ร้ายรักปรเมศวร์

ตอนที่ 2 เตือน

บนโต๊ะอาหารที่มีเจ้าของบ้านอย่างคุณประณพนั่งอยู่หัวโต๊ะ มีภรรยานั่งข้างขวาและลูกชายคนโตนั่งข้างซ้าย

ปรมชอบนั่งติดผู้เป็นแม่เลยทำให้พื้นที่ว่างข้างๆ ปรเมศวร์เป็นของพัทธมนไปโดยปริยาย ตั้งแต่พ่อกับแม่พัทธมนเสียไปหญิงสาวก็ไม่ต่างจากลูกคนหนึ่งที่มักจะได้อภิสิทธิ์อะไรๆ เหมือนลูกชายทั้งสองของบ้านหลังนี้ทุกอย่าง

หากแต่อย่างนั้นพัทธมนก็รู้ดีว่าเธอควรจะอยู่ตรงไหนจึงมักถ่อมตัวอยู่เสมอ

"กะเพรากุ้ง" ปรมเอ่ยขึ้นก่อนจะตักอาหารที่อยู่ทางฝั่งของตัวเองก่อนจะวางลงในจานให้พัทธมน ท่ามกลางทุกคนที่อมยิ้มออกมาเพราะคนในบ้านถูกคอกันดี

จะยกเว้นแค่ปรเมศวร์ที่นั่งนิ่งทานข้าวเงียบๆ ไม่พูดคุย

"งานเป็นยังไงบ้างใหญ่ วันนี้เหนื่อยไหมลูก" คนเป็นแม่ถามลูกชายคนโตเพราะเห็นกลับบ้านมืดค่ำทุกวัน ส่วนสามีของเธอนั้นกลับมาก่อนสี่โมงตลอด

ด้วยอนาคตที่ลูกชายคนโตจะก้าวไปแทนพ่อทำให้ปรเมศวร์อยากอยู่ดูงาน ส่วนคนแก่ก็ค่อยๆ วางมือแล้วกลับบ้านเร็วขึ้น

"ไม่เท่าไหร่ครับ" เขาตอบน้ำเสียงอ่อนโยนกับแม่ จนคนที่นั่งอยู่ข้างๆ อดคิดน้อยใจไม่ได้ กับเธอทีไรอีกฝ่ายเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อทุกที

"แล้วเอยล่ะลูก เรียนเป็นยังไงบ้าง เหนื่อยไหม"

"ไม่เหนื่อยเลยค่ะคุณหญิง" ถึงจะได้รับความรักเสมือนกับลูกชายทั้งสองของพวกท่านทว่าพัทธมนถูกแม่สอนมาว่าให้เรียกพวกท่านว่าคุณผู้หญิงกับคุณท่าน ยังไงเราก็อยู่คนละระดับกับท่าน

"แล้วเจ้าเล็กล่ะ" คนเป็นแม่เลิกคิ้ว

"ไม่เหนื่อยครับแม่" เขาจะมีอะไรให้เหนื่อยเพราะชีวิตก็มีแค่เรียน

"แม่คุยกับเอยต่างหาก เจ้าเล็กใช้เอยทำอะไรให้หรือเปล่าอย่าไปทำให้นะ"

"โธ่แม่ ผมแค่นี้จิ๊บๆ ไม่ต้องให้เอยช่วยหรอก" ถึงแม้หากมีงานที่ต้องทำเขาจะให้พัทธมนทำช่วยตลอดก็ตาม แลกกับการที่เขาจะแกล้งอีกฝ่ายน้อยลง ยอมให้พัทธมนได้อยู่สงบๆ และหญิงสาวก็เต็มใจ

"คุณเล็กไม่ได้รบกวนเอยหรอกค่ะคุณหญิง" หญิงสาวบอกยิ้มๆ เพื่อเอาหน้าเพื่อนชาย

"อย่าให้รู้นะ" คนเป็นแม่หมายหัวลูกชายคนเล็กเอาไว้ ก่อนที่ทุกคนจะทานอาหารกันต่อ ไม่นานก็แยกย้ายกันไป

เป็นเรื่องปกติที่พัทธมนต้องทำเป็นประจำก่อนจะกลับไปอาบน้ำเข้านอนก็คือเธอต้องล้างถ้วยล้างชามที่เธออาสาทำหน้าที่นี้แต่เพียงผู้เดียว

