รักและพร้อมจะสนับสนุน

"เพียงคิดถึงม๊าที่สุดเลย" เธอเดินเข้าไปสวมกอดแม่ทำหน้าอ้อนเป็นเด็ก

"วันนี้มาแปลกปกติไม่มานอนค้างกับม๊า ทะเลาะกับพี่เขาอีกแล้วละสิ"

"ม๊าอะ รู้ทันเพียงตลอด" พอเพียงซุกหน้าลงที่อกอุ่นของแม่

"ชีวิตคู่ก็ต้องมีทะเลาะกันบ้างเป็นธรรมดาแต่อย่าทะเลาะกันข้ามคืนข้ามวันนะลูก"

ข้ามคืนข้ามวันงั้นเหรอส่วนคู่เธอก็ข้ามอาทิตย์ไปเลยสิ เอาให้ข้ามเดือนข้ามปีไปเลย..

"แล้วนี่ป๊ากับเฮียยังไม่ลงมาเหรอคะ" เธอเงยหน้าขึ้นมองภายในบ้าน สังเกตได้ว่าภายในบ้านนั้นถูกจัดใหม่ นี่แม่ให้ซินแสมาจัดฮวงจุ้ยใหม่อีกแล้วเหรอนี่

"แม่ให้กิ่งขึ้นไปตามแล้ว เดี๋ยวก็ลงมา"

พอเพียงมีพี่น้องอยู่สองคน คนแรกคือเฮียหยางเป็นบุตรบุญธรรมที่ป๊ากับม๊ารับมาเลี้ยงตั้งแต่เธอยังไม่เกิดในตอนนั้นป๊าคิดว่าม๊ามีลูกไม่ได้เพราะไม่ว่าป๊าจะปั้มยังไงเด็กก็ไม่มาเกิดสักทีก็เลยรับเฮียหยางมาเป็นลูกชายบุญธรรมแต่หลังจากนั้นม๊าก็ท้องลูกสาวนั่นก็คือเธอ ผ่านมาอีกสองปีม๊าก็ท้องลูกชาย น้องชายคนเล็กชื่อต้าเหลียนตอนนี้ไปเรียนต่ออยู่ต่างประเทศ ป๊ากับม๊าเคยเล่าให้เธอฟังว่าเธอเป็นลูกสาวที่สวรรค์มอบให้เพราะแต่งงานกันมาหลายปีม๊าก็ไม่ท้องสักทีเธอก็เลยเป็นที่รักของทุกคนในบ้าน..ทุกคนตามใจเธอทุกอย่าง ไม่มีใครกล้าขัดใจเธอเลยโดยเฉพาะป๊าเหว่ยกับเฮียหยาง นั่งคุยกับม๊าอยู่สักพักป๊ากับเฮียก็เดินลงมา

"คิดถึงป๊ากับเฮียที่สุดในโลกเลย"พูดเกินจริงไปหน่อยแต่ทั้งหมดก็มาจากใจ ป๊าเหว่ยกับเฮียหยางผู้ไม่เคยขัดใจ หนูเพียงก็จะรักมากหน่อย พอเพียงลุกขึ้นเดินเข้าไปกอดร่างอ้วนท้วมของป๊า จากนั้นก็เดินเข้าไปกอดพี่ชายแล้วก็เดินกลับมานั่งประจำที่

"ครั้งหน้าก็ชวนอาตุลย์มาด้วยนะ ป๊ามีเรื่องจะคุยด้วย ไม่เจอหน้าเจอตาจะสองเดือนแล้วเป็นลูกเขยประสาอะไร" พ่อตาแอบบ่นไม่จริงจังนัก

"เอาไว้อาทิตย์หน้าถ้าพี่ตุลย์ว่างเพียงจะพามานะคะ ไม่เจอกันแค่อาทิตย์เดียวป๊าผอมลงหรือเปล่า หรือแอบไปกินยาลดน้ำหนัก" ป๊าเคยอยากหล่อ อ้วนมากกลัวม๊าจะไม่รักก็เลยแอบไปกินยาลดน้ำหนัก แล้วเกิดช็อกต้องนอนอยู่โรงบาลเป็นอาทิตย์

