The Billionaire's Seductive Desire: the girl who stole his heart

❦ Russell’s POV ❦ "LEAVE!" umaalingawngaw na sigaw ko sa babaeng hanggang ngayon ay nakahiga pa rin sa aking kama. "Didn't I say I wanted you out before I woke up?" I'm enraged. Hindi lang ito ang kauna-unahang beses na nangyari ‘to, but why do women can't f4cking follow sh1t? "You're such an a$$hole, Russell!" she took her bag and went straight to the door. Sa sobrang lakas ng pagkakasarado niya, muntik ko ng i-check kung nag cràck ba yung pinto. "Whatever. I get that a lot." Hinablot ko ang phone ko at pumunta sa banyo. Nag-text ako sa isang kaibigan at sinabi kong magkita kami sa pub kung saan madalas kaming pumupunta para makipag-hook up sa mga babae. Naligo na ako at ng matapos ay dumiretso na sa walk-in closet ko para maghanap ng pamormang masusuot ko para sa mga bagong babaeng makikilala ko sa club. I exited the hotel where I was staying, for which I own, and walked straight to the parking lot to retrieve my Bentley SUV. "Bro! What's up?" sabi ni Albert nang pumasok ako sa club. Umupo ako sa tabi niya at um-order ng parehong inumin na meron siya. "How was the gal last night? She's flaming hot!" tanong nya. Tumungga ako ng alak bago ko sinagot. "She is, but she has a birdbrain." Napapailing na lang talaga ako. Tinawanan lang ako ni Albert at tinungga na nya ang hawak nyang alak , "You know, Russell. This is why you can't find a girl that will stay with you. You're quite of a dick." sabi nya sa akin, but I just shrugged it, Tinignan ko sya at ipinatong ang kamay ko sa balikat nya, "I'm not looking for a new girl. Ang gusto ko lang ay ang mag-enjoy sa buhay. Yang mga babae na yan, sisirain lang ng mga yan ang buhay mo." he shook his head once more, "I'm telling you, bro. Once na magka girlfriend ka na, para ka nang nakakulong. You won't be able to come back from this happy and enjoyable life." The day ended just that. Bar, and just like that, another girl was on my bed. Pero wala akong ginawa sa kaniya. She smells bad. Ayoko sa lahat ay ang babaeng walang alaga sa sariling katawan. Ayan na lang ang puhunan ng nakakarami, hindi pa nila magawa ng maayos. God! Useless. I was about to fall asleep ng biglang tumunog ang phone ko. It was Gab, a friend from the Philippines. “What’s up?” tanong ko habang sinisindihan ang sigarilyo na nasa pagitan ng hintuturo at hinlalato ko. “Nandito ang Mom mo. She insists she won't leave your rest house in Batangas until she talks to you." Hearing that, my ears started ringing, and my fists clenched so hard I could feel my nails digging into my palms. Nakakuyom pa rin ang kamao ko. "Ano na namang kalokohan 'to?" bulong ko sa sarili ko, sobrang naiinis sa nalaman ko. It's been years since I last saw my mother, and I never expected her to show up like this, again. Pinatay ko ang sigarilyo at huminga nang malalim, pilit pinapakalma ang sarili. “Okay, I'll handle it. Thanks for letting me know,” sabi ko sa kaibigan ko bago ko ibaba ang phone. Kinabukasan, nag-impake ako ng ilang gamit at nag-book ng flight papuntang Pilipinas. Habang nasa eroplano, hindi ko maiwasang isipin ang huling beses na nakita ko siya. The anger I felt back then resurfaced, making it hard to focus on anything else. Pagdating ko sa Batangas, dumiretso ako sa rest house ko. The place looked the same, peaceful and isolated, pero ang isip ko'y hindi mapakali. I parked my car and walked towards the house, my heart pounding in my chest. Pagpasok ko sa loob, nakita ko agad siya. She looked older, more tired, pero hindi ko na problema yun. "Russell," panimula nya, ang boses ay nanginginig. "I know I don't have the right to ask for your forgiveness, but I need to talk to you." Napahalukipkip ako sabay sandal sa dingding. "What do you want?" malamig na pagtatanong ko sa kaniya. Huminga siya nang malalim, at nakita kong ang mga louha na unti-unting pumapatak mula sa mga mata niya. "I made a lot of mistakes, and I regret leaving you. Nabulag ako sa pera at nagkamali ng mga desisyon. But I'm here now, hoping we can at least talk." "Talk?" I scoffed. "You think a few words can fix everything? Iniwan mo kami, and now you expect me to just forgive and forget?" Pinunasan niya ang kanyang mga luha at lumapit sa akin. "I don't expect it to be easy. I just want a chance to explain and maybe make things right." I scoffed again. “Ano bang akala mo sa sitwasyon natin? Laro ba ‘to sayo? Sa tingin mo ba, kapag narinig ko yang useless mong paliwanag ay mapapatawad na kita? It’s not that easy, and it will never be.” umaalingawngaw ang boses ko sa loob ng resthouse ko. Napahinton sya and I can tell na nasaktan sya sa sinabi ko pero at this moment, I felt good na nasasaktan siya. I felt the satisfaction. "Russell, alam kong galit ka, at may karapatan ka. Hindi ko inaasahan na madali mo akong mapapatawad. Pero sana bigyan mo ako ng pagkakataon na ipaliwanag ang lahat." I scoffed bago ako napatalikod at napailing. This lady just can’t get the clue. "You have five minutes," sabi ko nang hindi lumilingon sa kaniya. "Say what you need to say." Naghintay siya ng saglit bago magsalita. "Nung iniwan kita, akala ko tama ang ginagawa ko. I was blinded by money and the promise of a better life. Pero sa bawat taon na lumipas, naramdaman ko ang pagkawala nyo ng ama mo. Hindi naging madali ang buhay ko kahit pa may pera ako." "I don't care about your sob story," putol ko sa kanya. "You think your regrets mean anything to me? You abandoned me when I needed you the most." It was just the two of us— or so I thought. “Juice po ma’am and sir.” ani ng isang babae na nasa kusina. Napalingon ako sa boses ng isang babae. “Who the f**k are you?” ngayon ko lang sya nakita at ang pagkakaalam ko ay lahat ng nagtatrabaho sa akin ay dumadaan muna sa judgement ko. She’s definitely not one of those I wanna work with. From my judgement, mukha syang walang pinag-aralan. “Ako nga po pala si—” “No! I don’t wanna know. What I wanna know is kung ano ang ginagawa mo dito at bakit bigla ka nalang sumisingit sa usapan ng iba? Wala ka bang pinag-aralan?” And that’s what I meant about walang pinag-aralan. Hindi ka pwedeng singit na lang ng singit especially on a serious matter. So rude and ignorant. “Anak! Huwag ka namang magsalita ng ganyan sa kapwa mo.” Natawa ako ng mahina ng marinig ko yun. “Anak” mahina kong ulit. The audacity to call me that after nya akong iwan. Unbelievable. “Your five minutes is over. Pwede na kayong umalis.” Habang ang babae ay sumunod sa sinabi ko, my mom didn't, bagkus ay mas lumapit sya sa akin. Kita ang lungkot sa mga mata nya. "Russell, please, give us a chance to talk. Hindi ko alam kung paano ko maipaliwanag ng maayos kung ano ang nangyari sa akin noon, pero sana bigyan mo ako ng pagkakataon na makapagsimula muli.” I walked away na parang walang narinig. Am I too crucial? I don’t think so. Binibigay ko lang kung ano ang nararapat sa kanila.