ทว่าเขาก็มิได้อธิบายในทันที ร่างสูงโปร่งในชุดสีน้ำเงินเข้มเดินมายังโต๊ะเล็กๆ ตรงกลางห้อง ทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้พร้อมกับรินน้ำชาในถ้วย แล้วยกขึ้นจิบอย่างเชื่องช้าและสง่างาม
หากเป็นเวลาปกตินางคงจะชื่นชมกิริยางามสง่าของเขา เสียแต่ว่าตอนนี้มันกลับให้ความรู้สึกเหมือนเขากำลังถ่วงเวลาเพื่อยั่วให้คนอยากรู้ กวนประสาทยิ่งนัก!
เหอซิงผุดลุกขึ้นจากเตียง ลืมเลือนความเหนื่อยล้าไปจนหมดสิ้น สาวเท้าตรงไปนั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามกับเขา ระหว่างคนทั้งสองมีเพียงโต๊ะขนาดเล็กกั้นอยู่ “พี่รอง พี่สี่ ขอเวลาให้ข้าคุยกับท่านพี่หลิ่งเหวินสักครู่” สิ้นคำพูดด้วยเสียงอันแหบแห้ง พี่ชายทั้งสองก็ไม่จำเป็นต้องใช้เวลาคิดนาน พากันหลบฉากออกไปอย่างรู้งาน
มู่หลิ่งเหวินชายตามองตามเหอฟงและเหอลั่วที่ไม่โต้เถียงผู้เป็นน้องสาว ก็ยกยิ้มบางๆ ที่มุมปาก มือก็รินชาอีกถ้วยหนึ่งแล้วยื่นส่งให้
“มีเรื่องใดจะถามหรือน้องซิง” สีหน้าของชายหนุ่มนิ่ง
