ร้ายรักปรเมศวร์

ตอนที่ 3 เข้าใจผิดว่าเป็นกิ๊ก

ผ้าห่มถูกคลุมหัวก่อนจะโผล่ออกมาแค่ตา ท่ามกลางไฟในห้องที่ถูกปิดให้มืดแล้วอาศัยความสว่างจากโทรทัศน์เพียงเท่านั้น

"กลัวแล้วยังจะดูอีกนะคะ" หญิงสาวส่ายหัวก่อนจะนั่งดูเป็นเพื่อน ปรมก็เอาแต่เขยิบเข้ามาเบียดเธอทุกที

"คุณเล็ก ถ้ากลัวขนาดนี้ก็ปิดทีวีนอนเถอะค่ะ อีกอย่างมันเป็นแค่หนังจะกลัวทำไม" แล้วไอ้หนังเรื่องนี้ก็ดูเป็นอาทิตย์แล้วยังไม่จบเพราะคนข้างๆ เธอกลัวมากนี่ล่ะ

"ก็คนมันอยากดูนี่นา" ปรมเถียงกลับ "ไม่เข้าใจฟีลคนกลัวผีที่อยากดูหนังผีเหรอ"

"แต่คุณเล็กกลัวขนาดนี้ อีกอย่างตอนนี้สามทุ่มแล้วเอยจะกลับไปนอนค่ะ"

"นอนเร็วทำไมพรุ่งนี้เรามีเรียนตั้งเก้าโมง ไม่ใช่เด็กๆ สักหน่อยตื่นสายๆ ยังได้"

".."

"อ่าๆ งั้นอีกสิบนาทีให้ผ่านตรงนี้ไปก่อนนะ" พัทธมนจำยอมจะพยักหน้าก่อนจะนั่งดูเป็นเพื่อน เธอไม่ใช่คนกลัวผีจึงได้นั่งนิ่งไม่ได้ตื่นเต้นอะไร

แต่ดูคนข้างๆ ทั้งสั่นทั้งกลัวสุดขีด สองแขนของเขาจากอดผ้าห่มกลายเป็นโอบกอดที่หน้าท้องของเธอ

ห้านาที พัทธมนนับเวลาถอยหลังรอ พอถึงกำลังจะบอกแต่อีกฝ่ายกลับหลับไปแล้ว

หญิงสาวขำออกมา กลัวจนชิงหลับไปก่อนเลย เธอจึงได้ลุกขึ้นแล้วเดินไปปิดทีวีก่อนจะเดินออกจากห้องนอนแล้วปิดประตูลงด้วยความเบามือ ทว่ากลับเจอใครบางคนยืนกอดอกที่หน้าห้องตัวเองแล้วมองมานิ่งๆ

พัทธมนถอนหายใจออกมาอย่างปลงตกเมื่อคิดว่าต้องโดนตำหนิแน่เลย เขาเพิ่งห้ามเธอไปแท้ๆ แต่เธอกลับแอบทำลับหลังเขา

"มานี่" หญิงสาวมองตามคนที่เดินหันหลังกลับเข้าห้องของตัวเอง แต่เมื่อกี้เธอฟังไม่ผิดใช่มั้ยที่เขาเรียกให้เธอไปหาในห้อง

อย่างที่เคยได้ยินว่าเขาไม่ชอบให้ผู้หญิงเข้าไปยุ่มย่ามในห้องของเขา พัทธมนที่เดินมาถึงหน้าประตูจึงลังเลว่าเขาจะให้เธอเข้าไปไหมหรือเขาจะออกมาคุยด้วยตรงนี้

ประตูห้องนอนถูกเปิดออกอีกครั้งจนเห็นสายตาตำหนิเชิงกดดัน

"เดินเข้าห้องฉันให้มันง่ายเหมือนเข้าห้องเจ้าเล็ก"

