ท่านประธานกระหายสวาท

ไม่​อนุญาต​ให้​สแกน​หนังสือ​ หรือ​คัด​ลอก​เนื้อหา​ส่วน​ใด​ส่วน​หนึ่ง​ของ​หนังสือ เว้น​แต่​ได้​รับ​อนุญาต​จาก​เจ้าของ​หนังสือ​เท่านั้น นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่สมมติขึ้น ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องจริงแต่อย่างใด ชื่อบุคคล และสถานที่ที่ปรากฏในเนื้อเรื่อง ไม่มีเจตนา อ้างอิงหรือก่อให้เกิดความเสียหายใดๆ ………. นิยายเรื่องนี้… ไม่มีแก่นสารสารัตถะอะไรนักหนา ทั้งเรื่องขับเคลื่อนด้วยอารมณ์อันมืดดำของมนุษย์ ดำเนินเรื่องด้วยตัณหาราคะสุดร้อนแรง ท่านใดที่ไม่ชอบโปรดหลีกเลี่ยง *เราเตือนท่านแล้ว* ท่านประธาน กระหายสวาท มกราคม พุทธศักราช 2564 ที่โรงแรมหรูระดับห้าดาวแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่ เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือไอโฟนที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน ทำให้ ‘ธำรงค์’ ชายวัยสี่สิบปีผู้เป็นเจ้าของโรงแรมต้องเอื้อมมือคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหู เมื่อเห็นชื่อของเพื่อนรักปรากฏขึ้นบนหน้าจอ “เฮ้ย… ไอ้นันต์… วันนี้นึกยังไงโทรมาหากู” ธำรงค์กรอกเสียงทักทายไปยังต้นสายด้วยสรรพนามที่สนิทสนม “สวัสดีเพื่อน… กูมีเรื่องให้มึงช่วยหน่อย” ‘อนันต์’ กล่าวไม่อ้อม ใช้สรรพนามแทนตัวเองว่ามึงกูเพราะความสนิทสนมคุ้นเคยกันมานาน   “มีอะไรว่ามาเลยเพื่อน… ” ธำรงค์พร้อมจะช่วย “ยัยแพรลูกสาวกูกำลังหาที่ฝึกงาน… กูอยากให้มาฝึกที่โรงแรมมึงได้ไหมวะ จะได้ช่วยเป็นหูเป็นตาดูแลลูกสาวให้กูด้วย… ” อนันต์บอกธุระที่ทำให้ต้องโทรมา เรียกชื่อลูกสาวสั้นๆ ว่า ‘แพร’ ชื่อจริงคือ ‘แพรลดา’ “แหมเรื่องแค่นี้เอง ได้เลยเพื่อน” ธำรงค์ไม่ขัดข้อง “ตอนนี้ยัยแพรลูกสาวกูเรียนมหาลัยฯ ใกล้จบแล้ว… ” “เวลาผ่านไปเร็วจริงๆ เผลอไม่กี่ปีหนูแพรกำลังจะเรียนจบแล้วหรือนี่… ” ธำรงค์กล่าว… ภาพเมื่อหลายปีก่อนของเด็กสาวใบหน้าสะสวย ผิวขาว ตาคม ผมยาว จมูกโด่ง ใบหน้ารูปไข่ ผุดเข้ามาในความทรงจำของธำรงค์อีกครั้ง เขาไม่เคยลืมเด็กหญิงผู้น่ารักคนนี้   “ใช่… ตอนนี้ยัยแพรกำลังเรียนอยู่ชั้นปีสี่… ปีสุดท้ายแล้ว… อีกไม่กี่เดือนก็จบแล้ว” อนันต์ตอบ “หนูแพรเรียนสาขาอะไร” ที่ต้องถามก็เพราะธำรงค์คิดว่าจะได้ให้ฝึกงานในแผนกที่เกี่ยวข้องกับสาขาวิชาที่หล่อนเรียนมา “เรียนเลขา… ” อนันต์ตอบ “ถ้าหนูแพรเรียนมาทางด้านเลขา… งั้นก็มาฝึกงานกับกูตรงโดยตรงจะดีกว่า ตอนนี้เลขาคนเก่าของกูเพิ่งลาออกไปทำกิจการส่วนตัว… ” ธำรงค์คิดว่าจะได้ช่วยดูแลลูกสาวของเพื่อนรักได้อย่างใกล้ชิด ช่างบังเอิญว่าตอนนี้เขากำลังจะประกาศรับสมัครเลขาคนใหม่อยู่พอดี “ดีเหมือนกัน… ขอบใจมากนะเพื่อน งั้นอาทิตย์หน้าจะให้ยัยแพรเข้าไปฝึกงานที่โรงแรม ว่าแต่ยัยแพรยังไม่มีประสบการณ์ในการทำงาน… กลัวว่าจะช่วยงานแกไม่ได้อย่างที่หวัง… ” อนันต์รีบออกตัว “ไม่เป็นไร… เรื่องนี้ไม่ต้องห่วง หนูแพรเรียนมาทางนี้ฝึกได้ไม่ยาก… ” “ขอบใจมากธำรงค์… ฝากด้วยนะเพื่อน… ” น้ำเสียงของอนันต์โล่งใจอย่างเห็นได้ชัด เมื่อรู้ว่าลูกสาวของตนจะได้ฝึกงานในโรงแรมใหญ่ของเพื่อนรัก “แล้วมึงเป็นไงบ้างวะ กิจการไร่กาแฟเป็นยังไงบ้าง… ” ธำรงค์ถาม… แม้ทุกวันนี้อนันต์มีไร่กาแฟและไร่ส้มอยู่ในจังหวัดเชียงราย แต่ฐานะก็ยังเทียบไม่ได้กับธำรงค์ที่เป็นเจ้าของโรงแรมและรีสอร์ทอีกหลายแห่งในจังหวัดเชียงใหม่และจังหวัดท่องเที่ยวหลายที่ในประเทศ “กิจการไร่กาแฟไปได้ดีเลยว่ะ ปีนี้ส่งออกเมล็ดกาแฟได้ตามเป้าที่ตั้งไว้… ” “เยี่ยมเลยเพื่อน… เอาไว้ว่างๆ กูจะแวะไปเที่ยวหา… ” “มาเลย… กูอยากเจอมึงเหมือนกัน… นานแล้วที่เราไม่ได้เจอกัน… ” พูดคุยกันต่อมาอีกครู่สั้นๆ ก็กดวางสาย ในเวลาต่อมา ภายหลังวางสายสนทนาจากธำรงค์ได้ไม่นาน อนันต์ก็โทรหาลูกสาวของตนในทันที “ยัยแพร… ตอนนี้พ่อหาที่ฝึกงานให้แกได้แล้วนะ… ” อนันต์บอกข่าวดีในทันทีที่หญิงสาวกดรับสาย แพรลดากำลังหาข้อมูลของบริษัทที่รับนักศึกษาฝึกงานอยู่เช่นกัน “ที่ไหนคะคุณพ่อ… ” แพรลดารู้สึกตกใจ ไม่คิดว่าบิดาของตนจะหาที่ฝึกงานได้เร็วขนาดนี้ “โรงแรมของเพื่อนพ่อเอง… ” อนันต์ตอบ “โรงแรมของเพื่อนคุณพ่ออยู่ที่ไหนคะ… ” ความหวังว่าจะได้ลงไปฝึกงานในกรุงเทพฯ ของแพรลดา มีแววว่ากำลังจะดับวูบ “โรงแรมอยู่ที่เชียงใหม่นี่แหละ… แกจะได้ไม่ต้องไปฝึกงานไกลถึงกรุงเทพฯ… ” อนันต์บอกชื่อของโรงแรมกับลูกสาว แพรลดารู้จักโรงแรมชื่อดังแห่งนี้ แต่ก็ไม่เคยรู้ว่าเจ้าของโรงแรมเป็นเพื่อนกับบิดาของตน “เดี๋ยวไปฝึกงานกับลุงธำรงค์… ” อนันต์กล่าวเสียงเข้ม เพราะรู้ว่าลูกสาวของตนนั้นอยากลงไปฝึกงานที่กรุงเทพฯ “อันที่จริงหนูอยากไปฝึกงานที่กรุงเทพฯ… ” หญิงสาวกล่าวเสียงอ่อน ก่อนที่เสียงเข้มของบิดาจะตอบกลับมา “ไม่ได้… ไปอยู่ไกลหูไกลตาพ่อเป็นห่วง สรุปว่าฝึกงานที่โรงแรมของเพื่อนพ่อนี่แหละ… ลุงธำรงค์ใจดี” “ลุงธำรงค์… อืมมม… หนูเคยเห็นไหมคะ” หญิงสาวรู้สึกคุ้นชื่อ “เคยเมื่อนานมาแล้ว เมื่อเจ็ดหรือแปดปีที่แล้วลุงธำรงค์เคยแวะมาที่ไร่กาแฟของเรา… ” อนันต์กล่าว “อ๋อ… หนูนึกออกแล้วค่ะ ลุงธำรงค์ที่ตัวใหญ่ๆ หน้าเข้มมีหนวดมีเคราหล่อคล้ายแขกใช่ไหมคะ… ” แพรลดาย้อนระลึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อหลายปีก่อน ตอนนั้นหล่อนอายุเพียงแค่สิบสี่ปีเท่านั้น กำลังเรียนอยู่ชั้นมัธยมปีที่สี่ของโรงเรียนแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงราย ที่จำได้ก็เพราะว่าวันนั้นเป็นวันเกิดของหล่อนพอดี ลุงธำรงค์แวะมาพร้อมกับของขวัญคือตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ ตอนนี้แพรลดายังเก็บไว้ในห้องนอน “ใช่… คนนี้แหละ ความจำดีนะเรา” อนันต์ไม่คิดว่าลูกสาวของตนจะยังจำได้ทั้งที่เหตุการณ์ก็ผ่านมาหลายปี