อาจารย์สอนรัก....[พระเอกแซ่บ]

แม่ของนามิปากแซ่บมาก//ขโมยจูบ?

พายุเดินออกจากห้องไปโดยไม่ได้พูดอะไรกับนามิเลย คาบนี้ก็เป็นวิชาศิลปะของพายุนามิได้แต่เดินตามหลังไปอย่างเงียบๆ

ถึงห้องเรียนนามิก็ตั้งใจเรียนไม่สนใจเรื่องของครูพายุเลย พายุเองก็เหมือนตัดนามิไปแล้วและพุ่งเป้าไปที่อ๋อมแทน

เลดี้: เป็นไงพอนามิจะมีแฟนก็เปลี่ยนไปแหย่อีอ๋อมเลย

กัสจัง: โคตรอันตรายดีแล้วที่นามิไม่หลงกล ผู้ชายแบบนี้หล่อแต่เลว!!

"ฮัดเช้ย!!!"

อ๋อม: ครูไม่สบายหรอคะ

ครูพายุ: สงสัยลูกหมานินทา//ผมเปรยตามองกลุ่มของนามิที่กำลังซุบซิบกันอยู่

นามิ: พวกแกช่วยตั้งใจเรียนหน่อยได้ไหม! //ฉันหันไปดุทั้งสองคนก่อนจะหันกลับมาทำงานของตัวเองต่อ

รุ่งขึ้นนามิมาโรงเรียนแต่เช้าโดยมีคุณแม่ขับรถมาส่ง รถสปอร์ตสุดหรูขับเข้ามาท่ามกลางสายตาของนักเรียนในโรงเรียน

เลดี้: คุณแม่สวัสดีค่ะ

แม่: เลดี้คิดถึงจังเลยหายหน้าหายตาไปแม่เหงาไม่มีคนช่วยเลือกชุดไปแดนซ์เลย

เลดี้: หนูอยู่กับคุณย่าค่ะช่วยงานที่ร้าน เดี๋ยวคุณพ่อหนูกลับจากเชียงใหม่หนูจะเข้าไปหานะคะ

แม่: จ้านามิไม่อยู่แม่ฝากดูกัสจังด้วยนะลูก

เลดี้: ค่ะแม่เดี๋ยวเย็นนี้หนูเลยไปส่งกัสจังให้ค่ะคุณแม่จะได้ไม่ต้องรีบมา

แม่: ขอบใจนะลูก นามิไหนครูที่จะไปกับเรา

นามิ: นั่นไงมาแล้วค่ะ

รถแลมโบกินี่ที่ครูพายุเพิ่งโพสรับเข้าบ้านมาหมาดๆขับเข้ามาจอดก่อนจะลงมาสวัสดีคุณแม่ของนามิ ทำเอาทุกคนยิ่งอึ้งหนักกว่าเดิม

ครูพายุวันนี้มาในชุดธรรมดาเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีดำกางเกงสแลคใส่แว่นสีดำ รองเท้าหนังเงาวับ ทำเอาสาวๆในโรงเรียนแทบจะละลายกันอยู่ตรงนั้น

แม่: ครูผู้ชายหรอนามิ

นามิ: ค่ะแต่ไม่ได้อยู่ด้วยกันนะคะ

แม่: หรอ?

ครูพายุ: สวัสดีครับผมเป็นครูของนามิครับ

แม่: ครูใหม่หรอคะทำไมไม่คุ้นหน้าเลย

ครูพายุ: ครับ ผมเป็นลูกชายของผอ.เพิ่งกลับมาจากญี่ปุ่น

แม่: หวังว่าคงจะไม่คิดตื้นๆเหมือนครูเพียวเอ้ย ผอ.เพียวนะคะ

ครูพายุ: อะไรนะครับ! //คุณน้านี่ปากคอไม่ธรรมดาจริงๆ ทำไมผมจะไม่รู้ล่ะแม่ของผมก็ได้เสียกับพ่อผมตั้งแต่ยังเป็นลูกศิษย์ แต่ไม่น่าเชื่อว่าแม่ของนามิจะรู้จักพ่อผมด้วย

แม่: เอาเถอะฉันเชื่อในจรรยาบรรณของคุณครู ดูแลลูกฉันให้ดี! [น้ำเสียงของแม่นามิบ่งบอกถึงความโหดเหี้ยมแต่สายตาของพายุที่ส่งไปก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน]

ครูพายุ: ครับคุณน้า

หลังจากที่แม่ขับรถออกเพื่อนๆและรุ่นพี่รุ่นน้องก็มาส่งนามิขึ้นรถก่อนจะบ๊ายบายทำเหมือนนามิกำลังจะย้ายโรงเรียนอย่างนั่นแหละ

หลังจากที่ครูพายุขับรถออกมาทั้งสองก็แทบไม่คุยกันเลย มีเพียงเสียงหัวเราคิกคักของนามิเท่านั้นที่แชทกับประธานโชนอยู่

ครูพายุ: จะเข้าห้องน้ำก็บอกนะ

นามิ: ไม่ค่ะ

ครูพายุ: หิวหรือเปล่า//ผมหันไปมองนามิที่ยังไม่หยุดแชทกับรุ่นพี่

นามิ: ไม่หิวค่ะพี่โชนทำแซนวิชมาให้นี่ไงคะ ครูพายุกินไหมคะ //ฉันหยิบกล่องในกระเป๋าออกมาให้ครูพายุดู

ครูพายุ: ฉันไม่กินแป้ง!

