“ทูลท่านอ๋องน้อย...อาการเหล่านี้มีความใกล้เคียงกับพิษหลายชนิด พวกกระหม่อมมิอาจมั่นใจได้ว่าเป็นพิษชนิดใดกันแน่ จึงไม่อาจทำการรักษาสุ่มสี่สุ่มห้า...” หนึ่งในแพทย์สูงอายุกล่าว ชายหนุ่มอายุวัยยี่สิบต้นๆ ได้ยินเข้าก็โมโหจนตัวแทบลุกเป็นไฟ
“หลีชุน! เจ้ารู้หรือยังว่าม้าเหล่านี้โดนพิษอะไร” ชื่อที่คุ้นเคยทำให้แพทย์สาวพยายามมองลอดแขนทหารที่ยืนเรียงเป็นแถว แต่ก็ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของคนที่โดนเรียกชื่อได้เพราะถูกบังเอาไว้พอดี
เหอซิงฉุกคิดในใจ ยากนักที่แพทย์จะระบุพิษชนิดนี้ได้เพราะมีตัวยาชนิดหนึ่ง เมื่อนำไปผสมกับน้ำแล้วจะไม่มีทั้งสีและกลิ่น ดูท่าคงมีนางคนเดียวที่สามารถระบุพิษได้ เนื่องจากก่อนหน้านี้ได้กลิ่นฉุนจากผู้ที่คาดว่าเป็นคนวางยานั่นเอง
เวลายังคงเดินไปเรื่อยๆ เหอซิงมีสีหน้าเคร่งเครียด นางพยายามครุ่นคิดหาวิธีช่วยอาชาเหล่านั้น หรือนางควรจะหาโอกาสกระซิบบอกคนที่ท่านอ๋องน้อยเรียกว่าหลีชุน เพื่อให้