ตอนเช้ารีบไปเรียนไม่ได้ช่วยงานบ้านอยู่แล้ว กวาดบ้านถูบ้านก็ไม่ค่อยได้ทำ งานในครัวยิ่งแล้วใหญ่มีแค่ช่วยจับช่วยยกเท่านั้น หากแต่บางวันก็ไม่ได้ทำเลย เรียกได้ว่าเธอช่วยงานในบ้านหลังนี้น้อยนัก จึงทำให้เวลาสองทุ่มที่ทุกคนต่างแยกย้ายเข้าห้องนอนเพื่อไปพักผ่อนกันพัทธมนยังคงยืนล้างถ้วยพลางฮัมเพลงไปด้วยเบาๆ

เคร้ง! คนที่อยู่ในความเงียบสะดุ้งหันไปมองด้านหลังอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงแก้วกระทบกัน แต่พอเห็นว่าเป็นลูกชายคนโตของบ้านที่เป็นคนทำเธอรู้สึกประหม่าไม่น้อย

อย่างที่บอกว่าปรเมศวร์ค่อนข้างดูน่ากลัวสำหรับเธอ ความเงียบของเขาเธอไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ เขาดูไม่เป็นมิตรกับใครไม่เหมือนน้องชายของเขาที่เธอได้อยู่ใกล้แล้วสบายใจ ถึงอีกฝ่ายจะชอบแกล้งเธอไปหน่อยก็ตาม

"เธอเป็นผู้หญิง" คำบอกเล่าของเขาทำให้มือเรียวค่อยๆ ทำช้าลง ก่อนจะฟังในสิ่งที่เขาพูด

"ผู้ใหญ่พูดด้วยทำไมไม่หันมาคุยด้วย"

".." พัทธมนจำต้องวางสิ่งที่กำลังทำลงไปแล้วจัดการล้างมือให้เรียบร้อยก่อนหันกลับมาหาเขา

"คุณใหญ่มีอะไรจะคุยกับเอยเหรอคะ" เธอไม่ได้ประชดแต่ถามออกมาตามความจริง เขามีเรื่องสำคัญอะไรถึงให้เธอทำไปพร้อมไม่ได้

"ฉันอยากเตือนเธอเรื่องของตาเล็ก เธอเป็นผู้หญิงไม่สมควรไปอยู่ในห้องกับผู้ชายสองคนนานๆ"

เรื่องเดิมอีกแล้ว เฮ้อ..

"คือเอย.."

"ฉันยังไม่ได้ขอความเห็น ตอนนี้พวกเธอโตกันหมดแล้วไม่ใช่เด็กๆ เหมือนเมื่อก่อน จะเล่นอะไรควรดูความเหมาะสมด้วย อีกอย่างตาเล็กก็มีแฟน เพราะถ้าเธอมีแฟนแล้วเห็นแฟนเธอทำแบบนี้กับผู้หญิงคนอื่นเธอจะรู้สึกยังไง ถึงจะเป็นแค่เพื่อนเธอคงไม่ชอบหรอกใช่ไหม หรือจะบอกว่าไม่เป็นไรเพราะทำลับหลังอยู่แล้ว"

"ไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะคุณใหญ่.." พัทธมนถอนหายใจออกมาเบาๆ คิดว่าถ้าอธิบายไปก็คงดูจะเป็นการแก้ตัวเปล่าๆ จึงได้พยักหน้ารับทราบ

"เอยจะระวังค่ะ"

"เอานมอุ่นให้ฉันแก้วนึง"

"ค่ะ" แล้วหญิงสาวก็หันไปหยิบนมในตู้เย็นออกมาจัดการเทลงในถ้วยเซรามิกทนความร้อนแล้วนำเข้าไมโครเวฟ

เขาไม่ทานนมชง แต่ดื่มนมจากกล่องแล้วเอาไปอุ่นสามสิบวินาที ข้อนี้พัทธมนจำได้เพราะเคยทำให้เขาทานอยู่บ้างเวลาที่เขาลงมาเจอเธอล้างถ้วยล้างจาน

พอครบสามสิบวินาทีหญิงสาวนำออกมาเทใส่แก้วอีกใบแล้วยื่นให้อีกฝ่ายไป ปรเมศวร์รับมันมาไว้ในมือ จังหวะที่รับแก้วทำให้มือของคนทั้งสองชนกัน