นั่น! โดนเขาตำหนิมาจนได้ แถมยังเอาไปเปรียบเทียบกับห้องน้องชายของเขา

ก็เล็กเป็นเพื่อนของเธอ เธอสบายใจทุกครั้งที่เดินเข้าออกที่นั่น อีกอย่างคุณหญิงคุณท่านก็ไม่ได้ว่า ถ้าเขาไม่มาเตือนเธอ เธอก็ไม่รู้ว่ามันไม่เหมาะสมขนาดนั้นเพราะเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กเลย

พัทธมนหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องของเขา เธอไม่รู้ว่าต้องปิดประตูหรือเปล่าจึงได้เปิดค้างเอาไว้เผื่อเขาไม่ชอบ

"เวลาเธอเข้าห้องตาเล็กเปิดประตูค้างไว้อย่างนี้?" คนที่ยืนกอดอกมองพฤติกรรมตำหนิอีกรอบ ทีกับเขาทำลังเล ทีกับน้องชายเขาทำมันอย่างชำนาญ!

พัทธมนจำต้องเอื้อมมือกลับไปปิดลงให้อย่างเบามือก่อนจะยืนก้มหน้ารองฟังที่เขาพูด

"พรุ่งนี้ฉันจะไปส่ง"

"คะ?" หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมอง แต่เห็นเขาไม่เอ่ยอะไรต่อมีแค่สายตาของเราทั้งคู่ที่มองกันไปมา

"เกิดอะไรขึ้นคะคุณใหญ่" เธอต้องถามในสิ่งที่สงสัยว่าทำไมเขาถึงจะไปส่งเธอทั้งที่เธอเรียนที่เดียวกันกับปรม เพราะฉะนั้นไปกลับเวลาเดียวกัน และมันก็เป็นอย่างนั้นเสมอมาที่มีปรมเป็นคนขับแล้วเธอนั่งข้างๆ

"ทุกเช้าเจ้าเล็กจะไปรับแฟนไม่ใช่เหรอหรือฉันพูดผิด" เขาบอกนิ่งๆ

พัทธมนพยักหน้า "เราสองคนไปรับแฟนคุณเล็กค่ะ" พอเอ่ยออกไปแล้วก็คิดตาม ก่อนจะคิดไปถึงเรื่องที่เขาเตือนเธอว่าไม่ให้เล่นแบบนั้นกับปรมอีกจึงได้เม้มปากเบาๆ

"พรุ่งนี้ฉันจะไปส่ง เพราะยังไงทางผ่านของฉันอยู่แล้วมหาลัยเธอ แปดโมงรอฉันที่ด้านล่าง"

พัทธมนได้แต่เงียบในเมื่อเขาพูดเองเออเองเอาทุกอย่าง ก่อนจะพยักหน้าแล้วเดินกลับไปที่ประตู

"เดี๋ยว" ขาเรียวชะงักก่อนจะหันกลับมามองเขา

"ฉันอนุญาตให้ไปตอนไหน"

อะ..อ้าว เธอก็นึกว่าจบแล้ว

"ขอโทษค่ะ" พัทธมนกลับมายืนที่เก่าก่อนจะรอฟังอีกฝ่ายเอ่ยต่อ

"หาทางปฏิเสธตาเล็กให้ได้ถ้าน้องชายฉันถาม จะอ้างอะไรนั่นเรื่องของเธอ"

อ้าว..เขาเป็นคนสร้างเรื่องนี้ขึ้นแต่กลับจะให้เธอเป็นฝ่ายหาคำมาแก้ตัว เพราะแน่นอนปรมต้องสงสัยอยู่แล้ว

"ไม่เข้าใจ?"

"เข้าใจค่ะ" ก็ต้องเข้าใจมั้ยล่ะจ้องหน้าเธอขนาดนี้

"แล้วต่อไปทุกวันหลังเลิกเรียนเธอต้องมาทำความสะอาดห้องให้ฉันแทนคนที่เคยมาทำเดี๋ยวฉันให้พิเศษ"

"ทำไมเหรอคะ" ก็ไหนเขาบอกไม่ให้คนอื่นมายุ่งเพราะไม่ชอบ

"ลูกน้องฉันทำไม่สะอาด"

".."

