บทที่ 7 ซาลาเปาเป็นเหตุ
เรือยังคงล่องไปตามแม่น้ำสายใหญ่ไปเรื่อยๆอย่างไม่รีบไม่ร้อน สวีหลงเยียนเบื่อกับการเล่นว่าวบนท้องฟ้าเสียแล้ว ยามค่ำดวงอาทิตย์เริ่มหม่นแสงลง บรรยากาศช่วงพลบค่ำช่างให้ความรู้สึกที่สบายใจไม่น้อย เขาหันไปมองเฟิ่งฟางเซียนที่ยืนเกาะขอบเรือมองดูทิวทัศน์รอบด้านด้วยสายตาซุกซน มุมปากของสวีหลงเหยียนยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
หากข้าถีบนางตกเรือนางจะโกธรข้าหรือไม่?
ไม่ถีบดีกว่า นางจะต้องคอยปรนเปรอข้าให้สาแก่ใจ!!
"ทูลฝ่าบาท นางกำนัลต่างจัดเตรียมสำรับมือค่ำไว้แล้วพ่ะย่ะค่ะ"
"ดี อีกเดี๋ยวข้าจักไป"
"พ่ะย่ะค่ะ"
ขันทีชราพยักหน้าด้วยความนอบน้อม ก่อนจะเร่งเดินกลับไปตระเตรียมสั่งการเหล่านางกำนัลมิให้ขาดตกบกพร่อง
สวีหลงเยียนเดินเข้าไปใกล้เฟิ่งฟางเซียน นางหันมามองเขาด้วยสายตาที่ล้ำลึก
น่าถีบตกเรือเสียจริงสวีหลงเยียน!!!
"มองข้าด้วยเหตุใด?"
"อ้อ ไม่มีอะไรเพคะ"
"หึ!!หลงใหลข้าเสียแล้วส
