ตอนที่ 1 คนมีอดีต (3)
1036 Words
เป็นไปตามคาด ซีลีนาชวดรางวัลในปีนี้ เนื่องด้วยนางร้ายน้องใหม่สังกัดช่องเดียวกัน ที่แสดงละครหลังข่าวและออกอากาศในวันศุกร์ เสาร์ และอาทิตย์ ซึ่งต่างจากเธอที่ออกอากาศในวันพุธและพฤหัสบดี ดาราน้องใหม่ได้รางวัลนี้ไปครองอย่างหน้าชื่นตาบาน ท่ามกลางเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของใครต่อใคร ที่ส่งสายตามองมาที่เธอ บ้างเหมือนจะให้กำลังใจว่าไม่เป็นไร หรือบ้างก็คงเยาะเย้ยว่าสมน้ำหน้า สุดจะคาดเดาความคิดในใจใครต่อใครได้...
“ฮัลโหล ว่ายังไงยัยพวงเน่า หล่อนโทรมาเยอะขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย” ซีลีนากรอกเสียงถามปลายสายที่ Missed Call มาเป็นสิบๆ ครั้ง ทั้งๆ ที่ตั้งแต่คบกันมา เพื่อนสาวอย่างพวงชมพูไม่เคยมีการโทรจิกเธอแบบนี้
“ทำไมไม่รับสายเลยซินนี่” ปลายสายต่อว่าเสียงดัง จนเกือบคล้ายๆ การตะโกน ท่ามกลางเสียงอึกทึกครึกโครมที่เล็ดลอดมาให้ได้ยิน และพลันให้ซีลีนาเกิดความสงสัย
“ฉันติดงานของช่องเพิ่งเสร็จ เดินกลับเข้ามาในรถก็เลยเพิ่งเช็คโทรศัพท์นี่แหละ แล้วนี่อยู่ไหน ทำไมเสียงดังจัง นี่อย่าบอกนะว่าหล่อนน่ะออกตระเวนราตรี ต๊าย! แรงนะจ๊ะ”
“ฉันกลุ้มใจ ออกมาหาหน่อย”
“หล่อนน่ะหรือกลุ้มใจ ไม่เชื่อๆ อย่ามาแอ๊บ ร้อยวันพันปีก็ยังเห็นอยู่ดีมีสุขตลอดนี่ยะ” อดกระแทกแดกดันไปไม่ได้ ด้วยไม่เคยเห็นเพื่อนสาวจะโศกเศร้าเสียใจอะไรในชีวิตมาก่อนเลย
“เถอะน่า ออกมาหาหน่อยนะที่ร้าน....”
พอบอกสถานที่เสร็จก็วางสายไป ทิ้งให้ซีลีนาจ้องมองโทรศัพท์ด้วยความงุนงง ตกลงเธอต้องไปหาพวงชมพูจริงๆ หรือนี่ พรุ่งนี้มีถ่ายละครแต่เช้าด้วยสิ บ้าจริง เพื่อนนะเพื่อน ไม่นัดกันล่วงหน้าเสียบ้าง ปุบปับแบบนี้ ดาราคิวทองเช่นเธอก็ลำบากสิ แต่ช่างเถอะ ไปก็ไป ในเมื่อเพื่อนมีทุกข์ร้อนในใจ เธอก็คงกลับไปนอนตีพุงไม่หลับหรอก...
