นิชายังคงไปเรียนคนเดียวเหมือนเดิมปกติโดยที่ไม่ได้เจอเวย์เลยสักครั้ง ทำเอาเธอถึงกับรู้สึกแปลกๆ เพราะเวลาขับรถมาจอดที่มหาลัยทีไรก็มักจะเหลียวมองไปรอบๆ เพราะคิดว่าจะเจอเวย์ จนนิชาได้แต่พูดบ่นตัวเองทุกครั้งเมื่อตัวเองเผลอไปคิดถึงเขาจนผ่านไปหลายวันซึ่งเป็นวันอาทิตย์นิชาจึงไปช่วยเค้กเพื่อนสนิทของเธอที่พึ่งกลับมาจากบ้านที่ชลบุรีย้ายของไปหอใหม่
“ยัยเค้ก ฉันว่าแกไปเรียนพรุ่งนี้พี่เรนมาดักเจอแกแน่ คนอะไรขนาดทำเลวไว้ขนาดนี้ยังกล้าจะมาเจอแกอีก”
นิชาพูดขึ้นขณะที่จัดห้องช่วยเค้ก เพราะหลังจากวันนั้นที่เรนมาขอที่อยู่เค้กจากเธอ เขาก็พยายามจะมาถามนิชาตลอดแต่เธอก็พยายามหลีกเลี่ยงตลอดจนเรนไม่มีจังหวะเข้าหาเธอ
“ช่างเค้าเถอะ ฉันหนีแบบนี้ไม่ได้ตลอดหรอก เสียการเรียนพอดี ถ้าเจอเค้าก็มีแต่เดินหน้าชนกับปัญหาแค่นั้นล่ะ”
เค้กตอบนิชาขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“แกโอเคแล้วใช่มั้ย ช่วงนี้ฉันมานอนเป็นเพื่อนแกดีกว่า อยู่ค
