ตั้งแต่วันที่ครินต์อยู่ในห้อง ICU เฝ้าสังเกตอาการตามที่หมอแนะนำ ผ่านมาจนถึงวันนี้เกือบตะหนึ่วอาทิตย์แล้ว ทุกวันตั้งแต่เที่ยงจนถึงสี่โมงเย็น ซินเนียได้รับอนุญาตให้เข้าไปอยู่กับชายหนุ่ม เพื่อลดอาการเครียดของเธอไม่งั้นอาจจะส่งผลเสียต่อลูกในท้อง
"เดี๋ยววันนี้ม๊าไปส่งนะลูก หนูอยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย?" เซย์ถามลูกสะใภ้ด้วยความเป็นห่วง ตั้งแต่ครินต์อยู่โรงพยาบาล ครามเป็นคนเอ่ยปากขอกับพ่อตาของลูกชายว่าจะดูแลซินเนีย ซึ่งทางท่าน สส ก็อนุญาตเพราะมั่นใจในคำพูดของคนตระกูล
"ไม่ค่ะ"
"น้องซินไหนรับปากกันแล้วไงลูกว่าจะดูแลตัวเองดี ๆ ระหว่างที่ครินต์ไม่อยู่" เซย์วางมือลงบนผมของซินเนียเบา ๆ พลางทำสีหน้าที่รู้สึกไม่ดี
"หนูคิดถึงเขาค่ะม๊า ฮึก เวลาไม่มีครินต์ทุกวันมันผ่านไปช้าเหลือเกิน" ซินเนียปาดน้ำตาซ้ำ ๆ ไม่รู้กี่ครั้ง แต่น้ำสีใสไม่หมดไปจากใบหน้าเธอเลย ตลอดอาทิตย์ทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้าของคนอื่นเธอจะสดใสร
