ฆาตกรรัก

ซาดิสม์

มือหนาจับสองขาของหญิงสาวให้แยกออกกว้าง เขาก้มลงหยิบเนกไทสีกรมของตัวเองขึ้นมาแล้วขึ้นคร่อมร่างบางจับบังคับมัดสองมือเรียวของเธอเอาไว้ด้วยเนกไทเส้นสวยของตัวเอง

"อึก... ปะ... ปล่อยนะ คุณคิดว่าคุณใหญ่มาจากไหน อย่ามาทำอะไรกับฉันแบบนี้นะ"

"เธอกำลังโกรธฉันเหรอ"

"ปล่อยฉัน!"

"ไปฟ้องพ่อเธอสิ เผื่อฉันกับพ่อเธอจะได้เจอกันเร็วขึ้น"

คำพูดของออสตินฉุดความคิดของเจสสิกาใจจริงเธอคิดเอาไว้ว่าหากร่องรอยตามร่างกายของเธอมันดีขึ้นแล้วเธอจะบอกพ่อให้มาจัดการกับผู้ชายชาติชั่วคนนี้ แต่คำพูดของออสตินมันทำให้เธอสะดุดกับความคิดบางอย่าง เธอกลัวว่าพ่อของเธอจะเป็นอันตราย ไม่ใช่ว่าเธอไม่มั่นใจในฝีมือของพ่อ แต่เพราะว่าพ่อของเธอก็แก่ชราแล้ว เรี่ยวแรงจะสู้เด็กหนุ่มที่มีแต่ความชิงชังคนนี้ได้อย่างไร

"อะ... ออสติน ปะ... ปล่อย มัดฉันทำไม ปล่อย!"

"ปล่อยงูพิษอย่างเธอให้ฉันเจ็บตัวอีกน่ะเหรอ ฝันหวานไปรึเปล่า

เจสซี่"

เมื่อมัดมือของเธอได้สำเร็จ ออสตินยกคิ้วขึ้นหนึ่งข้างอย่างยียวน เขาแทรกกายเข้ากลางหว่างขาเรียวของเธอ แล้วก้มลงกัดเนินอก ไล่ลงมาหน้าท้อง จนถึงต้นขาบอบบาง ไม่เว้นแม้แต่เนินสามเหลี่ยมโหนกนูนของเธอจนเกิดรอยแดงไปทั่ว

"กรี๊ดดดดดดดดดดด! จะ... เจ็บ"

ความเจ็บปวดที่มาเฟียหนุ่มมอบให้ ส่งผลให้น้ำตาใสของเธอไหลออกมาอีกครั้ง ทุกครั้งที่เขาขบ ทุกครั้งที่เขากัด มันมักจะมาพร้อมกับเสียงกรีดร้องของเธอเสมอ

"จะ... เจ็บ ออสติน พะ... พอ พอแล้ว"

มาเฟียหนุ่มหยัดกายมองร่างบางที่นอนหายใจรวยรินเพราะความเจ็บปวดที่เขามอบให้ด้วยความพึงพอใจ เขาแทรกกายเข้ากลางหว่างขาของเธออีกครั้ง จับแก่นกายใหญ่ของตัวเองจ่อที่ร่องสาวแล้วดันมันเข้าไปจนสุดความยาวโดยไม่ได้เบิกทางให้เธอเลย

ปึก!

"กรี๊ดดดดดดดด!"

"อ่าาา~"

"จะ... เจ็บ พะ... พอแล้วเจ็บ"

ช่องทางรักที่ยังไม่ได้ถูกเบิกทางถูกกระทำด้วยความอุกอาจจาก

มาเฟียหนุ่ม กระแทกครั้งแรกเข้าไปได้แค่ส่วนหัว เขาถอดมันออกแล้วถ่มน้ำลายลงไปก่อนจะจ่อแก่นกายใหญ่เข้าร่องสวาทของเธออีกครั้ง

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!

มาเฟียหนุ่มกระแทกแก่นกายใหญ่เข้าช่องทางรักของเธอด้วยความรุนแรง สองมือเรียวถูกมัดด้วยเนกไทแล้วตรึงเอาไว้กับหัวเตียง สองขาเรียวถูกมือหนาจับแยกให้ออกกว้าง สะโพกหนาสะบัดเข้าออกด้วยความดิบเถื่อนจนช่องทางรักของเธอบวมช้ำ

"อึก... เจ็บ พอแล้ว ขะ... ขอร้อง"

"อ่าาา~" มาเฟียหนุ่มไม่รับฟังคำขอร้องของเธอ เขายังคงเดินหน้าสะบัดสะโพกเข้าออกด้วยจังหวะหนักหน่วง ใบหน้าหวานเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา ใบหน้าคมคายบิดเบี้ยวด้วยความเสียวซ่าน ร่างกายของเธอมันทำให้เขาพึงพอใจอยู่ไม่น้อย เธอทำให้เขาควบคุมความอยากของตัวเองไม่ได้

"อึก... มะ... ไม่เอาแล้ว"

เจสสิกาพยายามดีดดิ้นให้หลุดออกจากพันธนาการของเขา แต่ยิ่งดิ้นเธอยิ่งเจ็บตัวทั้งข้อมือ และช่องทางรัก เหมือนเขาพยายามบอกให้เธอรู้ว่าถ้าขัดใจเขาเธอจะเจอกับอะไร

"ออสติน..."

