บทที่ 8 คนไม่ดี

1367 Words

บทที่ 8 คนไม่ดี ภาคแทบกุมขมับเมื่อรู้ว่าติดต่อรริดาไม่ได้ นี่เธอเป็นใคร กล้าเล่นแรงกับเขาขนาดนี้เลยหรือ เขาคือใคร เธอคือใคร ทำไมต้องทำให้เสียอารมณ์ “ก็ได้ๆ กูจะไม่ยุ่ง จะไม่ง้อเลย แม่ง! เมียก็ไม่ใช่ แค่ไปลองกับคนอื่นเพราะอยากรู้ว่ามันจะแข็งไหม ไม่ได้ตั้งใจจะเอาจริงๆ จังๆ แค่เล่นไหมวะ” เขาเอาแต่บ่นพึมพำ งานการวันนี้ก็แสนจะวุ่นวาย หากไปหาเธอที่บ้าน เดี๋ยวก็จะกลายเป็นว่าเขาให้ความสำคัญกับเธอมากไปอีก “กูจะอดทน กูจะอดทน จะไม่ไปตาม ดูซิว่าใครจะง้อใคร” เขาไม่รู้ว่าวันนี้บ่นแบบนี้เป็นรอบที่เท่าไรแล้ว ใจหนึ่งก็อยากไปหาเธอที่บ้าน ไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือเปล่า อีกใจก็ไม่อยากเอาใจมากเกินไป เขาเป็นเจ้านายนะ ส่วนเธอน่ะเลขา “ไม่รู้แล้วโว้ย!” บ่นแล้วชายหนุ่มก็ไปประชุมแบบไม่มีสมาธิ สุดท้ายกลับมาจากประชุมยังโดนท่านประธานบ่นอีก วันนี้มันวันมหาซวยอะไรของเขาวะเนี่ย “ท่านรองฯ จะไปไหนต่อไหมครับ” ประทีปถามตอนที่เขาเดินขึ้นรถ “กลับห้อง” ภาคพิงหัวกับพนักพิง ถ้าเขาแข็งกับยายตัวเล็กแต่นมใหญ่แค่คนเดียว แล้วถ้าเกิดยายนั่นหนีไป เขาจะทำอย่างไร ไม่ต้องเหี่ยวไปทั้งชาติเหรอวะ วันนี้ทั้งวันภาคถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยแล้ว “ท่านรองฯ เป็นอะไรครับ ทำไมถอนหายใจบ่อยจัง” “เมื่อวานกับจ๋ากูไม่แข็ง ทำไมกูแข็งอยู่กับคนเดียววะ” ประทีปเพียงแค่รับฟัง ไม่คิดจะถามว่าเจ้านายเขาแข็งกับใคร เพราะรู้ว่าวันก่อนหอบหิ้วกันจากห้องทำงานมาต่อกันที่คอนโด “อาจจะเป็นเนื้อคู่ก็ได้นะครับ กลิ่นถูกกันอะไรแบบนี้ เพราะทีปก็แข็งแค่กับเมีย กับคนอื่นทีปก็เฉยๆ นะครับ จะให้ไปเอาคนอื่นก็เอาไม่ลง แค่คิดถึงหน้าเมีย ไอ้นั่นมันก็เหี่ยวแล้วครับ” “โห มึงคงรักเมียมาก” “เปล่าครับ ทีปกลัว” ประทีปตอบพร้อมทั้งส่งยิ้มผ่านมาทางกระจกมองหลัง “กลัวขนาดนั้น มึงไม่เลิกไปเลยวะ” ภาคส่ายหัว ถ้ากลัวขนาดนั้นจะอยู่กันไปทำไม “ทีปกลัวอย่างอื่นมากกว่า” “มึงกลัวอะไร” “กลัวเขาโกรธ กลัวเขาเสียใจ กลัวเขาร้องไห้ กลัวเขาไม่รัก กลัวเขาทิ้งครับ ทีปกลัวเมียเพราะแบบนี้แหละครับ” ประทีปพูดพร้อมทั้งยิ้มอีกครั้ง “แล้วมึงมีความสุขไหม” ภาคถาม ยังคงพิงศีรษะกับพนักพิงหลัง หลับตาทั้งสองข้างลง นึกอยากฟังความรู้สึกผู้ช่วยส่วนตัวคนสนิท “มีความสุขสิครับ เวลาอยู่ด้วยกันแล้วทีปไม่อยากไปไหนเลย อยากอยู่กับเมียทั้งวัน” ภาคลืมตาขึ้นมามองสายตาของประทีป สายตาของคนมีความรักและมีความสุขอย่างนั้นเหรอ “กูไม่เคยอยากอยู่กับใคร รำคาญตายห่า น้ำแตกแล้วก็แยกทาง” ประทีปได้แต่ส่ายหัวให้คนที่ไม่เคยมีความรัก เห็นมาเยอะแล้ว ขึ้นอย่างหงส์ลงอย่างหมา แล้วไอ้ทีปจะคอยดูวันที่เจ้านายลงอย่างหมา ดูอาการแล้วคงอีกไม่นาน รริดานั่งคิดบทลงโทษสำหรับคนนิสัยไม่ดี เธอควรจะทำอย่างไรกับคนเห็นแก่ตัวอย่างเขาดี ดูจากสายโทร.เข้าและข้อความที่ภาคส่งมา เธอรู้ดีว่าเขากลัวเธอยกเลิกข้อตกลงมากแค่ไหน ก็ใครใช้ให้เขาเห็นแก่ตัวแบบนี้ ต่อไปเธอจะไม่ให้เอาเลย คอยดูนะ แค่ไม่ให้เอามันยังน้อยไป เธอต้องจัดการเขามากกว่านี้ อยากเล่นยาแรงใช่ไหม ได้ คนอย่างรริดาหรือด้าไม่เคยยอมใคร เช้าวันอังคารของใครหลายคนอาจจะน่าเบื่อและไม่อยากมาทำงาน แต่ไม่ใช่สำหรับภาค เขามาทำงานแต่เช้า มาเช้ากว่าทุกวัน นั่งรออย่างใจจดใจจ่อว่ารริดาจะมาทำงานไหม “ด้า เข้ามาพบผมในห้องด้วย” ทันทีที่รริดาเดินถึงโต๊ะ เสียงของคนเอาแต่ใจและเห็นแก่ตัวก็ดังขึ้น “สวัสดีค่ะบอส” รริดาทักทายเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ผมโทร.ไปทำไมไม่รับ เมื่อวานลางานทำไม แล้วทำไมติดต่อไม่ได้” คำถามจากคนที่บอกว่าไม่คิดอะไรมาเป็นชุด นับวันเขาจะทำอะไรที่ไร้สาระหนักขึ้นทุกวัน “เอาคำถามไหนก่อนดีคะท่านรองฯ ดิฉันตอบไม่ทัน” รริดาถามเสียงเรียบ ถามว่าเธอกวนเขาไหม ใช่ เธอกำลังกวนเขา “ดิฉันงั้นเหรอ” ภาคกัดกรามแน่น นี่เธอกล้าใช้คำว่าดิฉันที่ฟังแล้วโคตรห่างเหินกับเขาเหรอ “นี่ด้า คุณอยากลองดีกับผมใช่ไหม” ตอนนี้ภาคที่เคยควบคุมตัวเองได้ กลับควบคุมตัวเองไม่ได้เสียอย่างนั้น เธอทำให้เขาโมโห ก็แล้วมันใช่ไหม วันก่อนเอากันน้ำแตกไม่รู้กี่รอบ วันนี้มาทำตัวห่างเหิน พอเขายอมให้หน่อย กลับทำตัวน่ารำคาญ “ดิฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะท่านรองฯ” “หยุดเรียกสักที ท่านรองฯ เนี่ย ผมไม่อยากฟัง” ภาคตะคอกเสียงดัง จับแขนเธออย่างโมโห เกิดมาเขาไม่เคยโมโหใครเท่านี้มาก่อน “เจ็บนะท่านรองฯ ปล่อยดิฉัน” รริดาพยายามดิ้น นี่เขาบ้าไปแล้วใช่ไหม “คุณคิดว่าตัวเองเป็นใคร กล้าไม่รับสายผม” ภาคจับ รริดาเขย่าจนหัวแทบหลุดออกจากคอ เขาบ้าไปแล้ว “นี่คุณเป็นบ้าอะไรเนี่ย ปล่อยนะ ปล่อย!” รริดาเสียงดังใส่เขาไม่ต่างกัน เธอไม่คิดว่าคนสุภาพแบบเขาจู่ๆ จะกลายเป็นคนแบบนี้ “ไม่ปล่อยหรอก ที่เป็นแบบนี้คืออยากจะเรียกร้องความสนใจละสิ ใช่ไหม จะเอาอะไรก็ว่ามา บ้าน รถ เงิน เอาอะไรแลกกับน้ำแตกแต่ละครั้ง” ภาคยังพูดไม่หยุด รริดากำมือแน่น เธอโกรธ โกรธมาก ไอ้ผู้ชายเฮงซวย “โอ๊ย!” เสียงร้องของภาคดังขึ้น พร้อมกับที่ตัวเขาทรุดลงไปกองกับพื้น ความจุกกลางลำตัวแล่นมาถึงใบหน้า จุกจนพูดไม่ออก “นี่ใบลาออก ฉันลาออก ไอ้ท่านรองฯ เฮงซวย ฉันขอแช่งให้ใช้การไม่ได้ไปตลอดชีพ นิสัยเลวๆ แบบนี้เป็นหมันไม่ต้องมีลูกไปเลย ไอ้คนเฮงซวย” รริดายกขาขึ้นถีบไอ้คนที่เกาะขาเธออยู่ตรงหน้า “ด้า ด้า!” เสียงเรียกของภาคไม่มีความหมายกับรริดา เธอเดินออกมาจากห้องอย่างโมโห ตอนแรกก็คิดว่าจะปรับความเข้าใจและบอกความจริง แต่ที่ไหนได้ หึ! คนเลวอย่างเขาต้องเจอแบบนี้ ภาคยังคงนั่งกุมส่วนนั้นของตัวเอง พยายามจะส่งเสียงบอกให้คนจับตัวเธอไว้ แต่ก็ไม่ทัน เห็นแต่ตูดงอนๆ ไปโน่นแล้ว “ท่านรองฯ มีอะไรครับ” ประทีปเข้ามาหาหลังจากนั้นยี่สิบนาที “มึงไปเอาที่อยู่ของรริดามาให้กู วันนี้กูจะไปตามแม่เลขาตัวดี” ภาคกำมือแน่นด้วยความโมโห “นายครับ น้องด้าเขาลาออกแล้วนะครับ ไม่ใช่เลขานายแล้ว” ประทีปรีบเตือนสติเจ้านาย “ไอ้ทีป มึงเป็นใครมาเรียกเมียกูว่าน้อง! กูยังไม่เคยเรียกเลย” นั่นไง เมียก็มา ไอ้ทีปเริ่มเห็นเค้าลางอนาคตเจ้านายของเขาแล้ว “ไม่น้องก็ไม่น้องครับ แต่ตอนนี้ท่านรองฯ จะไปหาเขาทำไมครับ” “กูจะไปตามเลขาไม่ได้รึไง ไอ้นี่!” ภาคอดโมโหไม่ได้ ก็เห็นอยู่ว่าเขาจะไปตามเลขา ไปตามเลขาที่ลาออกแล้ว มันแปลกตรงไหน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more