"แปลกใจอะไร แค่นี้วานไม่ได้?"

"ได้ค่ะ" ที่เธอแปลกใจเพราะหากเป็นอย่างนั้นเขาน่าจะหาผู้ชายคนอื่นมาทำ เขาไม่ชอบให้ผู้หญิงเข้ามายุ่มย่ามนี่นา

"และสามทุ่มฉันติดนมอุ่น เธอต้องเอานมอุ่นๆ มาให้ฉันทุกคืนก่อนที่เธอจะเข้านอน หรือแล้วแต่เธอจะไปทำอะไรก่อน แต่สามทุ่มฉันต้องเห็นตั้งอยู่ตรงนี้"

อยากจะแย้งเขานัก ปกติก็ลงไปกินด้านล่างเองได้นี่

"รับทราบมั้ย?"

รับทราบก็ได้ "ค่ะ"

"ไปได้ละ"

พัทธมนเดินก้มหน้าเดินไปที่ประตูก่อนจะปิดมันลง หญิงสาวพิงแผ่นหลังไปกับประตูแล้วถอนหายใจออกมา คำถามก็คือว่าเขาคิดจะทำอะไรกันแน่ จะแกล้งเธอเหรอ แกล้งที่เธอบอกไม่ฟังยังเข้าห้องของปรมดังเดิม

แล้วเธอห้ามได้ที่ไหนล่ะ ปรมก็เพื่อนของเธอ เราก็เป็นกันเองแบบนี้เสมอ เมื่อก่อนก็ไม่เห็นว่าเขาจะมายุ่งอะไร

แล้วทีนี้เขาติดอะไร หรือติดแค่ที่ปรมมีแฟน แต่เธอยังไม่เห็นว่าแฟนปรมจะเดือดร้อน แล้วเขาเดือดร้อนอะไรด้วย

ก่อนจะพาตัวเองเดินลงด้านล่างด้วยความรู้สึกที่ไม่โอเคแล้วกลับไปนอน ด้านล่างจะมีห้องของคุณผู้หญิงคุณผู้ชายอยู่ด้วยเช่นกัน

พัทธมนเดินเข้าไปอาบน้ำก่อนจะมานอนเล่นโทรศัพท์มือถือบนเตียง สักพักกลับมีรายชื่อหนึ่งเด้งเข้ามาแอดเพื่อนในไลน์

'คุณใหญ่' เขาไปเอาเบอร์เธอมาจากที่ไหนกัน ปกติเราไม่เคยติดต่อกันสักครั้ง ไม่เคยโทรหากัน เหมือนเขาจะไม่ได้สนใจชีวิตเธอก็เป็นแบบนั้นมาตลอด

เธอจะรับเขาเป็นเพื่อนดีไหมนะ แต่ถ้าไม่รับเขาต้องกล่าวหาว่าเธอจงใจไม่อยากรับเขาแน่นอน พัทธมนจึงได้กดรับ เพียงเท่านั้นข้อความก็เด้งเข้ามาให้เธอได้อ่าน

(พรุ่งนี้ห้ามเลทเพราะฉันมีประชุมสำคัญ) ข้อความขึ้นว่าอ่านแล้วทันที แต่ยังไม่ตอบกลับเหมือนจะไม่ยอมเข้าใจเขาถึงจะพิมพ์ซ้ำ

"ค่ะ" แต่พอมีข้อความตอบกลับมาเขาจึงหยุดนิ้วเอาไว้แล้วปิดหน้าจอมือถือลง

พัทธมนไม่อยากจะดูอะไรต่อแล้วจึงได้ปิดมือถือแล้วเข้าสู่ห้วงนิทราไป

เช้ามาพัทธมนต้องรีบแจ้งความจำนงต่อปรมทันทีเมื่อเจอหน้า

"คุณเล็กคะ" คนที่ลงมาก่อนทุกวันเรียกคนที่เดินลงมาจากบ้านอย่างชิลๆ ชายหนุ่มเสยผมที่สระทำความสะอาดในเช้านี้ให้แห้ง

