ว้ายย! นายอุ้มฉันทำไมอีกเนี่ย ไอ้เด็กบ้า”
นิชาแว๊ดเสียงด้วยความตกใจเพราะกำลังบ่นให้เขาอยู่ดีๆ เวย์ก็มาอุ้มเธอขึ้นโดยที่ไม่บอกไม่กล่าวเธอก่อนอีกแล้ว
“เดินไปเมื่อไหร่จะถึง เดี๋ยวผมอุ้มไปที่รถพี่ จะได้ไม่เสียเวลา”
พูดจบเวย์ก็อุ้มนิชาออกจากห้องพยาบาลทันทีจนนิชาได้แต่แว๊ดเสียงบ่นให้เขามาตลอดทางจนถึงที่จอดรถทำเอาเวย์ถึงกับหูชาเลยทีเดียว
“หยุดบ่นได้แล้วพี่ มาถึงที่จอดรถแล้วเนี่ย คนอะไรบ่นเก่งเหลือเกิน รถพี่อยู่ไหนรอบนี้ผมไม่หลงกลเถียงกับพี่จนเดินทั่วที่จอดรถหรอกนะ”
เวย์รีบพูดขัดนิชาที่กำลังบ่นให้เขาไม่หยุดทันทีเมื่อมาถึงที่จอดรถแล้วจนนิชาต้องเงียบเสียงแล้วมองค้อนใส่เขาแทน
“นู่น เดินไปทางนู้น”
นิชาชี้ไปยังตำแหน่งที่รถตัวเองจอด เมื่อมองเห็นรถเธอแล้วเวย์ก็เดินไปทันทีจนไปถึงรถก็วางนิชาลงเบาๆ ให้เธอยืนข้างรถตัวเอง
“เอากุนแจรถมาสิ”
นิชาหยิบกุนแจรถออกจากกระเป๋าถือตัวเองให้เวย์อย่างว่าง่ายเพราะ
