“ผมขอโทษ อย่าร้องนะ” เอ็ดเวิร์ดจับคนขี้แยให้หันมาหา ดวงตาแดงก่ำที่ฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำ ทำเอาเขาวูบไหวในอกไปด้วย
แต่เขายอมรับว่าทำได้ดีที่สุดแค่นี้ จะให้พูดจาไพเราะดีๆ บางทีมันก็ยั้งปากไม่อยู่ ก็ใครจะไปตั้งตัวหรือทำใจได้ อิสรภาพที่เคยมีหายวับไปกับตา ความโสดที่เคยหวงแหนบัดนี้ไม่มีอีกต่อไป แถมคนที่ได้มาเป็นเมีย ก็นะ เขายังตะขิดตะขวงใจไม่น้อย ศึกษาดูใจกันมาแล้วรึก็ไม่ แล้วตอนนี้เขาทั้งเบื่อ เหนื่อย ไม่อยากจะทำอะไรทั้งนั้น แม้กระทั่งงอนง้อคนข้างๆ นี่ด้วย
“หยุดร้อง” เขาสั่งคนที่ยังตัวสั่นนิดๆ ขณะซุกซบกับอกแกร่ง
เหมือนซีลีนาจะว่าง่ายแต่โดยดี เมื่อตอนนี้เธอวาดมือกอดไปรอบเอวหนาแนบแน่น ไม่มีเสียงกระซิกๆ เล็ดลอดออกมาอีกแล้ว
“ซินนี่คงไม่ได้ทำงานในวงการแล้วนะคะ”
“ก็ดีแล้วนี่” เขาพูดเหมือนไม่เห็นว่าจะเป็นปัญหาตรงไหน
“แล้วซินนี่จะเอาอะไรกิน”
“ไม่มีใครเขาปล่อยให้คุณอดอยากหรอกนะ” ชายหนุ่มตำหนิเธอเสี