"ปะ ไปคุยกันในรถ แวะกินข้าวก่อนเปล่าเรา"

"คุณเล็กคะ" ชายหนุ่มเลิกคิ้ว

"คือ.." อยู่ดีๆ ก็พูดไม่ออก ไม่ใช่ไม่อยากพูด แต่พูดแล้วต้องโดนสงสัยแน่ แล้วเหตุผลที่เธอจะอ้างจะทำให้ปรมสงสัยหรือเปล่า

"มีอะไรหรือเปล่า" ปรมถาม ไม่แค่นั้นยังวางหลังมือทาบทับลงบนหน้าผากเกลี้ยงเกลา "ตัวก็ไม่ได้ร้อนนี่นา"

ขณะนั้นลูกชายคนโตของบ้านเดินลงมาพอดี มองด้วยสายตานิ่งๆ

"พี่ใหญ่ วันนี้มีงานด่วนเหรอครับ" ปกติพี่เขาจะเข้าเก้าโมงแต่วันนี้มันเพิ่งแปดโมง

"มีประชุมน่ะต้องไปเตรียมตัว" ไม่เพียงแค่ตอบคำถามน้องชาย แต่ยังปรายตามองคนด้านข้างน้องชายด้วย เขาเพิ่งได้เห็นเธอตรงๆ ชัดๆ เมื่ออีกฝ่ายอยู่ในชุดนักศึกษาทรงเอเข้ารูป

พัทธมนโตเป็นสาวมากกว่าที่เขาคิด ปกติเราจะเจอกันแค่ฉิวเฉียดเพราะเธอไปเรียนเช้ากว่าเขา อีกอย่างยังเลิกเรียนเร็วกลับบ้านเธอก็เปลี่ยนชุดแล้ว

มือหนาวางลงบนหน้าผากของพัทธมนอีกที "ยังไม่ตอบเลยมีอะไรเอย ตัวก็ไม่ได้ร้อนนี่"

"พะ..พอดี..เดี๋ยวเอยไปกับคุณใหญ่ก็ได้ค่ะ" เอยไปแล้วรีบเม้มปาก กลัวการต้องอธิบายแล้วปรมไม่เข้าใจที่สุด

"ทำไม เกิดอะไรขึ้น?"

"เปล่าๆ ค่ะ คุณเล็กต้องไปรับแฟนใช่มั้ยละคะ บางทีแฟนคุณเล็กอาจจะอยากนั่งหน้าข้างคุณเล็กก็ได้" เธอคิดได้เพียงเท่านี้ จะให้เอาอะไรมาอ้าง ในเมื่อคนเป็นสาเหตุยังยืนนิ่งไม่ยอมช่วยเลย

"พูดอะไรแบบนั้น มายด์ไม่เห็นเคยบอกแบบนั้น" ปรมทำหน้างง

"เอ่อ.."

"เอาดีๆ งั้นก็ไม่ปล่อยไป" ปรมเปลี่ยนเป็นนั่งลงแล้วเอาขาขึ้นไขว่ห้าง ทำหน้านิ่งรอฟังคำตอบ ขณะที่สายตาก็จับจ้องใบหน้าของพัทธมนไม่วาง

"เดี๋ยวพี่ไปส่งเอยก็ได้เล็ก ยังไงก็ไปรถสองคันอยู่แล้ว ให้เอยนั่งกับพี่ไม่เป็นไร"

"เดี๋ยวแฟนเอยก็เข้าใจผิดว่าพี่ใหญ่เป็นกิ๊กหรอกครับ"

ปรเมศวร์ชะงัก ก่อนจะมองหน้าคนที่ว่าจะช่วยนิ่ง

ปรมบอกว่าพัทธมนมีแฟน ตั้งแต่ตอนไหนทำไมเขาไม่รู้ คิดว่าการอยู่ที่บ้านหลังนี้แล้วพ่อกับแม่ของเขารักจะทำแบบไหนก็ได้อย่างนั้นเหรอ หากวันหนึ่งท้องโตขึ้นมาจะว่ายังไงกัน!