สภาวะคลั่งเธอ

ตอนที่ 8

เธอขยับตัวเข้าหาเขาอีกนิดก่อนจะถูกดึงเข้าไปจนนั่งชิดแล้วท่อนแทนใหญ่ก็โอบไหล่แสดงความเป็นเจ้าของออกอย่างชัดเจน เขาหันมายิ้มกว้างให้จนปลายจมูกโด่งแทบจะชนหน้าผากอยู่แล้วก่อนจะหันกลับไปคุยกันเพื่อนเรื่องทั่วไป

เธอวางมือลงที่ต้นขาเขาแล้วแสร้งดื่มน้ำเหมือนว่าไม่ได้ทำอะไรผิดเมื่อถูกหันมามอง ปลายนิ้วเคาะเบาๆที่ต้นขาเป็นจังหวะของเพลงที่เปิดภายในคาเฟ่จนถูกจับเอาไว้ก่อนเพราะมันค่อนข้างใกล้กับส่วนนั้นของเขาที่เริ่มขยายตัวจนมองเห็นได้

เฮียฟีฟ่าจะคุมตัวเองได้แค่ไหนเชียว

...เขาหนีเธอไม่พ้นหรอก!

"มือนุ่มจัง"

"ปากก็นุ่มค่ะ"

"เฮียรู้ เฮียจำได้ทุกอย่างแล้วคิดว่าปากของแป้งคงดีกว่าที่คิดด้วย"

เขาพูดไม่ดังมากแต่เธอกลับรู้สึกคล้ายว่าเสียงนั้นดังกึกก้องอยู่ในหัวไม่หยุด สายตาที่มองกันเพียงชั่วครู่กลับทำให้รู้สึกร้อนลุ่มและภาพในหัวแล่นเข้ามาถึงจินตนาการคืนเร้าร้อนของเราที่ควรจะเกิดขึ้นได้เสียทีเพราะเธอมั่นใจว่าสามารถทำให้เขาลืมผู้หญิงทุกคนออกไปให้หมด

คนเดียวที่เขาต้องจำคือเธอ!

"เฮียแวะมาได้ไม่นาน เสียดายจัง"

"เหรอคะ?"

"คืนนี้ว่างไหม?”

“ว่างค่ะ แต่ไหนว่าอยากจะพักไงคะ?”

“มาดื่มที่คอนโดเฮียสิแล้วพรุ่งนี้ไปทำงานด้วยกัน”

“เฮียกำลัง…”

“ทุกอย่างขึ้นอยู่ที่แป้งไม่ใช่เฮีย” เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ่มต่ำยิ้มกว้างแล้วหันไปคุยกับเพื่อนต่อราวกับว่าไม่ได้ชวนเธอไปนอนด้วยกันแต่เขามั่นใจว่าแป้งต้องมาแน่

ความจริงแล้วเขาไม่อยากจะล้ำเส้นนี้เลยแต่ความต้องการตั้งแต่คืนแรกที่เจอกันจนมาถึงตอนนี้ก็ยังไม่เคยลดละ

เมื่อไม่กี่วันก่อนเขายังคิดอยู่เลยว่าจะไม่นอนกับเธอเร็วเกินไปเพราะนั่นจะเข้าไปอยู่ในวังวนน้ำเน่าแต่ในตอนนี้กลับเปลี่ยนใจอยากจะเชยชมแล้วเสพสมให้สะใจหากว่าถึงวันนั้นที่จะทำให้ต้องเจ็บปวดจริงๆขึ้น

เกมนี้ใครใจแข็งกว่าก็รอดไป!

เขาจะรอดใช่ไหม?

เธอไม่เคยรู้สึกอยากได้ใครมาจนกระวนกระวายใจแบบนี้มาก่อนเลยตั้งแต่เกิดมาแต่นั่นก็อาจจะเป็นเพราะเสน่ห์ของแสนดิบเถื่อนของเขาก็ได้ เฮียฟีฟ่าชวนให้เธอไปหาราวกับนี่เป็นเรื่องปรกติที่อยากจะนอนกับใครก็แค่บอกแล้วเธอมั่นใจว่าคนอย่างเขาน่ะคงจะมีคนพร้อมไปหาได้ทุกเมื่อเพียงแค่เอ่ยปาก

คืนนี้เธอจะทำให้เขาลืมไม่ลง!

