วันต่อมา
“ตื่นแล้วค่า…” จัสมินส่งเสียงทักทายคนตัวโตที่คาดว่ากำลังเตรียมอาหารเช้าอยู่เพราะกลิ่นหอมของอาหารลอยขึ้นไปถึงชั้นสองของบ้าน พร้อมกับการก้าวขาลงมาจากบันไดบ้าน
“วันนี้ทำอะไรทานอ่ะ หอมเชียว”
“ข้าวต้มครับ เช้านี้สดใสเชียวนะ”
“งั้นเหรอ…” จัสมินเกี่ยวเส้นผมไปทัดไว้ข้างหูพร้อมกับอวดรอยยิ้มสดใส
ทั้งที่เมื่อวานเพิ่งจะผ่านเรื่องแย่ๆ มา แต่น่าแปลกที่ก่อนหลับน้ำตาของเธอไม่ได้ไหลเลยแม้แต่หยดเดียว
ทั้งที่กำลังเสียใจ ทั้งที่กำลังรู้สึกแย่แบบมากๆ แต่เมื่อคืนกลับเป็นอีกคืนที่หลับสบาย
“มีหนุ่มหิ้วถุงยามาฝากไว้ด้วยแหละ”
“หืม ใครนะ?”
“หนุ่มคนนั้นที่มาส่งพี่มินเมื่อวานไง คนที่หล่อๆ เอาใจเก่งๆ อ่ะ”
“เดี๋ยวนะ เมื่อเช้าเขามา?”
“อือ เอายามาให้ แลดูห่วงใยพี่สาวผมเหลือเกิน” ริกเตอร์ยักคิ้วพร้อมกับยกยิ้มสูง จัสมินหลบตาวูบ มองเลยไปยังถุงยาบนโต๊ะอาหาร ยืนยันว่า ‘เขา’ เอายามาให้จริงๆ
“เขาเอายามาให
