İçeriye geçişimiz çıktığımız gibi olmuştu. Abim gözlerindeki o hüzünle yanaklarımı silmiş, anlımı öpmüş ve elini belime koyarak içeri geçmemi sağlamıştı. Ağzını açıp tek kelime etmemişti. Sanki sorduğum soru onun canını yakmıştı.
Bu içimde bir şeylerin burkulmasına neden olsa da dışarıda hiç ağlamamış gibi gülümseyerek mekana geçtim. Gökçen ve Fatih masadalardı. Şarkı bitmişti. Buna sevindim çünkü onu bir kez daha dinleyemezdim. Buna cesaretim yoktu. Bu sefer karşısında çığlık çığlığa ağlamaya başlama ihtimalim oldukça yüksekti.
“İyi misin güzelim?”
Can’ın seslenmesi ile tüm gözler bana döndü. Ona anlamsızca bakınca;
“Limonata mideni bulandırdı ya?”
Kurtarıcım… kafamı sallayıp ona gülümsedim. Eski yerime geçtim ama bu sefer yanımda Gökçen değil Eren abi oturuyordu. Bu biraz olsun k
