พิษรัก 4 | ขอบคุณที่ทิ้งไป
778 Words
สำออย?
เมื่อกี้วาคีลด่าเธอว่าสำออยอย่างนั้นเหรอ? มันจะมากเกินไปแล้วนะ! ที่ผ่านมาเขาไม่เคยด่าเธอเลยสักครั้ง พอโดนเธอเทปุ๊บเปลี่ยนไปมากขนาดนี้เลยเหรอ
ประหลาดใจมากที่เห็นวาคีลเวอร์ชั่นนี้ เมื่อก่อนเขาอ่อนโยนกว่านี้ คำพูดและการกระทำทะนุถนอมเธอมาก ผิดกับตอนนี้โดยสิ้นเชิง
“เมื่อกี้นายด่าฉันว่าสำออยเหรอ?”
“ใช่”
“ตอนนี้คงเกลียดฉันมากสินะ”
“ยิ่งกว่าเกลียด”
“นายเปลี่ยนไปมากเลยนะรู้ไหม”
“เพราะใครที่ทำให้ฉันเปลี่ยนไป”
เพราะเธอยังไงล่ะ…
เธอหลบสายตาวาคีลมามองแผลอกแกร่ง เธอทำให้คนๆ นึงเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้เลยหรือ แถมยังเปลี่ยนไปมากอีกด้วย เมื่อก่อนวาคีลอบอุ่นกว่านี้ ตอนนี้น่ะเหรอ? เหมือนเขาคนเดิมได้ตายไปจากโลกใบนี้แล้ว
แววตาคู่นี้ดูไม่ใช่เขาเลย และใช่…เธอเป็นคนทำให้ผู้ชายที่แสนดีคนนั้นหายไป ยอมรับว่าทำกับเขาไว้เยอะ ไม่แปลกถ้าวาคีลจะบอกว่า
ยิ่งกว่าเกลียดเธอ
“เพราะฉัน”
“ใช่ เพราะเธอ”
“ปล่อยฉันได้รึยัง ฉันเจ็บ”
“หึ ทนเจ็บให้ได้เท่าฉันก่อนสิ แค่นี้ยังไม่สาสมกับสิ่งที่เธอทำกับฉันเลย”
“นายจะเอาคืนฉัน?”
วาคีลนิ่ง สายตาเย็นชาคู่นั้นมองเธอราวกับกำลังคิดอะไรอยู่ หลังจากนั้นริมฝีปากหยักได้รูปจึงขยับตอบกลับมา
“ฉันไม่ลงทุนลงไปทำเรื่องไร้สาระแบบนั้น กับคนอย่างเธอหรอก มันเสียเวลา”
“…” เธอไปต่อไม่เป็นเลยทีเดียว การกลับมาเจอกันอีกครั้งระหว่างเธอและวาคีล เหมือนคนสองคนที่ไม่รู้จักกันมาก่อนมาเจอกันครั้งแรก และทำความรู้จักกันใหม่อย่างไรอย่างนั้น
“เธอมันก็แค่อดีตที่ฉันโยนทิ้งไปแล้ว” แม้แต่หน้าของมิวนิคยังไม่อยากมอง เหมือนเกลียดสิ่งไหนแล้วต้องเจอ มาที่นี่เขาไม่ได้หวังเจอมิวนิคเลยสักนิด แต่ผิดคาดที่ดันมาเจอเธอ แถมวันนี้ยังตรงกับวันครบรอบสองปีในการจบความสัมพันธ์
ถึงแม้การเจอมิวนิคมันทำให้เขารู้สึกหวั่นไหว ทว่าความเกลียดชังนั้นมีมากกว่าหลายเท่า เคยรักมาก พอได้เกลียดก็เกลียดมากเหมือนกัน
เขาค่อยๆ คลายมือออกจากแขนมิวนิค ก่อนจะหันหลังตั้งท่าเตรียมเดินออกไป แต่กลับต้องชะงักฝีเท้าลงเพราะประโยคนั้นของเธอ
“นายแน่ใจเหรอว่าโยนทิ้งไปแล้วจริงๆ?”
“เธอไม่มีอะไรให้ฉันต้องจดจำ”
“ประโยคที่นายบอกว่า เจ็บให้ได้เท่าฉันนั่นแหละถึงเรียกว่าเจ็บ ทำไมฉันมองว่านายไม่ได้โยนทิ้งไปจริงๆ”
“…” เขามองมิวนิคนิ่งๆ โดยไม่ตอบอะไร
“ถ้าฉันคืออดีตที่นายโยนทิ้งไปแล้วจริง นายคงไม่พูดเหมือนยังมีฉันในใจหรอกจริงไหม?” บางทีวาคีลอาจจะทั้งรักและทั้งเกลียดเธออยู่ก็ได้
“จริงๆ แล้วนายยังไม่ลืมฉันใช่ไหม?”
“เธอตายไปจากใจฉันนานแล้วละมิวนิค” คราวนี้เขาตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ
“หึ งั้นเหรอ?” คำตอบของวาคีลกระตุ้นให้เธออยากเอาชนะ ด้วยนิสัยไม่ยอมคน มาเจอวาคีลในเวอร์ชั่นนี้มันยิ่งอยากทำให้เธอเอาชนะเขาให้ได้
“เธอมีอะไรให้น่าจดจำบ้าง?”
ประโยคนี้ของวาคีลทำให้สีหน้าเธอเปลี่ยนทันที
“หลังจากพวกเราจบความสัมพันธ์กันในวันนั้น ฉันใช้เวลาครึ่งปีในการรักษาบาดแผลที่เธอสร้างไว้ หลังจากนั้นฉันตระหนักได้ว่่า ผู้หญิงอย่างเธอไม่มีอะไรให้น่าเสียดาย”
“…”
“ขอบคุณที่ทิ้งฉันไป ฉันจะเก็บความรักนี้ไปให้คนอื่น ให้เธอรู้สึกเสียดายที่ทิ้งขว้างมัน”
เธอมองตามวาคีลที่เดินออกไปหลังจากพูดจบ ไม่รู้สิ แค่รู้สึกกระวนกระวายนิดหน่อย ก่อนจะแค่นยิ้มออกมาอย่างเย้ยหยันคนเดียว อีกทั้งยังอึ้งกับคำพูดทิ้งท้ายของเขา น้ำเสียงตอนพูดฟังดูนิ่งๆ แต่เจ็บลึกถึงทรวงอก
ถ้ามีคนเดินมาบอกว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่วาคีล เธอเชื่อนะ เพราะดูไม่เหมือนเขาจริงๆ หากเทียบกับในอดีต
“จะทำให้ฉันเสียดายเหรอ? เหอะ! ฝันไปเถอะ” คนอย่างเธอไม่มีวันเสียดายผู้ชาย สวยและรวยมากขนาดนี้หาได้ดีกว่านี้เยอะ เผลอๆ อาจจะดีกว่าวาคีลก็ได้
- Writer
