“ข้า...” เจ้าของนัยน์ตาพญาราชสีห์กล่าวออกมาเพียงคำเดียวก็ชะงัก เมื่อกระแสลมวูบหนึ่งพัดผ่านร่างของผู้คนในบริเวณนี้จนรู้สึกหนาวเหน็บขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ
กลิ่นอายที่คุ้นเคยสำหรับเหอซิง ทว่าครานี้กลับแผ่ไอสังหารมากกว่าปกติ ใบหน้างามรีบหันไปมองด้านหลัง เงาซึ่งเกิดจากแสงจันทร์ทอประกายเป็นร่างสัตว์สี่ขาที่พื้นถนน สุนัขจิ้งจอกขนสีขาวซึ่งใหญ่กว่าปกติยืนโดดเด่นอยู่อีกฟากถนนซึ่งเวลานี้ปลอดผู้คน
“ท่านอ๋องน้อย” จั๋วสือฮว้าได้สติก็เคลื่อนกายมากันผู้เป็นนายเอาไว้ ทาสรับใช้ของจวนท่านอ๋องหวังย่อมรู้พิษสงของจิ้งจอกตัวนี้ดี
หวังซิ่นเฉินยืนนิ่ง มองดูร่างที่ขาวสะอาดโดดเด่นในความมืดเหมือนพยายามทำความเข้าใจว่าเหตุใดจึงได้มีจิ้งจอกหิมะปรากฏกายขึ้นใจกลางเมืองเช่นนี้ เขาหรี่ตาลง รับรู้ได้ถึงกลิ่นอายไม่ธรรมดาที่แผ่ออกมาจากสัตว์ร่างใหญ่
เหอซิงจึงฉวยโอกาสนี้เอ่ยลาในทันที “กระหม่อมทูลลาพ่ะย่ะค่ะ” กล่าวจบก็ใช
