รักร้ายคุณหมอตัวเเสบ

ข้อแม้

Midnight Talk

ผมลืมตามองเพดานสีขาวมาพักใหญ่พร้อมกับฟังบทสนทนาภาษาญี่ปุ่นที่ดังมาจากอีกฝากของฉากกั้น ผมพยายามบิดเพื่อแกะเชือกที่รัดข้อมือตัวเองทั้งสองข้างออก ผมจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมตัวเองถึงได้ถูกมัดแน่นหนาแบบนี้ จำได้แค่ว่าผมนั่งดื่มเบียร์อยู่หน้าโรงพยาบาลแล้วก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย

เสียงปิดประตูดังขึ้นทำให้ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบก่อนที่เสียงส้นสูงจะดังเข้ามาใกล้ และนั่นทำให้ผมต้องเงยหน้ามองคนที่กำลังเดินเข้ามาในนี้

สิ่งที่ผมเห็นคือผู้หญิงรูปร่างสูงโปร่งสวมชุดกาวน์สีขาวสะอาดตา ริมฝีอวบอิ่มทาลิปแดงสด ผมสีน้ำตาลเข้มปล่อยเป็นลอนยาวถึงแผ่นหลัง ดวงตาสีดำสนิทมองตรงมาที่ผมก่อนที่เธอจะทิ้งตัวนั่งบนโซฟา

"คุณเป็นคนมัดข้อมือผม?"

ผมเอ่ยถามเธอด้วยภาษาอังกฤษซึ่งเป็นภาษาสากล ซึ่งมั่นใจแล้วว่าคนระดับหมอแบบเธอน่าจะฟังออกและตอบคำถามผมได้

"คุณเมา พูดไม่รู้เรื่อง แล้วก็อาละวาดรบกวนคนอื่น"

"คุณพูดภาษาไทยได้?"

"ฉันเป็นคนไทย"

น้ำเสียงเรียบนิ่งเอ่ยตอบสั้นๆก่อนที่เธอจะหยิบคัตเตอร์ตรงเข้ามาตัดเชือกที่มัดข้อมือผมออก ทันทีที่เป็นอิสระผมก็ค่อยๆลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆเพราะยังคงรู้สึกหนักหัวอยู่นิดหน่อยจากอาการเมาค้าง

"คุณพูดภาษาญี่ปุ่นได้มั๊ย"

ผมส่ายหน้าช้าๆ ถึงแม้ผมจะเลือกมาเรียนต่อที่นี่แต่ก็ยังไม่ได้เริ่มต้นเรียนภาษาเลยสักนิดเดียวเพราะไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรนอกจากซื้อเบียร์มานั่งดื่มและเดินไปเดินมาเหมือนคนไร้จุดหมายปลายทาง

"คุณถามผมทำไม"

เธอไม่ได้ให้คำตอบในทันทีแต่เลือกที่จะเดินไปรินไวน์ใส่แก้วและกระดกดื่มรวดเดียวแบบไม่กลัวเมา สายตาเรียบนิ่งปรายมองมาทางผมก่อนที่เธอจะปิดตู้เย็นและกลับมานั่งที่โซฟาเหมือนเดิม

"คนป่วยแบบคุณลงทุนเดินทางมาไกลบ้านแต่ไม่มีความรู้เรื่องภาษาแบบนี้อาจจะใช้ชีวิตลำบาก"

"ผมไม่ได้ป่วย!"

ปฏิเสธเสียงแข็งจนเกือบตวาดใส่แต่คนตรงหน้าก็ทำแค่นั่งกอดอกจ้องผมนิ่ง ผู้หญิงตรงหน้ากล้าดียังไงมากล่าวหาว่าผมป่วย ถึงเธอจะเป็นหมอแต่ก็ใช่ว่าจะรู้ดีไปหมดซะทุกเรื่อง

...คนอะไรวะ น่าหงุดหงิดชะมัด!

"คนบ้ามักจะพูดว่าตัวเองไม่บ้า คนป่วยแบบคุณก็เช่นกัน"

"ผมไม่ได้บ้าแล้วก็ไม่ได้ป่วย!"

