"ทำไมชอบขู่อยู่เรื่อย ไม่เอาไม่ฉีดยา "
"ไม่ฉีดก็อยู่เฉยๆ รีบเช็ดจะได้นอน " รู้ไหมว่าผมต้องอดทนอดกลั้นเก็บอารมณ์ที่กำลังปะทุขึ้นในร่างกายมากแค่ไหน รู้สึกว่าเข็มฉีดยาของตัวเองอยากลงโทษเด็กดื้อ ร่างบางขดตัวเพื่อหลบหลีกผ้าเช็ดตัวจนชิดติดขอบเตียง ดื้อแบบนี้ชักไม่อยากทนใช้วิธีประนีประนอมแล้ว บางครั้งก็อยากเห็นแก่ตัวรวบหัวรวบหางเด็กคนนี้มาเป็นสมบัติของตัวเอง คิดไปคิดมาก็จะเห็นแก่ตัวเกินไป
"เมื่อไหร่จะเลิกดื้อสักที "
"กอดหนูหน่อยได้ไหม หมอเคยบอกหนูว่าการกอดสามารถรักษาอาการป่วยได้ หมอกอดหนูได้ไหม หนูจะได้หาย ไม่ต้องเช็ดตัว ไม่ต้องฉีดยานะคะ" นอกจากซื่อบื้อแล้ว ยังขี้อ้อนอีก ไม่รู้ว่าเพราะฤทธิ์ยาหรือเปล่าแต่ผมก็เต็มใจที่จะกอดคนไข้วีไอพีแบบเต็มใจ
"ช่างจำนะเด็กดื้อ " ผมเอาผ้าเช็ดตัวไปเก็บ จากนั้นก็ขยับขึ้นเตียงดึงร่างเล็กมาอยู่ตรงกลางขืนไปนอนอยู่ตรงริมมีหวังได้กลิ้งตกไปกองรวมกันอยู่ข้างล่างแน่ๆ อ้อ
