ตอนที่ 3
1038 Words
“เอ่อ… คุณลุงกำลังทำอะไรอยู่คะ”
แพรลดาถามพร้อมกับค่อยๆ เบือนหน้าออกมาจากภาพที่ทำเอาใจเต้นระทึก
ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตามมารยาทแล้วหล่อนไม่ควรถามอะไรทั้งนั้น เพราะว่ามันอาจจะทำให้คนถูกถามรู้สึกอาย อันที่จริงห้องนี้เป็นพื้นที่ส่วนตัวของเขา หล่อนเองต่างหากที่กลับเข้ามาผิดเวลา
“วันนี้ลุงมีงานค้างไว้ก็เลยกลับช้า พอดีรู้สึกปวดเมื่อยบริเวณบ่า ลุงก็เลยเข้ามาอาบน้ำอุ่นก่อนกลับ… ”
อันที่จริงธำรงค์ทำแบบนี้บ่อยๆ…
ห้องใหญ่แห่งนี้ไม่ได้เป็นเพียงแค่ห้องทำงาน เพราะเป็นห้องที่มีทุกอย่างพร้อม ทั้งห้องนอนและห้องออกกำลังกายที่อยู่ด้านหลัง มีอุปกรณ์ครบครันไม่ต่างจากฟิตเนสเล็กๆ ซึ่งธำรงค์มักจะใช้เป็นที่ออกกำลังกายหลังเลิกงานบ่อยๆ
“หนูต้องขอโทษอีกครั้งนะคะ… ”
แพรลดายังหน้าแดงไม่หาย สิ่งที่เห็นเมื่อครู่ยังติดตา ของลุงธำรงค์มหึมาสุดๆ
“ไม่เป็นไร… ลุงต้องขอโทษหนูด้วยที่ทำให้หนูตกใจ… ”
ธำรงค์กล่าวยิ้มๆ
“ค่ะ… ตกใจมาก… ”
เหตุการณ์เมื่อครู่ทำเอาหญิงสาวแทบช็อก ภาพนั้นยังติดตา ของเขาใหญ่ยาวมากจนหล่อนเผลอเอามือลูบแขนตัวเองด้วยความลืมตัว
แสดงว่าเมื่อกี้เขาต้องแอบทำอย่างว่าอยู่แน่ๆ ไม่งั้นน้องชายคงไม่ผงาดขึ้นมาตั้งลำขนานกับท้องแน่นไปด้วยลอนกล้าม นึกแล้วใจก็เต้นระส่ำขึ้นมาอีก
“แล้วนี่หนูทานข้าวเย็นหรือยังจ๊ะ… งั้นลุงขอไถ่โทษที่ทำให้หนูตกใจด้วยการพาไปเลี้ยงข้าวเย็น… ”
ธำรงค์เปลี่ยนเรื่องชวนคุย
“ค่ะ… ขอบคุณค่ะ… ”
“หลังจากกินข้าวเดี๋ยวลุงพาไปส่งถึงที่… หนูอยู่หอพักหลังมหาวิทยาลัยใช่ไหมจ๊ะ… ”
ธำรงค์รู้เรื่องนี้จากวันแรกที่ได้เจอกัน…
หลังจากพูดคุยจึงรู้ว่าแพรลดาพักอยู่ในหอพักหญิงล้วนอยู่หลังมหาวิทยาลัยที่หล่อนกำลังเรียนอยู่ในตอนนี้
และวันนี้ก็ช่างบังเอิญที่แพรลดาไม่ได้ขับรถมาทำงาน หล่อนมีรถนิสสันมาร์ชสีเขียวคันเล็กที่อนันต์ผู้เป็นบิดาซื้อเอาไว้ให้ใช้งานในระหว่างเรียน แต่เมื่อวานรถเสียกะทันหันก็เลยเอาไปซ่อมที่อยู่ กว่าจะเสร็จก็วันมะรืน
“ค่ะ… แต่จะรบกวนเวลาของคุณลุงหรือเปล่าคะ”
คนที่ยังตกใจไม่หายตอบอย่างเกรงใจเพราะเห็นว่าเมื่อครู่เขาเพิ่งบ่นว่าปวดบ่า
“ลุงไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่กล้ามเนื้อตึงมาก คงเกิดจากการออฟฟิศซินโครมทั่วๆ ไปนั่นแหละ เดี๋ยวลุงขอนวดบ่าสักครู่แล้วเราออกไปกินข้าวกันนะครับ… ”
ธำคงเดินมานั่งลงบนโซฟาทั้งที่ยังนุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว คว้าหลอดครีมนวดเอามาบีบลงบนนิ้วแล้วขยี้ไปตามปั้นไหล่กำยำไปด้วยมัดกล้าม
“หนูช่วยนวดให้ไหมคะ… ”
