5
1317 Words
บทที่ 5
เหตุการณ์นมสดผ่านไปได้ครบอาทิตย์พอดี ปฐพีก็มีโอกาสได้เลิกงานเร็วกว่าปกติถึงสองชั่วโมง และเป็นวันแรกตั้งแต่แต่งงานมา ที่เขาอยากตรงกลับบ้านเลย เพราะอยากจะมีเวลาคุยกับภรรยาแบบส่วนตัวสักนิด อยากรู้อยากเห็นการใช้ชีวิตของเธออีกสักหน่อย
เขาคิดว่าเธอน่าจะตื่นนอนตอนสามหรือสี่โมงเย็น เริ่มทำงานของเธอตอนประมาณสองทุ่มไปแล้ว ดังนั้นเวลาที่เหมาะจะเจอเธอก็จะอยู่ในช่วงห้าโมงถึงหนึ่งทุ่มเท่านั้น
“ไม่มีงานอะไรอีกแล้วใช่ไหม” กดอินเตอร์คอมถามเลขาเพื่อความแน่ใจ
(ค่ะท่าน)
“โอเค ถ้ามีอะไรด่วนก็โทรหาผมได้เลยนะ”
(ค่ะท่าน สวัสดีค่ะ)
ปฐพีค่อนข้างตกใจและแปลกใจ เมื่อขับรถมาถึงหน้าบ้านแล้วเห็นรถของบิดาจอดอยู่ เขากดรีโมตเปิดประตูโรงรถที่เจาะเข้ากับกำแพง แล้วขับเข้าไปจอด..
“สวัสดีครับคุณพ่อ” ทักทายบิดาที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารข้างสระ ก่อนจะส่งยิ้มให้ภรรยาที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับท่าน
“กลับมาแล้วเหรอคะคุณพี” สุทธิดาคลี่ยิ้มกว้างอย่างดีใจ รีบลุกไปหาเขา
ชายหนุ่มตัวแข็งทื่อ เมื่อถูกภรรยาจู่โจมด้วยการกอดรอบเอว แล้วเขย่งปลายเท้าขึ้นจูบที่แก้มทั้งสองข้าง
“หนูเล็กดีใจจังที่วันนี้คุณพีกลับเร็ว..” นิ้วมือที่มีเล็บยาวพอประมาณ จิกลงบนแผ่นหลังของเขาเพื่อส่งสัญญาณ เมื่อเขาเอาแต่ยืนอึ้งไม่ยอมพูดอะไร
“วันนี้ผมรู้สึกเหนื่อย ๆ ก็เลยรีบกลับมาหาคุณ ขึ้นห้องแล้วอยากให้คุณช่วยนวดให้หน่อยได้ไหม” ปฐพีได้สติจึงรีบต่อบทกับเธอ
หญิงสาวถลึงตาโตพร้อมกับอาการหน้าแดงซ่าน เพราะคำพูดทะแม่ง ๆ ประโยคสุดท้าย แต่หางตาเหลือบไปเห็นพ่อสามีกำลังมองอยู่ จึงต้องแสร้งพยักหน้ารับ
“ได้สิคะ วันนี้คุณพีอยากทานอะไรคะ หนูเล็กจะได้ทำให้”
“หนูเล็กทำอาหารเองด้วยเหรอ” ประมาณถามลูกสะใภ้อย่างแปลกใจ
“ค่ะคุณพ่อ” หญิงสาวแสร้งตัวอ่อนซบกับอกอุ่นของสามีทำเหมือนขาไร้แรง และอายจนอยากจะหายตัวได้ เมื่อถูกเขาอุ้มขึ้นในทันที “ขอบคุณค่ะ” บอกเขาเมื่อถูกวางลงบนเก้าอี้ตัวเดิมที่นั่งอยู่ก่อนหน้านี้
“พ่อสงสารหนูจริง ๆ เลย” ประมาณหนักใจกับอาการของลูกสะใภ้
“หนูชินแล้วค่ะคุณพ่อ”
