รักร้ายคุณหมอตัวเเสบ

จิตเเพทย์

Saya Talk

"มัดติดเตียงไว้ก่อน"

ฉันเอ่ยสั่งบุรุษพยาบาลสองคนที่ช่วยกันกดไหล่คนตัวโตลงกับเตียง หลังจากรั้งเขาไว้ได้แล้วฉันก็รีบส่งสัญญาณจากด้านบนลงไปด้านล่างเพื่อขอเจ้าหน้าที่ให้ขึ้นมาช่วยพาคนไร้สติที่แหกปากโวยวายลงไปจากดาดฟ้าแห่งนี้

"ปล่อยผม!"

คำเดิมๆยังถูกพ่นออกมาจากปากได้รูป พอได้เห็นหน้าชัดๆยอมรับเลยว่าเขาหน้าตาดีไม่น้อย ดูจากรูปร่างหน้าตาแล้วพนันได้เลยว่าไม่ใช่คนญี่ปุ่นแน่นอน

"พวกคุณจะทำอะไรผม!"

"หื้ม คนไทยงั้นเหรอ"

เพราะเขาเผลอเอ่ยภาษาไทยขึ้นมาแถมยังชัดซะขนาดนั้น ถ้าไม่ใช่เจ้าของภาษาย่อมไม่มีทางออกสำเนียงชัดเจนได้ถึงขนาดนี้แน่ เว้นแต่พวกชาวต่างชาติที่อาศัยอยู่ในไทยมาตั้งแต่เกิด

ฉันมองคนที่ยังอาละวาดไม่หยุดแถมแหกปากโวยวายเสียงดังรบกวนไปทั้งบริเวณ ใช้ว่าฉันอยากทำแบบนี้หรอกนะแต่เพื่อรักษาความสงบให้กับคนไข้อื่นๆฉันจำเป็นต้องฉีดยาสลบให้เขาได้พักผ่อนเพราะตราบใดที่เขายังเมามายพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้คงยากที่จะคุยกันได้

"พาเขาไปที่ห้องฉัน"

ห้องทำงานฉันเป็นห้องหรูหราขนาดใหญ่ กั้นเป็นห้องตรวจและโซนพักผ่อนด้วยฉากภาพเขียนราคาแพงที่ประมูลมาในราคาหกหลัก บุรุษพยาบาลเข็นเตียงเข้าไปหลักฉากกั้นก่อนจะขอตัวออกไปทำหน้าที่ของตัวเอง ในห้องนี้จึงเหลือแค่ฉันและหนุ่มไทยที่ยังคงสลบไสลไร้สติและคาดว่าคงอีกหลายชั่วโมงถึงจะฟื้นขึ้นมา

ตลอดทั้งวันฉันใช้เวลากับคนไข้ที่แวะเวียนมาไว้ขาดสาย การเป็นจิตแพทย์ต้องมีสติและควบคุมอารมณ์จิตใจของตัวเองให้ได้มากที่สุดเพราะในแต่ละวันเราต้องพบเจอคนไข้มากหน้าหลายตาและแน่นอนว่ามากปัญหาตามไปด้วย

เด็กสาววัยรุ่นหน้าตาสะสวยตามแบบฉบับลูกครึ่ง คือคนไข้รายที่สิบของวันนี้ เธอเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น-อเมริกัน พ่อของเธอเสียชีวิต แม่จึงพามาอยู่ญี่ปุ่นด้วย แต่เพราะเธอแตกต่างจากคนอื่นทั้งรูปร่างหน้าตา ทำให้เธอถูกเพื่อนที่โรงเรียนรังแก ไม่เท่านั้นยังถูกญาติฝั่งแม่รังเกียจเพราะมีสายเลือดอเมริกันที่เคยสร้างความเสียหายให้แผ่นดินญี่ปุ่นครั้งสงครามโลกเมื่อนานมาแล้ว

มันไม่ยุติธรรมกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เธอต้องกลายมาเป็นที่รองรับความเกียจชังที่ตัวเองไม่ได้ก่อ แต่จะให้เปลี่ยนทัศนคติลบล้างอคติที่คนเหล่านั้นมีต่อเธอก็ไม่ใช่เรื่องง่าย และการฟื้นฟูจิตใจเด็กคนนี้ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเช่นกัน

"เธอไม่พูดกับใครมาเกือบปีแล้วล่ะคะ"

น้ำเสียงสั่นเครือของหญิงวัยกลางคนที่เป็นแม่แท้ๆของเด็กสาวเอ่ยขึ้น ในแววตาเธอยามมองไปลูกสาวเพียงคนเดียวนั้นทั้งเจ็บปวดทั้งห่วงใย หัวอกคนเป็นแม่เมื่อเห็นลูกเป็นทุกข์ก็ยากที่จะไม่รู้สึกอะไร

"ตอนเธออยู่อเมริกาเธอเป็นแบบนี้รึป่าวคะ"

"ไม่เลยค่ะ เธอร่าเริงปกติ"

"งั้นฉันเสนอให้คุณพาเธอกลับไปอเมริกา"

คำพูดประโยคเดียวของฉันทำให้แววตาหม่นหมองของเด็กสาววูบไหวเปล่งประกายยินดีอยู่พักหนึ่ง แต่แค่ครู่เดียวก็หม่นลงอีกครั้งเมื่อแม่ของเธอไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่ฉันเสนอ

