อื้อ~
เจ็บ~อ๊าห์~
ซี๊ดดดด~
โอ้ยยย~ แน่นเกินฉันเจ็บอ้ะ~
เมื่อเยื่อพรหมจรรย์ขาดสิ้นนามิถึงกับกรีดร้องออกมา พายุจึงรีบประกบริมฝีปากเธอไว้เพื่อไม่ให้ส่งเสียงออกไป
คืนนี้พายุปฎิบัติกิจกรรมบนเตียงนอนไม่รู้กี่รอบจนนามิหลับไหลไปพร้อมกับคราบน้ำกามราคะของพายุ
วันต่อมา...
ครูพายุ: นามิครับ นามิตื่นได้แล้วครับ
นามิ: ฮือออ เจ็บ //ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาก็พบว่าครูพายุกำลังแต่งตัวอยู่หน้ากระจกบานใหญ่
ครูพายุ: เธอนอนนานเกินไปแล้ว คนอื่นเค้าออกไปทานอาหารเช้ากันหมดแล้ว 10โมงต้องเข้ารับรางวัลเค้าจะมีให้เลือกว่าเธอจะรับทุนการศึกษาหรือเธอจะขอย้ายไปเรียนที่ญี่ปุ่นปีหน้า
นามิ: แม่หนูคงไม่ยอมให้ไปหรอกค่ะ
ครูพายุ: ถ้างั้นก็นับเป็นทุนการศึกษาแล้วกันเดี๋ยวฉันไปคุยกับไอ้นายให้มันดูแลเรื่องทุนอยู่
นามิ: ค่ะ
ปึ้ง!
เสียงปิดประตูดังขึ้นแต่สิ่งที่มันแปลกไปคือหัวใจของนามิ ทำไมเธอรู้สึกเหมือนตัวเองเ