แป้งพูดคุยเรื่องทั่วไปกับเพื่อนของเฮียฟีฟ่าที่จัดว่าอยู่ในระดับที่ดีมากทั้งหน้าตาการศึกษาหน้าที่การงานและฐานะ

แก็งนี้มีแต่คนหน้าตาดีเต็มไปด้วยเสน่ห์แต่เป็นคนละสไตล์เฉยๆซึ่งเธอรู้สึกดีใจนะที่เขาไม่พาเพื่อนอีกคนมาเพราะคนนั้นถึงจะหน้าตาดีมากแต่มีแววตาที่ทำให้รู้สึกอึดอัดจนแทบจะอยู่ต่อไม่ได้

ความจริงเธอก็พอจะรู้จักชานและว่านมาบ้างจากข่าวที่เพื่อนเล่าให้ฟังซึ่งแต่ละคนก็มีนิสัยค่อนข้างร้ายซ่อนไว้ภายใต้หน้ากากอันหล่อเหลานี่ไง เธอแอบสืบเรื่องเฮียฟีฟ่ามาสักพักจนรู้ว่าเขาติดปาร์ตี้มากขนาดไหนแต่ก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีเเรงดึงดูดทางเพศขนาดนี้ด้วย

ถ้าบอกว่าเฮียฟีฟ่าหวงจะผิดไหม?

"เฮียกลับก่อนนะแป้งแล้วคืนนี้ถ้าว่างแวะไปดื่มนะ...เฮียจะรอ" เขาเน้นคำพูดสุดท้ายเป็นพิเศษจับมือนุ่มไว้ก่อนจะกลับไปเพราะเย็นนี้มีธุระนิดหน่อยส่วนเรื่องคืนนี้เขาว่างจริงและมั่นใจว่าเธอต้องมาแน่นอน

เขาจะทำตัวเป็นเหยื่อให้มาเสือสาวมากินเอาให้เต็มที่จนได้ใจและหลังจากนั้นจะหลอกล่อเธอไปลงกับดักที่จะทำให้เราแยกออกจากกันยากมากขึ้น ถ้าเขาไม่ไร้เสน่ห์เกินไปคงจะทำให้แป้งรักได้ไม่ยากแต่ถ้าเธอใจแข็งแล้วเห็นว่าเขาเป็นของเล่นชิ้นหนึ่งเขาก็คงจะทำให้เรื่องของเรามันเป็นแค่ความสนุกชั่วคราวของคนโสดแล้วกันจากนั้นจบทุกอย่างก่อนจะะถลำลึก

ดื่มดำความสุขให้เต็มที่เพื่อทดเวลาบาดเจ็บ

...มันต้องเจ็บมากแน่!

“ไอ้ฟีฟ่ามึงเอาจริงเหรอวะ?” ว่านกระซิบถามเพื่อนรักที่นานๆทีจะยอมให้ตัวเองเป็นฝ่ายวิ่งตามแบบนี้แล้วภาพเมื่อคืนที่เขาเห็นมันก็ชัดเจนว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาเลยสักนิด เขาคิดว่าแป้งอาจจะเป็นคนประเภทเดียวกันกับตัวมันเองซึ่งนั่นแหละคือปัญหาใหญ่

ไอ้พวกหวงความโสดเวลามีความรักก็มีแค่ไม่กี่ทางเลือกคือตัดใจจบก่อนรักหมดใจหรือยอมมีคนรักอย่างเปิดเผยแต่คงต้องใช้เวลาปรับตัวสักพักใหญ่ให้เข้ากันซึ่งนั่นมันก็เป็นทั้งคู่

หวังว่าจะไม่พังทั้งที่ยังไม่เริ่มนะ!

“อกหักนี่เจ็บมากไหมวะ?”

“อกหักน่ะมันยังเคยได้รักแต่สิ่งที่มึงจะเจออาจจะไม่ใช่อกหักก็ได้ กูว่ามึงอาจจะแยกย้ายกันไปเรื่อยๆมากกว่าซึ่งมันไม่เจ็บหรอกถ้ามึงไม่เอาใจลงเยอะเกินไป” ชานพูดไม่ดังมากบอกเพื่อนเรื่องความสัมพันธ์ไม่มีชื่อเรียกที่มันกำลังเข้าไปในวังวนนั้น

“เหมือนไอ้น่าน?”