“ทำไมหนูไม่หาคนรับใช้เอาไว้สักคนสองคนล่ะ”
“หนูชอบอยู่เงียบ ๆ มากกว่าค่ะคุณพ่อ เพราะมันเหมาะกับงานหนูดี ให้คนรับใช้ที่บ้านคุณแม่มาทำความสะอาด วันเว้นวันแบบนี้ก็พอแล้วค่ะ” จะให้คนรับใช้มาอยู่ด้วยได้ยังไง ถ้าอยู่ด้วยเรื่องเขากับเธอก็ไม่เป็นความลับอีกต่อไปสิ
“อย่างน้อย ๆ ก็น่าจะมีแม่บ้านเอาไว้ช่วยจ่ายตลาด ช่วยทำอาหารสักคนนะหนู” ประมาณกล่าวด้วยความเป็นห่วงลูกสะใภ้จากใจ
คำพูดของบิดาสะกิดใจของปฐพีเข้าอย่างจัง เขาลืมคิดเรื่องนี้ไปได้อย่างไรกัน ขาเธอไม่ดี ไม่มีแรงเดินหรือยืนนาน ๆ แล้วทำไมเธอถึงไปจ่ายตลาดเองได้ล่ะ
“เรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหาเลยค่ะคุณพ่อ เพราะหนูให้คนรับใช้ซื้อวันที่เข้ามาทำความสะอาดอยู่แล้ว คุณพ่อไปดูในครัวของเราสิคะ มีวัตถุดิบครบทุกอย่างเลยนะคะ” ดีนะที่พูดถึงเรื่องคนใช้ขึ้นมาก่อน ทำให้เธอมีข้ออ้างใช้แถเอาตัวรอดไปได้
“อย่างนั้นหรอกรึ พ่อก็นึกว่าหนูออกไปจ่ายตลาดเองซะอีก”
“หนูคงทำแบบนั้นไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าไม่มีใครไปด้วย” ความจริงเธอมีแท็กซี่เจ้าประจำคอยรับส่ง ในบางวันที่แท็กซี่ไม่ว่างเพราะติดผู้โดยสารอยู่ที่อื่น เธอยังแอบเอารถยนต์คันโปรดของสามีออกไปใช้เลย
“อ้อ แล้ววันนี้คิดเมนูไว้หรือยังล่ะ”
“ยังเลยค่ะคุณพ่อ ปกติคุณพีเขาจะกลับมืด หนูก็เลยทำอาหารเย็นตอนเกือบ ๆ หนึ่งทุ่ม แต่วันนี้เขากลับเร็วแบบไม่บอกไม่กล่าวเลย สงสัยหนูต้องรีบไปทำแล้วค่ะ คุณพ่ออยู่รับประทานข้าวเย็นกับเราก่อนนะคะ”
“วันนี้เราออกไปกินข้าวนอกบ้านกันดีกว่า” ปฐพีเสนอ
“ไม่ดีหรอกค่ะ รับประทานที่บ้านดีกว่า รอหนูเล็กแป๊บเดียวเท่านั้น”
“ไปข้างนอกแหละดีแล้ว เดี๋ยวผมดูแลคุณเอง ไปเตรียมตัวเถอะ” เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกอยากจะพาเธอไปข้างนอก แม้รู้ว่าต้องลำบาก และอาจจะตกเป็นเป้าสายตาของคนอื่น เพราะโรคประหลาดของเธอ
“แต่มันจะลำบาก คุณพีก็รู้นี่คะ”
“เราอยู่ชานเมืองกรุงเทพ ร้านอาหารแถวนี้ก็มีแต่ที่โล่ง ๆ กว้าง ๆ ผมพาคุณไปได้สบาย” คำตอบของเขาคือจะไปให้ได้นั่นเอง
“ไปเถอะหนู ตามใจสามีเขาหน่อย” ประมาณช่วยลูกชายพูดอีกหนึ่งเสียง
