ขับรถต่ออีกไม่นาน ธันวาก็พารินรดามาถึงบ้าน เมื่อรถเคลื่อนไปจอดยังโรงรถที่จอดประจำแล้ว รินรดาก็ปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วเปิดประตูลงรถไปในทันทีเนื่องจากเธอกำลังไม่พอใจที่ตาลุงตัวโตไม่ยอมพากลับไปส่งไร่นั่นเอง
รินรดาเดินขึ้นบันไดขึ้นชั้นสองหวังว่าจะไปนอนพักผ่อน ยาลดไข้ที่เธอกินไปเมื่อสิบนาทีก่อนทำเธออยู่ในอาการมึนงง ถ้าได้นอนสักงีบคงจะดีขึ้น
"ไปนอนห้องฉันดีกว่า" ธันวาที่เดินตามหลังเมียเด็กมาเงียบ ๆ เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเธอจับลูกบิดจะเข้าห้องนอนของเธอ
"ไม่เป็นไรค่ะ หนูจะนอนห้องหนู" รินรดาปฏิเสธแล้วบิดหมุนลูกบิดเปิดประตูห้องเข้าไป แต่แล้วเธอก็ต้องหยุดยืนอยู่หน้าประตูเพราะสภาพเตียงนอนของเธอนั้นสุดจะยับย่น ผ้าห่มกองอยู่ตรงปลายเตียง กลางเตียงนั้นเต็มไปด้วยคราบแห้งกรังของน้ำแห่งความสุขของตาลุงหื่นที่ไม่รู้ปล่อยไว้ตั้งกี่ครั้ง คราบสีแดงจาง ๆ ที่ออกมาจากร่างกายของเธอก็แห้งเกรอะปนอยู่ตรงนั้นด้วย เมื่อเช้าเธ
