“ไม่ทราบว่าใต้เท้าจับคนร้ายเหล่านั้นได้ไหมเจ้าคะ พวกเขาช่างโหดร้ายกับข้านัก” น้ำตาเริ่มไหลอาบแก้มนวล นัยน์ตาที่แดงก่ำขึ้นทำให้บรรยากาศภายในห้องโถงเต็มไปด้วยความสงสารและเห็นใจ แม้กระทั่งจางจื่อหมิงเองยังมีสีหน้าที่อ่อนลง เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แสนเสียดาย
“จับได้หมดแล้ว น่าเสียดายที่พวกเขาชิงฆ่าตัวตายไปเสียก่อน”
“ถ้าเช่นนั้น ก็แสดงว่ามิอาจรู้ได้ว่าใครเป็นผู้บงการ” ใบหน้าของเหอซิงเศร้าสร้อยและผิดหวัง แต่ก็มิวายพยายามพูดปลอบใจอีกฝ่ายอย่างเด็กดี
“ใต้เท้าจาง มิเป็นไรหรอกเจ้าค่ะ เรื่องนี้มิใช่ความผิดของท่านที่โจรร้ายจับ ‘ข้า’ ไปแทนน้องโม่ แล้วก็ไม่ใช่ความผิดของท่านที่ ‘ข้า’ บาดเจ็บจนล้มป่วยไปหลายวัน และยังมีเรื่องที่ท่านจับโจรแล้วมิสามารถเค้นความจริงได้ เพราะพวกเขาชิงฆ่าตัวตายไปเสียหมด ไม่ใช่ความผิดของท่านเลยจริงๆ"
ครานี้ชายสูงวัยถึงกับเงียบไป แววตากลับมานิ่งสงบดังเดิม เขาย่อมรู้ถึงเจตนาของนางที
