Chapter.9 ออกเดท
1162 Words
ฉันหยิบสมาร์ตโฟนเครื่องบางขึ้นราคาคงแพงน่าดู แต่ละอย่างที่หมอซื้อให้แพงๆ ทั้งนั้น เสื้อผ้ารองเท้า ยังมีครีมบำรุงผิวยี่ห้อดังตั้งวางเรียงรายให้เลือกใช้อีกเต็มไปหมด เหมือนห้องนอนในฝันเลย มีทุกอย่าง ทีวีจอเท่าฝาบ้านภาพโคตรชัดไม่เหมือนเครื่องที่บ้านเก่า ภาพแดงแล้วแดงอีก แถมยังไม่มีสัญญาณตอนฝนตก แสงจากโคมไฟทำให้บรรยากาศภายในห้องอบอุ่น ที่นอนก็โคตรนุ่ม ขณะที่ตัวเองอยู่สุขสบายแบบนี้ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่จะเป็นยังไงบ้าง ต้องเดินทางไปหางานทำไกลบ้าน คิดถึงบ้านหลังเก่าเหมือนกัน ฉันจะตั้งใจสอบเข้ามหาวิทยาลัยให้ได้ จะตั้งใจเรียนเหมือนที่หมอบอก พ่อกับแม่จะได้กลับมาเราสามคนจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง จะไม่ลืมที่ที่ตัวเองเคยอยู่อย่างเด็ดขาด รู้สึกเหมือนขาดอะไรบางอย่างไป
"เมมเบอร์หมอไว้ในเครื่องให้แล้วนะ ตั้งรหัสผ่านตั้งเอาเอง ส่วนเฟสบุ๊คไอจีแล้วก็ไลน์ ล๊อคอินรหัสใหม่ให้แล้วนะ อันเก่าเลิกเล่นไปได้แล้ว"
ฉันนั่งอ่านโน๊ตแผ่นเล็กๆ แล้วขมวดคิ้วเป็นปม ทำไมต้องเลิกเล่นอันเก่าด้วย ฉันกดเข้าไอจีอันดับแรก ทุกอย่างว่างเปล่าไม่มีรูปหลงเหลืออยู่เลย แต่เอ๊ะ ผู้ติดตามกับกำลังติดตาม ทำไมขึ้นเลขหนึ่ง เลยกดเข้าไปดู Dr.Sing ไอจีหมอสิงห์นี่ ร้ายนะหมอ ไหนๆ ก็เข้ามาแล้วขอส่องสักหน่อย
"สาวๆ เพียบเลยนะหมอ เชอะ ดูลงรูปแต่ละรูปสิจะอ่อยไปไหน " เลื่อนดูรูปภาพเรื่อยๆ จนมาสะดุดอยู่ที่รูปภาพหนึ่ง เป็นรูปหมอถ่ายคู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง แววตาของผู้หญิงในภาพเต็มเปี่ยมไปด้วยความอบอุ่น หน้าคล้ายๆ กับหมอเลย แคปชั่น เขียนว่า ผู้หญิงที่ผมรักที่สุด #แม่เพลง
"แม่เพลง โห แม่ของหมออเหรอ ทำไมหน้าเด็กแบบนี้ล่ะ" นั่งส่องไปเรื่อยๆ จนครบทุกรูป รูปเยอะมาก เฮ้อ เสียดายไอจีเก่าของฉันจังเลย
........................
สายเข้า
-หมอสิงห์-
"อื้อ ค่ะหมอ " เผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีตอนได้ยินเสียงโทรศัพท์ที่สั่นอยู่บนตัวนี่แหละ
"กินข้าวหรือยัง " โดนดุอีกแน่เลย กี่ทุ่มกี่ยามแล้วพู่ไหมเอ๊ย เล่นโทรศัพท์เพลินจนเผลอหลับไม่รู้ตัว
"ยะ ยังค่ะ หนูเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เดี๋ยวจะลุกออกไปกินเดี๋ยวนี้แหละ "
"เดี๋ยวก่อน เลยเวลากินยามาตั้งนานแล้ว ค่อยกินอีกทีพรุ่งนี้เช้า นี่มันเวลาก่อนนอนแล้ว " สองทุ่ม บ้าจริง นอนไปได้ยังไงแล้วคืนนี้จะหลับลงหรือเปล่า
"หรือคะ หนูขอโทษ "
"ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย อยู่คนเดียวเหงาไหม" น้ำเสียงหมอเบาลง
"ก็นิดหน่อยค่ะ แล้วหมอไม่ได้ทำงานหรือคะ"
"ไม่ล่ะ ยังไม่มีเคสด่วนเข้ามาส่วนคนไข้นอกเวลาก็ให้หมออีกท่านเป็นคนดูแล " เป็นหมอนี่ต้องทำงานตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยเนอะ สองทุ่มน่าจะกลับบ้านพักผ่อนได้แล้ว ต้องเข้าเวรเพราะคนไข้ป่วยไม่เลือกเวลา อย่างฉันเป็นต้น
"หมอกินข้าวหรือยังคะ " โทรมาก็ดีเหมือนกันอยู่คนเดียวไม่รู้จะคุยกับใคร รู้สึกเหงาเหมือนกันนั่นแหละ
"กินแล้ว"
"....."