“ไอ้น่านมันไม่เผื่อใจด้วยซ้ำ มันลงใจไปหมดแล้วตั้งแต่ยังไม่เริ่มแถมยังไม่กล้าแตะต้องอีกด้วย มันหวงเหมือนหมาหวงเจ้าของแต่อินวาไม่ได้เหมือนคนของมัน อินวาดีกับทุกคนและไม่เหมือนคนไม่อยากมีความรักเลยด้วย มึงก็เห็นทุกอย่างถึงมันจะไม่พูดไม่เล่าอะไรให้ฟังแต่กูไม่อยากให้มึงเป็นแบบมันนะถึงจะไม่ได้น่าสงสารหรือน่าสมเพชแต่ก็ทรมานใช่ย่อยเลยนะเว้ย”

“มึงนี่รู้เรื่องมันดีจังวะ!”

“ก็กูเป็นที่ปรึกษา ที่ระบาย เป็นทุกอย่างให้พวกมึงทุกคนไง!” ชานตอบติดจะเซ็งนิดหน่อยเพราะทั้งกลุ่มเนี่ยจะมีแค่เขาคนเดียวที่รับฟังปัญหาเพื่อนโดยไม่ตัดสินไปล่วงหน้าไปซะทุกอย่างแถมยังมีเหตุผลประหนึ่งว่าเป็นไลฟ์โคชส่วนตัวของพวกมันยกเว้นไอ้เหี้ยน่านเพราะแม่งปากหนักมาก

ไม่อยากให้เพื่อนเจ็บเพรารักเลย!

“งั้นมึงสนใจเป็นธนาคารด้วยไหมช่วงนี้กูจน?”

“ถ้าเจ้าของโชว์รูมรถนำเข้าอย่างมึงจนนะกูก็ยาจกละไอ้สัตว์!”

“ก็ช่วงนี้รถกูไม่ค่อยออกนี่หว่า!”

“กูพึ่งซื้อจากมึงมาเมื่อเดือนก่อนนี่เอง ไอ้สัตว์น่านก็ซื้อจากมึงออกจะบ่อย!”

“ป่ะไปเหอะเดี๋ยวกูเลี้ยงเหล้าลูกค้าประจำหน่อย ช่วงนี้คอแห้งวะ” ว่านยิ้มแห้งให้เพื่อนที่พูดความจริงกันซะเหลือเกินซึ่งพวกมันก็เป็นหนึ่งในลูกค้าประจำไง

"ยังไม่สร่างเมาเลยไอ้สัตว์!"

"กูเหมือนกัน"

"แหม่! เมื่อคืนมึงไปเอากับเมียชาวบ้านจนสร่างแล้วมั้งไอ้สัตว์ กูนึกว่าปลิงดูดคอมึงมา!"

"ทำไงได้ขวัญใจเมียชาวบ้านนี่หว่า"

"แล้วตอนแดกตีนผัวเขาอร่อยไหมละมึง!"

"ไอ้เหี้ยว่าน!!"

ไอ้ชานมันไม่ค่อยชอบเปลี่ยนรุ่นรถเท่าไรเลยไม่ค่อยได้จากมันมากแต่กับไอ้เหี้ยน่านเนี่ยเดี๋ยวออกเดี๋ยวปล่อยเปลี่ยนรุ่นจนคนขายยังงงเพราะแม่งเบื่อไวเกิน

ทุกวันนี้เขาแทบจะขึ้นชื่อมันเป็นลูกค้าคนพิเศษแล้วส่วนไอ้ฟีฟ่ามันก็ออกบ่อยพอสมควรเลยแล้วมีหลายครั้งที่เขากับมันช่วยกันขายรถที่ลูกค้ามาฝากขายบ้าง

เขาค่อนข้างแนะนำร้านของเพื่อนให้ลูกค้ารู้จักเพราะมั่นใจว่าดูแลดีได้และไม่เสียชื่อคนแนะนำอย่างเขาแน่นอนซึ่งมันก็จริงเพราะแบบนี้เราถึงคุยเรื่องงานกันบ่อยมากพอสมควร

