“พวกเจ้าสี่คนคุมตัวมันกลับไปที่กรมอาญากับท่านหัวหน้าฝ่ายพิสูจน์หลักฐาน รวมไปถึงเจ้า...” ท่านอ๋องน้อยชี้นิ้วมายังหญิงสาววัยสิบเก้าปีซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ เหอซิง “ตามพวกเขาไปให้ปากคำ ข้าขอส่งหน้าที่นี้ต่อให้กรมอาญาเป็นฝ่ายสอบสวน ข้าจะไปถามความคืบหน้าในเวลาพระอาทิตย์ขึ้น”
น้ำเสียงของเขาเฉียบขาดและระยะเวลาที่กระชั้นชิด เหอซิงสังเกตเห็นว่าใบหน้าพี่รองของนางดูเคร่งเครียดขึ้นมาอีกระดับ ท่านอ๋องน้อยสั่งงานได้ไม่สนใจไยดีผู้ใดทั้งสิ้น มืดค่ำป่านนี้ยังจะมีใครทำงานอยู่ในกรมอีก...
ร่างสูงเจ้าของนัยน์ตาราชสีห์พูดสิ่งที่ต้องการแล้วก็ไม่แม้แต่จะรอฟังการตอบรับหรือข้อแก้ตัว เขาหันหน้ากลับมายังทหารกว่ายี่สิบนายซึ่งยืนกระจัดกระจายอยู่ “พวกเจ้าอีกหกคนจัดการเรื่องศพทั้งสามศพ ส่วนพวกเจ้าที่เหลือกระจายกำลังค้นหาให้ทั่ว! เป็นไปได้ว่าอาจมีคนร้ายที่เหลือซ่อนตัวอยู่”
“พ่ะย่ะค่ะ!” หลายเสียงประสานกันอย่างแข็งขัน ผิดกับ