นามิ: อ๋อ แต่กินพี่แป้ง6/5ได้ใช่ไหมคะ? //อุ๊ปส์แย่แล้วนามิเธอพูดอะไรออกไป

หลังจากนั่งรถมาได้1ชั่วโมงพายุก็ขอแวะปั๊มเพื่อซื้อกาแฟ นามิก็ได้แต่เดินซื้อขนมในร้านสะดวกซื้อแต่ด้วยวันนี้เป็นวันศุกร์ทำให้ตามจุดพักรถมีคนแวะจำนวนมากนามิเลยต้องรอคิวอีกหลายคิว

เมื่อถึงคิวของนามิแคชเชียร์แจ้งยอดเงินเองมา219฿ พายุที่เดินเข้ามาก็ยื่นแบงค์พันให้แคชเชียร์

นามิ: หนูมีจ่ายนะคะ

ครูพายุ: โรงเรียนมีงบค่าใช้จ่ายให้เพราะเธอสร้างชื่อเสียงให้โรงเรียนของเรา

นามิ: ถ้างั้นก็ขอบคุณนะคะ

ครูพายุ: นามิเรื่องแป้งเธอหมายความว่าไงหรอ

นามิ: ไม่มีอะไรค่ะ

ครูพายุ: เอาดีๆเธอเห็นฉัน....อือ..หึ..หรอ//ผมกลั้นใจถามเธอหลังจากขึ้นมาบนรถแล้ว

นามิไม่ตอบอะไรแต่กลับนั่งเงียบถือถุงขนมไว้บนตัก สายตาก้มมองไปนอกรถโดยไม่คิดจะโต้ตอบพายุเลย

ครูพายุ: ไปกันเถอะ

พายุไม่ถามอะไรต่อเพราะดูจากอาการของนามิก็พอเข้าใจเรื่องราว

2อาทิตย์ก่อน...

หลังจากที่นามิเอาสมุดการบ้านของเพื่อนๆไปส่งที่ห้องครูเอยก็ต้องตกใจเมื่อจู่ๆเธอเดินชนเข้ากับเก้าอี้ตัวน้อยทำให้สมุดการบ้านของเพื่อนตกกระจ่ายเต็มพื้น

นามิ: ซุ่มซ่ามจริงๆเลยนามิเอ้ย//ฉันบ่นพึมพำก่อนจะนั่งลงเก็บสมุดแต่จู่ๆก็ทีเสียงฝีเท้าเดินเข้ามา

"ตรงนี้เลยหรอคะจะมีใครมาเห็นหรือเปล่าแป้งกลัวโดนไล่ออกนะคะ"

"ฉันเป็นใคร?"

แน่นอนเสียงนี้มันคือเสียงของครูพายุ นามิที่นั่งอยู่หลังตู้หนังสือรีบขยับตัวเข้าไปใต้โต๊ะครูที่มีช่องพอดีตัว

ตอนนี้บนโต๊ะของครูเอยกำลังมีกิจกรรมบางอย่างที่สั่นไหวทำเอานามิต้องรีบเอามือปิดหูทั้งสองข้างพร้อมกับหลับตาไม่ให้เห็นน้ำบางอย่างที่ไหลลงพื้น

ครูพายุ: นามิ นามิ!!

จ๊วบ!!

นามิ: ว๊าย!! ครู!!!

พายุพยายามเรียกนามิอยู่หลายครั้งแต่นามิกับเหมอลอยจนพายุต้องยื่นหน้ามาจูบพร้อมกับเม้มริมฝีปากของนามิ

ครูพายุ: เหม่ออะไรของเธอ//ผมจ้องมองหน้าของนามิที่กำลังตกใจกับสิ่งที่ผมทำ

นามิ: ครูอย่าทำแบบนี้อีกนะคะ

ครูพายุ: ลืมไปเธอมีแฟนแล้วหนิเนอะ

นามิ: ค่ะ!!

ครูพายุ: หึ!!

พายุรีบขับรถด้วยความเร็วไม่ถึงชั่วโมงก็มาถึงหาดของคุณหญิงหน่อย ตอนนี้เริ่มมีนักเรียนจากสถาบันอื่นเดินทางมาถึงแล้ว

"ไอ้พายุ!!"

ครูพายุ: ไอ้นาย!!

นามิยืนมองสองหนุ่มที่ยืนกอดกันแล้วหันมาหาตน

นามิ: สวัสดีค่ะ//ฉันยกมือไหว้อย่างนอบน้อม

ครูพายุ: นี่เพื่อนฉันชื่อนายเป็นลูกชายของคุณหญิงหน่อย ส่วนนี่นามิลูกศิษย์กู

นาย: ชุดม.ปลาย?

นามิ: หนูส่งเรียงความไปตอนม.3ค่ะ แล้วเพิ่งมีหนังสือแจ้งมาที่โรงเรียน

นาย: อยากไปญี่ปุ่นหรอนามิ

ครูพายุ: ไว้ค่อยคุยกันดีกว่ามึงพากูไปห้องพักก่อนเถอะ

นาย: เชี้ย! กูลืมบอกมึงเลยว่าโรงเรียนละ1ห้อง มึงดูส่วนใหญ่มากันหญิง-หญิง ชาย-ชาย

นามิ: อ่าว!

ครูพายุ: ไม่เป็นไรหรอกกูนอนที่อื่นได้

นามิได้ฟังแบบนี้ก็สบายใจเธอเดินตามสองหนุ่มเข้ามาที่บ้านพักขนาดเล็กเหมือนรีสอร์ทที่เข้าพักได้แค่2คน

ครูพายุ: เดี๋ยวเอาของเก็บไว้นี่ก่อนแล้วกันเดี๋ยวฉันพาเธอไปรายงานตัว

นามิ: ค่ะ

ครูพายุ: แซนวิชน่ะไม่กินก็ทิ้งไปได้แล้ว!

นามิ: ไม่ค่ะหนูจะเก็บไว้ดู

นาย: ไปกันเถอะคนอื่นมากันครบแล้ว