หลี่หนิงเฟิ่งเอ๋ย...แม้นางอยากจะไปช่วยเพียงใดก็เกรงว่าจะไปไม่ถึงเมืองเทียนหยาง ในเมื่อนางรับปากเพื่อนสาวแล้วว่าจะติดตามไปก็ต้องหาวิธีให้ได้ แต่จะทำอย่างไรดีนะ...
“ฮี้!” หยุนไห่ร้องดังขึ้น เรียกให้ผู้ที่กำลังจมอยู่ในความคิดก้มหน้าลงมองอาชาที่ขี่อยู่ พบว่าดวงตากลมโตของมันกำลังมองมาที่นางอย่างเรียกร้องความสนใจ
เมื่อวานเหอซิงเพิ่งจะทำความสะอาดกีบเท้าและเล็มกีบของมันให้เข้ารูป เจ้าม้าป่าจึงได้ร่าเริงกว่าปกตินัก ครั้นหญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเบื้องหน้าจึงเห็นว่าพวกนางมาหยุดระหว่างทางแยกพอดี
วันนี้เป็นวันที่นางจะเลี้ยงข้าวม่อสือฮว้าเป็นมื้อสุดท้าย พรุ่งนี้เขาจะออกเดินทางกลับแคว้นตง ส่วนเหอซิงก็จะไปยังแคว้นเป่ย ด้วยความที่ชัยชนะระหว่างอาชาทั้งสองยังไม่ได้รับการตัดสิน ทั้งคู่จึงได้นัดกันวิ่งแข่งอาชาที่ชายป่าข้างตัวเมืองแล้วค่อยกินข้าวที่นางเตรียมมาจากจวน ถือเป็นการปิกนิกอำลาระหว่างคนทั้งสอง
เวลานั้
