“พี่ภาม” พู่กันหรี่ตามองร่างสูงที่กำลังกอดรัดแน่นจนหายใจลำบาก ลมหายใจรินรดที่ต้นคอทำให้พู่กันนอนไม่หลับแต่อีกคนกลับหลับสนิท
ผมดำสลวยถูกปัดออกพร้อมกับกดจูบที่หน้าผากเขาเบาๆทำให้คิ้วของคนที่กำลังหลับอย่างสบายใจขมวด
แรงกอดรัดยิ่งแน่นขึ้นคล้ายกำลังฝันร้าย
“พี่ภามได้ยินพู่กันไหม” พู่กันตัดสินใจเขย่าปลุกให้เขาตื่น ดวงตาสีนิลค่อยๆลืมตาขึ้นมาแล้วโผลเข้ากอดเธอแน่นด้วยร่างกายที่สั่นเทา
“อย่าทิ้งพี่”
“ไม่ทิ้งค่ะ ไม่ทิ้ง มันเป็นแค่ฝันร้าย” อ่า ทำไมตัวเข้าร้อนแบบนี้
“พี่รักพู่กันนะ รักมาก” สุดท้ายพู่กันก็เป็นฝ่ายกอดปลอบ
“พู่กันก็รักพี่ภามค่ะ พี่กำลังไม่สบายแผลอาจจะติดเชื้อ นอนพักนะคะ” ร่างสูงล้มนอนอีกครั้งส่วนพู่กันที่กำลังลุกจากเตียงแต่กลับถูกมือหนารั้งแขนไว้
“อย่าไปได้ไหม”
“พู่กันแค่ไปเอาอุปกรณ์มาเช็ดตัวให้ นอนรอคุณหมอนะคะ” มือหนาค่อยๆปล่อยแขนเล็กแต่สายตากลับจ้องมองตามแผ่นหลังบางตลอดเวลา