แพรลดาคิดว่าถ้าหล่อนมายืนด้านหลังพนักโซฟาแล้วช่วยบีบนวดให้เขาน่าจะถนัดกว่า
“ดีเลยจ้ะ… ลุงนวดเองไม่ค่อยถนัด”
ธำรงค์ยื่นหลอดครีมนวดให้หญิงสาว หล่อนรับเอามาแล้วขยับมายืนอยู่หลังพนักโซฟา ค่อยๆ ทาครีมแล้วบีบนวดไหล่ให้ธำรงค์
“สบายดีจัง… นวดเก่งแบบนี้เห็นทีว่าลุงคงต้องให้นวดบ่อยๆ… ”
ธำรงค์กล่าวด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย
“ได้เลยค่ะถ้าคุณลุงชอบ… แต่หนูนวดไม่ค่อยเก่งนะคะ… ”
แพรลดาออกตัวไว้ก่อน
“นวดได้ขนาดนี้เขาเรียกว่าเก่งแล้วจ้ะ… ”
ธำรงค์ชมแล้วกล่าวต่อ
“หนูเองก็นั่งทำงานทั้งวันน่าจะเมื่อยเหมือนกันใช่ไหมจ๊ะ… ”
“ก็เมื่อยนิดหน่อยค่ะ… ”
หญิงสาวตอบ
“งั้นลุงขอนวดให้หนูบ้างได้ไหมจ๊ะ… ”
ท่านประธานทำเสียงอ้อน
“คุณลุงอยากนวดหรือคะ”
หญิงสาวรู้สึกใจเต้น
“อยากที่สุดครับ… ”
ธำรงค์จับมือของหล่อนแล้วรั้งให้แพรลดาเดินอ้อมกลับมานั่งลงบนโซฟาเคียงข้างกับเขา จากนั้นค่อยๆ ปรับเบาะให้หญิงสาวเอนกายลงนอน
หล่อนทอดร่างไปตามความยาวของโซฟาสีดำที่ปรับระดับเป็นเตียงนอน ธำรงค์จับขาสองข้างลองหล่อนขึ้นมาวางบนตักพร้อมกับเอามือบีบเคล้นปลีน่องเบาๆ ทำเอาหญิงสาวขนลุกซู่
“หลังจากเรียนจบลุงอยากให้หนูกลับมาทำงานกับลุง… ”
ธำรงค์กล่าวออกมาอย่างเปิดเผย นี่คือสิ่งที่เขาแอบครุ่นคิดมาตลอดสัปดาห์หลังจากได้อยู่ใกล้สาวน้อยผู้น่าหลงใหลคนนี้
“คุณลุงอยากให้หนูเป็นเลขาของคุณลุงจริงๆ หรือคะ… ”
“จริงจ้ะ… ถ้าหนูไม่เบื่อที่จะทำงานกับคนแก่อย่างลุง… ”
เขากล่าวอย่างถ่อมตัว เพราะว่าในความรู้สึกของแพรลดานั้นผู้ชายคนนี้ยังไม่แก่เลยสักนิด เขาเป็นหนุ่มใหญ่ที่ยังสมาร์ทและหล่อมาก
“ไม่เบื่อค่ะ… แล้วคุณลุงก็ยังไม่แก่นะคะ… ”
คำพูดของหญิงสาวทำเอาธำรงค์ยิ้มหน้าบาน
“ปากหวานแบบนี้… งั้นลุงขอทึกทักว่าเรียนจบแล้วหนูจะมาเป็นเลขาของลุงนะจ๊ะ… ”
เข้าทางของท่านประธาน
“ค่ะ… ”
แพรลดาพยักหน้าอายๆ เพราะหล่อนเองก็รู้สึกถูกตาต้องใจกับผู้ชายคนนี้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นหน้ากันเมื่อห้าหลายก่อน ไม่คิดว่าวันนี้โชคชะตาจะชักพาให้ได้มาเจอกับเขาอีกครั้ง
“ถ้ามาทำงานกับลุง… เดี๋ยวลุงจะให้เงินเดือนห้าหมื่น… ”
นี่แหละคุณลุงสายเปย์ตัวจริง
“อุ๊ย… ปกติเงินเดือนเด็กจบใหม่แค่หมื่นห้านะคะ… ห้าหมื่นนี่เยอะมากค่ะ… ”
แพรลดารู้สึกตกใจ
“ไม่เยอะจ้ะสำหรับหนู เพราะว่าถ้าเป็นเลขาของลุง… รับรองว่าลุงใช้งานหนูคุ้มแน่ๆ… ”
คำพูดที่ได้ยินและแววตาจับจ้องอยู่ที่ทรวงอกอวบใหญ่ของหล่อน ทำเอาแพรลดาสะท้านวูบไปทั้งร่าง รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาอย่างประหลาด
“ลุงขอนวดต้นขาให้นะจ๊ะ… ”
- Writer