สองสาวนั่งอยู่ที่โต๊ะมุมในสุด ที่มีแสงสว่างพอสลัวๆ ของร้านอาหารกึ่งผับชื่อดังย่านทองหล่อ คนหนึ่งนั่งมองแก้วแอลกอฮอล์ตรงหน้าอย่างล่องลอยไร้จุดหมาย แต่อีกคน นั่งมองคนที่นั่งมองแก้วเหล้าด้วยความไม่เข้าใจ คันปากยิบๆ อยากพูด อยากถาม แต่ก็ยังคงรอให้อีกฝ่ายเปิดปากก่อนอย่างใจเย็น
ผ่านไปราวสิบนาที คนที่กระเสือกกระสนมาหา จึงได้ยอมพูดก่อน ด้วยทนเห็นเพื่อนนั่งถอนหายใจเข้าออกอย่างเดียวไม่ได้อีกแล้ว
“แกเป็นบ้าอะไรยัยพวงเน่า ไม่บอกไม่พูด ฉันจะรู้เองได้มั้ยว่าแกมีปัญหาอะไรกันแน่” ซีลีนาว่าขึ้นอย่างเหลืออด เธอไม่ใช่คนใจเย็นที่จะอดทนอะไรได้มากมาย แต่ถึงปากจะร้ายแค่ไหน ก็จริงใจ รักและเป็นห่วงเพื่อนด้วยใจจริง ไม่มีกลิ้งกลอกเสแสร้ง
“ฉันอกหัก”
“หือ...แกว่าไงนะ” เธอไม่มั่นใจว่าตัวเองหูฝาดหรือไม่ แต่นั่น คือสิ่งที่ออกมาจากปากของเพื่อนสาว ผู้ที่ไม่เคยมีแฟนเลยตั้งแต่รู้จักกันมา
ในการรับรู้ของเธอ อรนันท์ และนุสรา เข้าใจมาตลอดว่า พวงชมพูยังโสด ไม่ได้มีผู้ชายเป็นของตัวเองถึงขั้นที่เรียกว่าแฟนแต่อย่างใด หรือถ้าหากจะมี พวกเธอก็ควรได้รู้เรื่อง หรือทำความรู้จักอะไรบ้างสิ เพราะปกติไม่ค่อยจะมีเรื่องปิดบังกัน แต่ซีลีนาไม่แน่ใจนักว่าอักษิพร หรือตาหวาน รู้เรื่องนี้มากน้อยแค่ไหน เพราะอีกฝ่ายสนิทกับพวงชมพูมาก่อน
“ฉันอกหัก ฉันโดนผู้ชายทิ้ง มันหลอกฉัน” พวงชมพูย้ำให้คนที่อ้าปากเหวอได้ยินซ้ำๆ ไม่ได้มองว่าคนฟังจะทำหน้าตาตกใจแค่ไหน ด้วยรู้ว่าเธอไม่เคยบอกใครเกี่ยวกับเรื่องนี้ อยู่ๆ มาบอกว่าอกหัก เพื่อนก็คงไม่อยากจะเชื่อเป็นธรรมดา
“ยัยพวงเน่า แกมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่เคยเห็นจะเล่าให้ฟังมั่งเลย ชิ”
“ตอนนี้ไม่มีแล้ว และก็จะไม่มีอีกแล้วด้วย” พวงชมพูไม่สนใจคำต่อว่าต่อขาน เธอไม่มีอารมณ์ง้องอนใครในตอนนี้ ถ้าทำได้อยากลืมเรื่องของผู้ชายคนนั้นออกไปจากใจให้เร็วที่สุด ความเจ็บปวดในใจมันจะได้ลดลงไปได้บ้าง
“เออๆ เลิกทำหน้าเหมือนกำลังจะตายสักที ไหนแกบอกฉันมาซิ ว่าอีผู้ชายตาถั่วนั่นมันเป็นใคร”
“ฉันหมายถึง มันตาถั่วที่ทิ้งแกไปน่ะ” ซีลีนารีบบอก เมื่อเห็นสายตาไม่ชอบใจของอีกฝ่าย ว่าเธอไม่ได้ว่าเพื่อนนะ แต่ที่พูดนี่คือด่าอีผู้ชายไม่มีสมองคนนั้นต่างหาก
“ฉันไม่อยากพูดถึง ช่างมันเถอะ”
“อ้าว อีนี่!” เมื่อพวงชมพูตัดบทไปดื้อๆ ซีลีนาก็อารมณ์ขึ้นทันที
“แล้วฉันจะรู้มั้ยว่าจะช่วยแกยังไง แล้วให้ฉันออกมาหา แต่ไม่ปรึกษาอะไรเนี่ยนะ” ตะโกนถามเสียงสูงปรี๊ด ด้วยความฉุนเฉียว แข่งกับเสียงเพลงที่ยังคงกระหึ่มเป็นจังหวะตึงตัง ให้ลูกค้าหลายๆ คนที่ดื่มจนมึนได้ที่ ออกไปโยกย้ายส่ายลีลากันอย่างสนุกสนาน
“ฉันแค่คิดถึง อยากเจอแกเฉยๆ” พวงชมพูว่าแค่นั้น แล้วก็หมุนแก้วในมือเล่นต่อไป โดยไม่สนใจคนที่ตนบอกว่าคิดถึงอีก แม้ซีลีนาจะโมโหจนหน้าเง้าหน้างอแค่ไหนก็ตาม
“ตามใจ ฉันไม่คุยกับแกแล้ว อารมณ์เสีย ไปเข้าห้องน้ำดีกว่า” นางร้ายนอกจอบ่นให้คนตรงหน้าอีกครั้ง แล้วจึงลุกจากที่นั่ง เดินออกไปทางปีกขวาของร้านทันที…
“อุ๊ย!” ซีลีนาหันขวับไปมองด้วยความตกใจ เมื่อเดินห่างออกมาหน้าห้องน้ำได้ไม่กี่ก้าว ก็เจอเข้ากับมือหนาสองข้าง ซึ่งอยู่ๆ ก็ยื่นมาเกาะกุมเอวบางของเธอโดยไม่ทันตั้งตัว
- Writer