"ลูกผู้ชายต้องเข้าฟิตเนส ยาเยอป๊าไม่กินแล้ว ตายมาก็คิดถึงม๊าแย่เลย ขนาดอยู่ด้วยกันทุกวันป๊ายังคิดถึง ใช่ไหมที่รัก"ไม่ทันไรคู่นี้ก็หวานกันอีกแล้ว จะไม่ให้เธออิจฉาได้ยังไงก็ป๊ากับม๊าเล่นโชว์หวานกันต่อหน้าลูกไม่พักเลย ตัดมาที่คู่เธอนึกว่าดูมวย

"เฮียดูสิ ป๊ากับม๊าหวานกันตลอดไม่เกรงใจกันบ้างเลย แล้วเฮียเมื่อไหร่จะมีแฟนคะอีกหน่อยถ้าต้าเหลียนเรียนจบก็คงแต่งก่อนเฮีย ความจริงเฮียควรได้แต่งก่อนเพียงด้วยซ้ำแต่ไม่เป็นไรเฮียรีบๆ ตามเพียงมานะ" พี่ชายเธอเป็นประเภทหวงความโสดเอามากๆ ไม่รู้ว่าหวงความโสดหรือมีใครอยู่ในใจแล้วไม่ยอมพามาเปิดตัว เฮียหยางหล่อและแสนดีขนาดนี้เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีใคร ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอยอมรับว่าหวงพี่ชายมากผู้หญิงทุกคนที่เข้ามาต้องให้เธอสแกนก่อน แต่หลังจากแต่งงานแล้วเธอก็ไฟเขียวเฮียจะรักใครชอบใครก็ตามใจเฮีย แต่รอมาจะสองปียังไม่มีวี่แววเลย หรือว่าเฮียจะไม่มองหญิง...เอ๊ะน่าคิดนะ

เฮียหยางเตรียมจะอ้าปากพูดอาป๊าก็พูดขึ้นเสียก่อน

"สมัยนี้ไม่ต้องเสียเวลาคบเป็นแฟนหรอก เมื่อถึงเวลาก็แต่งเข้าบ้านเลย ใช่ไหมอาหยาง ฮ่าๆ" เจ้าสัวเหว่ยหันมายิ้มหัวเราะให้ลูกชาย ดูจากสายตาแล้วพ่อลูกคู่นี้น่าจะมีเรื่องที่คุยกันไว้แล้ว

"ใช่ครับ ถ้าเจอคนที่ใช่เฮียก็คงแต่งเลย" เฮียหยางยิ้มแห้ง

"แต่อย่างน้อยๆ ต้องพามาให้เพียงรู้จักก่อนนะคะ ถ้าอยู่ๆ แต่งเข้าบ้านมาเลยเพียงก็ไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่" อยู่ๆ จะใครก็ไม่รู้แต่งเข้าบ้านมาจะไว้ใจได้ยังไงอย่างน้อยๆ เธอก็ควรได้รู้จักก่อนว่าจะเข้ากับครอบครัวเธอได้ไหมเพราะผู้หญิงจะต้องแต่งเข้า ส่วนเธอลูกสาวได้แต่งออกไปอยู่กับสามี แต่เรื่องแต่งออกก็เป็นความต้องการของเธอด้วยแหละ..

"ป๊ากับเฮียก็พูดแซวกันเล่นนั่นแหละลูก ม๊าว่าเรามากินข้าวกันดีกว่า"

หลังจากนั้นทุกคนก็นั่งกินข้าวด้วยกัน กินเสร็จก็นั่งคุยกันตามประสาครอบครัว พอเพียงสามารถคุยกับครอบครัวได้ทุกเรื่องเธอมักจะยิ้มหัวเราะเป็นตัวของตัวเองทุกคนในบ้านต่างก็รักที่เธอเป็นเธอ แต่ตั้งแต่แต่งงานย้ายออกไปพอเพียงก็มีความเปลี่ยนแปลงไปหลายอย่าง ทั้งเรื่องความคิดที่เป็นผู้ใหญ่ขึ้นและเรื่องของงานบ้านเรื่องนี้ทำให้ทุกคนตกตะลึงมาแล้ว..