ร่างกายและจิตใจนี้เป็นของผม คนเดียวที่มีสิทธ์รู้ว่ามันผิดปกติหรือไม่ก็มีแค่ผม ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์มาพูดพล่อยๆ ถ้าไม่ติดว่าเธอเป็นผู้หญิงผมไม่มีทางนั่งเฉยๆแบบนี้แน่

"คุณไม่ยอมรับก็เรื่องของคุณ แต่ฉันก็ยังยืนยันคำเดิมว่าคุณน่ะป่วย"

"หุบปาก! อย่าให้ผมหมดความอดทนกับคุณ"

เธอเลิกคิ้วยักไหล่เล็กน้อยก่อนจะหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อกาวน์ที่เธอสวมอยู่ รูปถ่ายของเมล่อนในมือเธอทำให้ผมนั่งไม่ติดตรงเข้าไปกระชากมันออกมาและเก็บใส่กระเป๋าเสื้ออย่างหวงแหน

"คุณไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องของๆผม!"

"ผู้หญิงคนนั้นคงเป็นต้นเหตุที่ทำให้คุณป่วย"

"เลิกพูดคำว่าป่วยสักที!"

มุมปากเธอยกยิ้มเล็กน้อยและนั่นทำให้ผมรู้สึกโมโหจนแทบคลั่ง เกิดมาผมไม่เคยเจอผู้หญิงที่ไหนกวนประสาทขนาดนี้มาก่อน แต่เพราะผมไม่คิดจะทำร้ายผู้หญิงจึงได้แต่ยืนกำหมัดแน่นระงับอารมณ์ที่กำลังเดือดพล่าน

"คุณน่ะป่วย"

เพล้ง!

แจกันที่อยู่ใกล้มือถูกคว้าและปาใส่กำแพงใกล้ๆเธอ ผู้หญิงตรงหน้าที่ยังคงกระตุกยิ้มไม่สะทกสะท้านกับอะไรทั้งนั้นแถมเธอยังยกแก้วไวน์ขึ้นจิบและมองผมด้วยสายตาเป็นประกาย เพียงแต่มันไม่ใช่ความเสน่หาแต่เหมือนเธอกำลังหัวเราเยาะผมผ่านแววตาคู่นั้น

"อยากปาอะไรอีกมั๊ย"

"ผมไม่อยากทำร้ายผู้หญิงหรอกนะ!"

ผมพยายามระงับอารมณ์ไม่ให้เผลอหยิบอะไรขว้างใส่ผู้หญิงตรงหน้าอีกเป็นครั้งที่สอง บนใบหน้าสวยยังคงมีรอยยิ้มที่ทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดที่เห็นมัน เธอไม่ได้กลัวคำขู่ของผมแม้แต่นิดเดียวแถมยังหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อกาวน์และวางมันลงบนโต๊ะจงใจให้ผมเห็นแบบชัดๆ

...บัตรประชาชนที่อยู่ในกระเป๋าเงิน ทำไมมาอยู่ที่ผู้หญิงคนนี้!

"ฉันเก็บของคุณไว้ทุกอย่าง"

"ผมขอคืน"

"ได้ แต่ฉันมีข้อแม้"

ผมมองเธออย่างไม่ไว้ใจ ผู้หญิงคนนี้มีอะไรบางอย่างที่ผมรู้สึกว่าเธอนั้นไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ผมเคยทำตัวเป็นเสือมองผู้หญิงเป็นแค่เหยื่อ ไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งจะต้องมารู้สึกเหมือนเป็นเหยื่อซะเองแบบนี้

"ข้อแม้อะไร"

"คุณต้องเข้ารับการรักษาจากฉัน"

"ไม่มีทาง!"

ผมเอ่ยสวนอย่างไม่คิด ถึงผมจะเพิ่งผิดหวังในความรักมาแต่ผมเชื่อว่าตัวเองไม่ได้ป่วย ยังไงผมก็ไม่ยอมรับว่าตัวเองป่วยเด็ดขาด ไม่มีวัน!