มาเฟียหนุ่มเม้มปากแน่นเขาจับยกเรียวขาของเธอขึ้นพาดบ่าหนึ่งข้าง แล้วยกขาของเธอขึ้นจนบั้นท้ายลอยเอาหมอนหนุนมารองที่ก้นเธอให้ลอยเด่น แล้วจัดการกระแทกช่องทางรักของเธอซ้ำๆ ด้วยจังหวะหนักหน่วง

"อ๊าา~"

"ละ... ลึก มะ... มันจุก พอแล้ว"

"หึ" ออสตินกระแทกกายด้วยความหยาบโลนโดยไม่สนคนใต้ร่างว่าเธอจะรู้สึกยังไง ร่างกายของเขาร้อนรุ่มไปด้วยความปรารถนา

มาเฟียหนุ่มหันหน้าไปกัดข้อเท้าของเธอด้วยความรุนแรงเพื่อระบายความเสียวซ่านที่ได้รับจากร่างกายของเธอ

"กรี๊ดดดดดดด! ยะ... อย่ากัด "

"อ๊าาา~" ออสตินปล่อยขาของเจสสิกาลง แล้วถอดแก่นกายใหญ่ออกจากช่องทางรัก ก่อนจับพลิกร่างบางให้อยู่ในท่าคลานเข่ามือหนาจับรั้งสะโพกของเธอให้ยกขึ้นแล้วกดแผ่นหลังของเธอให้ราบลงก่อนจับแก่นกายใหญ่ของตัวเองสอดเข้าไปในช่องทางรักทางเดิมอีกครั้ง

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!

"อือออออ มะ... ไม่ไหวแล้ว ออสตินฉันจุก"

"มันไม่ใช่ปัญหาของฉัน อืมมม~" สองมือแกร่งจับเอวบางเอาไว้มั่น เขากระแทกกายเข้าใส่เธอด้วยความหยาบโลน มาเฟียหนุ่มเชิดหน้าเปล่งเสียงคำรามลั่นเมื่อเห็นปลายทางสวรรค์อยู่ไม่ไกล เขากระแทกกายเข้าออกใส่เธออีกสี่ห้าครั้งก่อนปลดปล่อยสายธารน้ำรักเข้าไปในกายเธอทุกหยาดหยด

"อ่าาาาาา!"

เขายังคุกเข่าหอบหายใจอยู่ด้านหลังของเจสสิกา แก่นกายใหญ่ยังฝังอยู่ในกายเธอ ร่างกายของเขา และเธอเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ มาเฟียหนุ่มถอดแก่นกายใหญ่ออกจากช่องทางรักคับแคบที่ตอนนี้มันบวมเปล่งเพราะฝีมือของเขา

"มะ... ไม่เอาแล้ว" ทันทีที่แก่นกายใหญ่หลุดออกมาจากช่องทางรัก เจสสิการีบเอ่ยปากบอกมาเฟียหนุ่มทันที ทำไมเธอถึงต้องมาเจอเรื่องราวอะไรแบบนี้ด้วยทำไม

ออสตินไม่เพียงไม่ฟัง เขาจับสองขาเธอให้แยกออกกว้างแล้วสอดแก่นกายใหญ่ของตัวเองเข้าไปอีกครั้ง สะโพกสอบทำหน้าที่สะบัดเข้าออกด้วยความดุเดือดเขาทรมานเธอเป็นเวลาหลายชั่วโมง จนหญิงสาวสติดับวูบไปเมื่อตอนที่เขาปลดปล่อยความต้องการออกมาในครั้งที่สี่

"อ๊าาา!"

วันต่อมา

เจสสิกาลืมตาตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าของวันใหม่ เธอพยายามลืมตาขึ้น และนึกถึงสิ่งสุดท้ายที่เธอจำได้ ออสตินที่ขยับอยู่บนร่างกายของเธอ ก่อนสติของเธอดับวูบเธอได้ยินเสียงของเขาแว่วเข้ามาในโสตประสาท

"ถ้าเธอไม่โทรหามัน เธอก็จะไม่โดนอย่างนี้หรอก"

เจสสิกาพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นเธออยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำของมาเฟียหนุ่ม บราเซียร์ และแพนตี้โล่งโจ้งเพราะถูกเขาทำลายมันทิ้งอย่างไม่ไยดี ร่างกายของเธอมันกลับมามีรอยแห่งความป่าเถื่อนของเขา เมื่อยามที่เธอขยับเธอรู้สึกเจ็บบริเวณตรงนั้นจนขยับยาก

"คุณหนู"

เธอหันหน้าไปทางต้นทางของเสียง หญิงวัยกลางคนที่เคยดูแลเธอเดินเข้ามาพร้อมกับถาดข้าวต้ม เธอวางมันไว้ที่โต๊ะข้างเตียงก่อนจะหันมาจับร่างบางให้นั่งอยู่เฉยๆ

"ป้าพร ที่นี่ที่ไหนคะ" เจสสิกากวาดสายตามองไปรอบๆ ที่นี่ไม่ใช่ห้องของเธอ และไม่ใช่ห้องลับในที่ทำงานของออสติน เธอไม่คุ้นเคยกับที่นี่

"บ้านนายฝรั่งค่ะ"

บ้านเขางั้นเหรอ…

เขาพาเธอมาที่นี่ทำไม?

"โถ่ ทูนหัวของป้า เจ็บมากไหมคะ ดูสิแดงช้ำไปหมดเลย"

ความอบอุ่นของป้าพรทำให้เธอรู้สึกอ่อนแอทั้งๆ ที่คิดเอาไว้อยู่แล้วว่าเธอจะไม่เป็นอะไรเธอทนไหวแน่ แต่เมื่อเจอป้าพร เธอกลับรู้สึกอ่อนแอจนอยากร้องไห้

"อึก... จะ... เจ็บ เจสเจ็บไปทั้งตัวเลยค่ะป้า... อึก"