"ขอโทษค่ะ"

ปรเมศวร์ไม่ได้ถือสา และที่เขาต้องเปลี่ยนลงมากินตอนสองทุ่มเพราะจะมีคนล้างแก้วให้แบบนี้ หากช้าไปเขาต้องเป็นคนล้างเองเขาไม่ชอบ หลังจากดื่มเสร็จเขายื่นกลับให้พัทธมนทันที

ปรมที่ไม่เห็นพัทธมนขึ้นมาดูหนังเป็นเพื่อนสักทีด้วยความแปลกใจจึงลงมาตาม ก่อนจะพบว่าพี่ชายตัวเองเดินสวนออกมาจากห้องครัว

"อ้าวพี่ใหญ่ ลงมาดื่มนมเหรอครับ"

"อืม" ปรเมศวร์ตอบแค่นั้นก่อนจะเดินผ่านผู้เป็นน้องชายออกไป พัทธมนก็หันไปล้างจานอีกสามใบสุดท้ายต่อ

"นี่ทำไมช้า ตอนน่ากลัวจะมาแล้วนะ" เขาเดินเข้าไปตำหนิเพื่อนสาว

"คืนนี้เอยขอไม่ไปดูแล้วกันนะคะคุณเล็ก เอยง่วงนอนค่ะ" หญิงสาวที่เพิ่งโดนตำหนิมาหมาดๆ เธอจึงปฏิเสธเพื่อป้องกันปัญหาบางอย่าง ซึ่งเธอไม่คิดว่าปรเมศวร์จะคิดอย่างนี้ทั้งที่เธอกับปรมเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก

ผู้ใหญ่ทั้งสองคนวางใจเราทั้งคู่ อีกอย่างเราไม่มีทางทำเรื่องเสียหายอยู่แล้วเพราะเราเป็นเพื่อนที่รู้ไส้รู้พุงกัน ผิดแค่ไม่ทำอย่างเพื่อนคนอื่นๆ เท่านั้นเพราะเธอให้เกียรติคนเป็นลูกชายเจ้าของบ้านจึงได้เรียกอีกฝ่ายว่า 'คุณเล็ก' แล้วแทนตัวเองว่า 'เอย' แทนที่จะเรียกแทน 'กู' กับ 'มึง' หรือ 'เล็ก' กับ 'เอย'

ปรมรีบแย่งจานในมืออีกฝ่ายมาทำแทนด้วยความรวดเร็วแล้วนำมือเล็กไปล้างทำความสะอาดก่อนจะจูงแขนขึ้นบนบ้าน ซึ่งห้องนอนของพัทธมนอยู่ด้านล่างหญิงสาวจึงได้ขืนตัวเอาไว้

"จะไปไหนคะคุณเล็ก"

"ไปดูหนังไง ก็เอยช้า"

"แต่คืนนี้เอยบอกแล้วนะคะว่าไม่อยากไป เอยง่วงนอนค่ะ"

"ไปดูเป็นเพื่อนก่อนครึ่งชั่วโมงก็ได้"

"แต่เอย.." เพิ่งรับปากเขาไปหมาดๆ ไม่อยากผิดคำพูด เพราะหากเขามารู้ทีหลังก็วนเวียนไม่รู้จบ

"นะนะ ถ้าไม่ได้ดูเล็กนอนไม่หลับ ไปดูเป็นเพื่อนเล็กหน่อยนะครับคุณเอย" ชายหนุ่มออดอ้อนจนพัทธมนหลุดขำออกมา

"นะคะ"

สุดท้ายคนตัวเล็กก็แพ้ลูกอ้อนของเพื่อนจนได้ ก็แบบนี้ไง ปรมพูดเพราะแบบนี้แถมยังอ้อนเอาใจเป็น

พัทธมนจึงได้พยักหน้าก่อนจะเดินตามอีกฝ่ายขึ้นไปด้านบน ไม่ลืมที่จะปรายตามองไปยังห้องอีกฝั่งที่เป็นของลูกชายคนโตของที่นี่ เขาคง..ไม่เห็นหรอกใช่มั้ยว่าเธอกำลังจะเข้าไปในห้องของปรมอีกแล้ว