หลายวันต่อมา
เป็นวันที่ได้มาเห็นกับตาตัวเองว่าที่ทำงานของริกเตอร์เป็นแบบไหน
ร้านไม้ดอกไม้ประดับขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่บริเวณนอกเมือง เหมาะมากสำหรับคนที่ผ่านไปผ่านมาแล้วจะแวะซื้อต้นไม้กลับบ้านสักต้นสองคน
ที่นี่มีคนงานเยอะพอสมควร และงานที่ริกเตอร์ทำมันก็ไม่ได้ลำบากลำบนแบบที่เธอกังวลเลยสักนิด
เท่าที่เห็นด้วยตาตัวเองตอนนี้ ริกเตอร์เข้ากับทุกคนได้ เขายิ้มและหัวเราะ ดูมีความสุข สมกับเป็นคนที่เคยพร่ำคำว่าอยากทำงาน
“สบายใจขึ้นบ้างไหมครับ” เสียงถามดังขึ้นพร้อมกับท่อนแขนแกร่งที่รั้งเอวคอดกิ่วเข้าไปกอด
ลภัสกดใบหน้าเข้าหาซอกคอขาว ตามด้วยการกดจมูกโด่งคมเข้ากับแก้มนิ่ม สูดดมกลิ่นหอมที่เขาชอบโหยหาแม้ในเวลาทำงาน
“สบายใจขึ้นเยอะเลยค่ะ ขอบคุณนะคะคุณภัส ถ้าไม่ได้คุณทุกอย่างก็คงไม่ลงเอยแบบนี้”
“แค่ทำให้มินสบายใจผมก็สบายใจขึ้นเยอะเลยเหมือนกัน” คนฟังยิ้มกว้าง อดไม่ได้ที่จะหมุนตัวกลับแล้วฝากฝังรางวัลบนแก
