ด้วยความน่ารักของหญิงสาวมันทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะหันมาจ้องมองใบหน้าของเธออีกครั้ง ยิ่งมองก็ยิ่งต้องเตือนตัวเอง เขาจะไม่มีวันหวั่นไหวให้เธอแน่ เพราะสุดท้ายแล้วเขาก็ต้องฆ่าพ่อเธอ ไม่มีใครที่จะรักคนที่ฆ่าพ่อของตัวเองได้
"ให้ฉันมาทำไม" มือเรียวยังเกาะแขนแกร่งของมาเฟียหนุ่มไว้แน่นอย่างลืมตัวเธอคิดแค่เพียงว่าวันนี้เธอต้องไม่ถูกเขาทรมานร่างกาย และจุดซ่อนเร้นที่บอบช้ำอีก
แม้จะจำใจทำแต่เธอก็ยอมเพราะเธอรับความรุนแรงจากเขาไม่ไหวอีกแล้ว เขามันโรคจิต เขามันคนที่ไม่มีจิตสำนึก เขามันเป็นคนไม่ดี แต่ว่านะเธอก็ต้องเลือกเอาตัวรอดเอาไว้ก่อนเพื่อความอยู่รอดของตัวเอง
"คะ" มาเฟียหนุ่มพูดออกมาน้ำเสียงนิ่งเรียบทำให้เจสสิกาขมวดคิ้วยุ่งอย่างไม่เข้าใจ เธอผละตัวออกเพียงนิดแค่นั้นทำให้มาเฟียหนุ่มอย่างออสตินรีบใช้อีกแขนประคองตัวเธอเอาไว้ไม่ให้ออกห่าง
"พูดกับฉันเพราะๆ" ทีตัวเองล่ะ ชิ!
"ทำไมฉันต้องพะ..." เมื่อกำลังจะเ