ฟีฟ่าขับรถกลับไปร้านเพื่อเช็ครถที่จะให้เพื่อนขับในวันเสาร์นี้ น่านขับรถแข่งไม่บ่อยนักเพราะความเลือดร้อนทำให้เขาไม่ค่อยไว้ใจเท่าไรแต่ครั้งนี้มันฉุกเฉินจริงๆเพราะลูกน้องป่วยกะทันหันและถ้าเขาลงขับเองช่วงนี้ก็คงไม่พ้นสายตาพ่อแม่

สนามที่จะไปแข่งก็เป็นสนามสำคัญด้วยและขนาดว่ายังไม่รู้เลยว่าต้องเจอกับใครบ้างก็มีเด็กมาพนันแล้วเกือบห้าล้านนี่ยังไม่รวมกับเจ้าอื่นด้วยนะ

บางคนพอเห็นว่าเขาจะให้เพื่อนลงแข่งก็พากันเบะปากดูถูกตั้งแต่ยังไม่ทันได้เห็นฝีมือด้วยซ้ำ

ไอ้น่านมันเคยขับแข่งช่วงที่อยู่เมืองนอกบ่อยมากตามประสาคนเหี้ยชอบความตื่นเต้นและแพ้น้อยมากพอกลับมาก็เคยขับนะแต่มันไม่ยอมให้ใครเห็นหน้าไม่แม้จะเปิดเผยชื่อเนื่องจากว่าต้องการสร้างภาพว่าเป็นคนดีให้เลขาคนสวยรับรู้และยอมรับรักที่มันไม่แม้แต่จะพูดเอาแต่ทำอย่างเดียว

แต่เขาหวังว่าความหัวร้อนแพ้ไม่เป็นเสพติดการเป็นที่หนึ่งของเพื่อนจะนำเงินมาให้นะ

แต่เอาจริงๆเขาว่ามันชนะวะ!

“มึงว่าแป้งคิดยังไกับกูวะ?” เขาถามเพื่อนไปตรงๆพวกมันที่กำลังยกเหล้าก็ถึงกับชะงัก

“กูว่านะแป้งคงสนใจมึงอะแต่อาจจะแค่อยากได้เฉยๆ มึงลืมภาพเมื่อคืนแล้วเหรอ?” ว่านถามออกไปไม่จริงจังมากนะแต่ก็พอจะเข้าใจถึงความสับสนของเพื่อนที่รักความอิสระมากจนอายุจะสามสิบแล้วยังไม่ยอมให้ตัวเองหวั่นไหวกับใครง่ายๆ

เรื่องคววามรักมันไม่เข้าใครออกใครหรอก!

“สมมุติว่าเอากันแล้วมึงจะทำไงต่อ?” ว่านถามต่อ

“กูไม่รู้วะ กูกับแป้งเจอกันยังไม่ถึงเดือนเลยด้วยซ้ำ” ฟีฟ่าตอบด้วยความสับสน

“แล้วมึงรู้สึกยังไงวะ?” ว่านถามต่อแล้วมั่นใจว่าคนอย่างฟีฟ่ามันมักจะตอบมาตรงๆกับเพื่อนเสมอตามนิสัยของมันที่ไม่ชอบจะปกปิดอะไรแล้วเก็บเอาไปคิดคนเดียวเหมือนใครบางคน

“กูอยากได้ตั้งแต่วันแรกที่เจอแต่กูไม่รู้ว่าถ้าเอากันแล้วมันจะเป็นยังไงต่อเหมือนกัน แป้งก็คงรู้สึกเหมือนกันกับกู บางทีกูอาจจะโสดนานจนไม่เข้าใจความรักก็ได้”

“อาจจะเป็นรักแรกพบก็ได้แต่มึงไม่รู้ตัวไง!”

“กูไม่ใช่ไอ้น่าน!”

“งั้นแป้งก็แค่ตรงสเปคของมึงแค่นั้นแหละ กูว่าไม่แน่นะมึงอาจจะรักเข้าจริงๆก็ได้ถ้ารู้จักกันมากพอ กูว่าแป้งก็มีบางอย่างคล้ายมึงนะ”

“เหรอวะ?”

"เออดิ! กูเคยโกหกเหรอ?"

"ก็บ่อยนะแต่ตอแหลไม่เนียน"

"ไอ้สัตว์!"