“ก็ได้ค่ะคุณพ่อ งั้นหนูเล็กขอไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ”
“จ้ะ พาเมียไปเปลี่ยนชุดสิพี” ตอบรับลูกสะใภ้แล้วหันไปพูดกับลูกชาย
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ใกล้แค่นี้หนูเล็กเดินเองได้ค่ะคุณพ่อ” รีบบอกพ่อสามีแล้วลุกขึ้นเดินจากไป
ภายในร้านอาหารแบบเปิดโล่งที่ตั้งอยู่ในบึงกว้าง ปฐพีเลือกที่นั่งเป็นซุ้มแบบส่วนตัว เพื่อให้หญิงสาวได้รับลมชมวิวธรรมชาติของป่าชายเลนได้เต็มที่
“ที่นี่อาหารอร่อยมากครับคุณพ่อ” เขาบอกกับบิดาที่กำลังอ่านเมนูอาหาร
“อย่างนั้นรึ คงมากันบ่อยสินะ”
สองสามีภรรยาหันมองหน้ากันโดยมิได้นัดหมาย “ค่ะคุณพ่อ คุณพีเขามาบ่อย” แต่หนูเล็กก็ไม่ทราบหรอกนะคะว่าเขามากับใคร เพราะหนูเล็กก็เพิ่งมาพร้อมกับคุณพ่อนี่แหละค่ะ เธอตอบต่อในใจ
“อย่างนั้นรึ แล้วมีอะไรอร่อยบ้างล่ะ”
“คุณพ่อชอบกินทอดมันนี่ครับ ทอดมันกุ้ง ทอดมันปลากรายที่นี่อร่อย คราวที่แล้วผมสั่งมาให้คุณเคนอิจิลองทาน เขาชมไม่ขาดปากเลยครับ” คำบอกเล่าที่บอกบิดานั้น เจตนาส่งไปถึงภรรยา เพราะไม่อยากให้เธอเข้าใจผิดไปไกล
“หนูชอบทอดมันปลากรายมากเลยค่ะคุณพ่อ ที่อังกฤษจะมีร้านอาหารไทยอยู่ร้านหนึ่ง ในลอนดอนหนูว่าร้านนี้รสชาติไทยแท้สุด ๆ แล้วค่ะ ทานทีไรให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ในเมืองไทยทุกที”
“แล้วร้านอื่นไม่อร่อยเหรอ”
“บอกตรง ๆ นะคะ บางร้านยังหาความคล้ายไม่ได้เลย เขาแค่ประยุกต์หน้าตาอาหารให้คล้าย แต่รสชาติยังห่างไกลมากค่ะคุณพ่อ กุ๊กยังไม่ใช่คนไทยเลย แต่หลาย ๆ ร้านก็จะมีอาหารที่เป็นเอกลักษณ์ เช่นร้านเอผัดไทยอร่อย ร้านบีผัดเปรี้ยวหวาน ส้มตำอร่อย ร้านซีต้มยำกุ้งอร่อย แต่อร่อยในแบบของฝรั่งนะคะ มีแต่ร้านที่หนูเข้าประจำนี่แหละค่ะรสชาติไทยแท้ ๆ คนไทยเลยเข้าร้านนี้กันเยอะมาก เป็นร้านอาหารเล็ก ๆ ประมาณ 20 โต๊ะเองค่ะ”
“หนูคุยซะพ่อสนใจเลยนะเนี่ย คราวหน้าถ้าพ่อได้ไปเที่ยวลอนดอน หนูพาพ่อไปลองร้านนี้หน่อยนะ”
“ได้เลยค่ะคุณพ่อ”
“สั่งอาหารกันก่อนดีกว่านะครับ พนักงานเขารอนานแล้ว” ปฐพีพูดขัดขึ้นเมื่อได้จังหวะ รู้สึกพอใจที่หญิงสาวดูแลเอาใจใส่บิดาของเขาดี แม้เธอจะไม่เต็มใจแต่งงานก็ตาม
- Writer
