ตุ๊บ แผ่นหลังสัมผัสถึงเตียงนุ่มๆโดยมีร่างสูงคร่อมอยู่ มือเล็กถูกจับตรึงไว้เหนือศีรษะเพื่อไม่ให้ดิ้นหนี พู่กันขมวดคิ้วกับท่าทีของสามีที่กำลังเต็มไปด้วยความโมโห
“ก็แค่ทำกับผู้หญิงคนนั้นเหมือนกับที่เธอทำกับผู้หญิงของพี่” คงไม่ใช่อย่างที่คิดใช่ไหม นี่เขายังเป็นคนอยู่หรือเปล่า
“ทำแบบนั้นมันไม่ถูกต้องนะ อย่างน้อยเราก็ต้องทำตามกฎหมาย ไม่ใช่ใช้อำนาจศาลเตี้ย”
“หึ แค่ออกข่าวหน้าหนึ่งแล้วก็ถูกประกันตัว มันคงไม่ใช่และไม่พอ” สำหรับเขาแล้ว มันไม่พอ อำนาจทำได้ทุกอย่าง ผู้หญิงคนนั้นจะรอดและใช้ชีวิตอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น และสุดท้ายเธอก็ไม่ต่างจากนกที่บินไปอย่างไร้ซึ่งพันธนาการ ไร้ซึ่งความผิดที่เธอเคยก่อไว้
ภามหลุดออกจากภวังค์พลันยื่นมือไปเชิดคางหมน พู่กันใบหน้าที่กำลังมีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธ ครานั้นกลับถูกแนบปากจูบอย่างเอาแต่ใจ
“แต่เธอเป็นผู้หญิง ปล่อยเธอไปตามกฎหมายเถอะนะ”
“มันสายไปแล้ว” ภามดึง