"เงียบทำไม ง่วงอีกแล้วเหรอ"
"เปล่าค่ะ ไม่รู้จะคุยอะไรต่อ ไม่รู้ว่าคืนนี้จะหลับอีกตอนไหน หนูก็อยากมีเพื่อนคุยต่อเหมือนกัน"
"เพื่อน ก็หมอนี่ไง " เพื่อนรุ่นเดียวกันค่ะหมอ เฮ้อ คุยกับหมอไม่รู้จะคุยอะไรดี เรื่องผ่าตัด เรื่องเลือดอะไรแบบนี้เหรอ
"ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ เอาเป็นว่าช่างมันเถอะค่ะ หมอมีอะไรอีกไหมหนูจะไปอาบน้ำแล้ว"
"อยากมาหาหมอที่โรงพยาบาลไหม"
"ไปได้หรือคะ" รีบดีดตัวลุกขึ้นมาทันที ดีใจที่สุดจะได้ไม่ต้องนอนเหงาคนเดียวอีกต่อไป
"อาบน้ำแต่งตัวรอนะ เดี๋ยวเข้าไปรับ"
"รับทราบค่ะ" รออะไรล่ะ รีบสิ วันนี้หมอใจดีจัง ไม่เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา รีบไปอาบน้ำดีกว่าคุณหมอยิ่งตรงเวลาอยู่ด้วย
...........................
"ยิ้มอะไรวะ ไอ้หมอสิงห์"
"ยุ่งอะไรด้วย แล้วนี่มึงไม่ทำงานทำการหรือไง" ไอ้หมอฟิกส์คนเดิม ผู้เชี่ยวชาญด้านจิ๋ม เห็นหน้ามันแล้วแม่งหงุดหงิด เมื่อไหร่จะเลิกอ่อยน้องสาวผมสักที ยัยแพรก็คลั่งไม่เลิกไม่ราสักที
"ทำดิ มีเคสทำคลอดอีกครึ่งชั่วโมง ว่าจะลงมาหามาม่ากินหน่อย หิวว่ะ" ชีวิตหมออย่างพวกเราก็ต้องแบบนี้ กินง่ายอยู่ง่าย หมอฟิกส์เดินเข้ามาในห้องพักหยิบมาม่าคัพรสโปรดกดน้ำร้อนใส่แล้วตั้งทิ้งไว้ ยังไม่ถึงสามนาทีก็ซัดเกือบหมดถ้วยแล้ว
"มึงนี่มัน ตะกะ "
"ให้มันไปย่อยในท้อง ร้อนปากชิบ"
"ก็มึงเล่นไม่เป่าเลย จะรีบไปไหน" เป็นแบบนี้ประจำ แต่ก็ไม่เข็ดสักที
"นัดน้องมึงเอาไว้นั่นแหละ ไปละ " ว่าละ
.....................
"หมอ "
"มายืนใกล้ๆ สิจะได้กอดถนัด" โรคประจำตัวกำเริบ ยืนตัวสั่นอีกเหมือนเคย
"ใกล้ถึงยัง"
ติ๊ง
"ถึงแล้ว "
" เสื้อหมอยับอีกแล้ว เสื้อตัวเมื่อเช้าใช่ไหมคะ "
"ใช่ ทำไม " เสื้อตัวเมื่อเช้าตัวที่เธอร้องไห้จนน้ำตาเปียกเสื้อจนเป็นวงกว้าง แถมยังยับยู่ยี่ ผมไม่ได้เปลี่ยนตัวใหม่ ก้าวแรกที่เดินเข้าโรงพยาบาลหลายคนอาจจตกใจเพราะปกติผมจะเนี๊ยบเรื่องการแต่งตัวมาก ผมไม่ได้ซีเรียสก็แค่ก่อนออกจากบ้านแล้วมีเด็กงอแงเลยต้องเช็ดน้ำตาให้สักหน่อย
"เปล่าค่ะ "
"ชุดใส่พอดีไหม" ชุดที่แม่ซื้อมาให้มันน่ารักสดใสสมวัย เหมาะสมกับเธอมาก ไว้ใจไม่ผิดคนจริงๆ
"พอดีค่ะ สวยมากด้วย แต่ไม่รู้ว่าหนูใส่แล้วออกมาสวยหรือเปล่า " ท่าทีเงอะๆ งะๆ แบบนี้แหละที่ทำให้เธอน่ารักและเป็นผู้หญิงที่สวยมากคนหนึ่งในสายตาของผม
"สวยสิ วันนี้เด็กหมอสวยมากเลย"
"หนูอายนะ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครชมหนูแบบนี้เลย หมอคนแรกเลยนะ " อายเข้าไปใหญ่ แถมยังหน้าแดงเป็นลูกตำลึงอีก
"คนแรกเลยเหรอ ดีใจจัง ได้เป็นคนแรกด้วย"
...........................
"หมอ จะไปไหนคะ นี่ไม่ใช่ทางไปโรงพยาบาลนี่คะ"
"ไปเดต"
"เดต ตายน่ะหรือคะ"
"เฮ้อ ไปกินข้าว เดต ที่แปลว่ากินข้าว เธอนี่ไม่โรแมนติกเลย " ผมส่ายหัวให้กับความซื่อบื้อของเด็กคนนี้ แบบนี้เมื่อไหร่จะรู้เรื่องรู้ราวกับเขาสักที
............................
- Writer
