“ซิงเอ๋อร์ หนิงเฟิ่งเขาเพิ่งได้กลับจวน ไม่ได้นอนเลยทั้งคืนจะมีแรงที่ไหนมาตอบคำถามเจ้ากัน” ผู้เป็นมารดาดุลูกสาว ดวงหน้าของสตรีวัยสามสิบสี่ซึ่งยังคงงดงามมองหลี่หนิงเฟิ่งอย่างสงสาร “หนิงเฟิ่ง กินข้าวเสร็จแล้วก็รีบไปพักผ่อนเถิด ประเดี๋ยวจะให้สาวใช้เตรียมน้ำไปให้เจ้าอาบ จริงสิ บัดนี้ข้าให้คนทำความสะอาดเรือนดอกเหมยแล้ว หากเจ้าอยากย้ายมาอยู่ใกล้ๆ เรือนดวงดาว ข้าจะสั่งให้คนจัดการให้”
“มิเป็นไรเจ้าค่ะท่านป้า เรือนโบตั๋นที่อยู่ตอนแรกก็ดีอยู่แล้ว” เพื่อนของบุตรสาวตอบกลับทันทีโดยไม่แม้แต่จะเสียเวลาคิด เรียกให้เหอซิงรู้สึกแปลกใจกับท่าทีของนาง เรือนโบตั๋น...อยู่ใกล้กับเรือนวายุซึ่งของเหอฟงมิใช่หรือ เหตุใดเพื่อนสาวถึงได้อยากอยู่ที่นั่นกัน
ประกายล้อเลียนผุดขึ้นในดวงตากวาง หรือว่าระหว่างหลี่หนิงเฟิ่งกับพี่รองของนางจะมีอะไรบางอย่าง ไม่น่าเชื่อว่าเหอฟงจะร้ายกาจไม่เบา บุตรีแม่ทัพเพิ่งเดินทางมาถึงจวนแค่วันเด