"ฉันคงไปอเมริกาไม่ได้อีกแล้วล่ะค่ะ"

"ขอเหตุผลได้มั๊ยคะ"

คนเป็นแม่อึกอักและดูลังเลที่จะตอบคำถามจนฉันต้องเกลี้ยกล่อมเธอพักใหญ่ ระหว่างนั้นฉันก็เหลือบมองเด็กสาวที่นั่งก้มหน้าเม้มปากแน่น เด็กคนนี้เก็บกดและมีสภาวะซึมเศร้า หากไม่พาเธอไปอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดีกว่านี้ ฉันรับรองได้ว่าคนเป็นแม่จะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตแน่

"ฉันกำลังจะแต่งงานใหม่ ฉันไปอเมริกาไม่ได้อีกแล้ว"

"คุณจะแต่งงานใหม่ทั้งๆที่ลูกคุณเป็นแบบนี้เหรอคะ"

ยอมรับว่าฉันอารมณ์เสียนิดหน่อยที่ได้ยินเหตุผลจากปากแม่ของเด็กตรงหน้า ทั้งๆที่ลูกตัวเองกำลังเผชิญกับความโหดร้ายของสังคมอยู่แต่คนเป็นแม่ยังมีกระจิตกระใจจะแต่งงานใหม่ และเท่าที่ฟังมาเธอไม่เคยปกป้องลูกตัวเองได้เลย

...เป็นแม่ที่แย่และไม่ได้เรื่องจริงๆ สงสารเด็กที่เกิดมาชะมัด!

ฉันแอบสบถกับตัวเองในใจ ถึงจะเป็นหมอแต่ฉันไม่ใช่คนดี ไม่ใช่แม่พระหรือนางฟ้าที่จะมาเข้าอกเข้าใจความคิดและเหตุผลของใครๆ หากแนะนำแนวทางการแก้ไขให้แต่ไม่ยอมปฏิบัติตาม มันก็อดที่จะโมโหไม่ได้หรอก!

"ฉันเป็นหมอมีวิธีแก้ไขปัญหาให้คนไข้เสมอ แต่ถ้าหากคนรอบตัวคนไข้ไม่ให้ความร่วมมือฉันเองก็จนปัญญาที่จะช่วย ที่สำคัญลูกคุณจะหายหรือไม่ ในตอนนี้ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของคุณ"

อาการของเธอขึ้นอยู่กับสภาพจิตใจ ตราบใดที่เธอยังอยู่ที่นี่ก็มีโอกาสเสี่ยงที่เด็กหญิงคนนี้จะคิดสั้นและฆ่าตัวตายเพื่อหนีความโหดร้ายของสังคมที่เธอต้องเผชิญอยู่ทุกวันโดยที่คนเป็นแม่ก็ช่วยเหลืออะไรลูกไม่ได้เลย

"ฉันอยากให้ลูกเข้มแข็ง ไม่อยากให้หนีปัญหา"

"การหนีปัญหาไม่ใช่เรื่องผิด ถ้ามันเกินจะรับไหวก็หลบไปพักบ้างไม่เห็นเป็นไร"

สู้กับคนหมู่มากมีแต่เสียเปรียบและอาจจะทำให้สถานการณ์ที่เป็นอยู่เลวร้ายขึ้นเป็นเท่าตัว หากเด็กคนนี้ลุกขึ้นสู้ นั่นเท่ากับว่าต้องมีการสูญเสียเกิดขึ้นเพราะฉันไม่คิดว่าเธอจะคุมตัวเองตอนฟิวส์ขาดได้

...อย่างน้อยอาจจะแค่มีคนเจ็บตัว หรืออย่างมากก็อาจจะมีคนตาย

"คุณเคยคุยกับลูกคุณบ้างมั๊ยคะ"

"ฉันพยายามที่จะคุยแต่แกไม่ยอมพูดไรเลย ยาที่ได้มาแกก็ไม่ยอมกิน"

"ยาไม่ใช่การแก้ปัญหาหรอกนะคะ"

ดูจากอาการเด็กหญิงตรงหน้าแล้วจะพึ่งแค่ยาไม่มีทางที่เธอจะหายหรือกลับมาเป็นคนปกติแบบเดิมได้ ตราบใดที่เธอยังอยู่ในสังคมที่มีแต่การกลั่นแกล้งรังแกกัน สภาพจิตใจที่ไม่ได้รับการฟื้นฟูจะต้องย่ำแย่หนักกว่าเก่า และอาจนำพาความสูญเสียมาสู่คนเป็นแม่ที่ยังคงลังเลตัดสินใจอะไรไม่ได้สักที

ฉันแอบถอนหายใจเล็กน้อยพร้อมกับจ้องมองเด็กสาวที่ยังคงนั่งก้มหน้านิ่ง ใช่ว่าฉันจะไม่เคยโดนรังแกแต่เพราะว่าเป็นคนไม่ยอมใคร ไม่เคยอยู่เฉยให้โดนกลั่นแกล้งอยู่ฝ่ายเดียว ฉันจึงรอดพ้นมาได้ถึงทุกวันนี้และไม่ได้ตกอยู่ในสภาพแบบเด็กสาวตรงหน้า...